Εισαγωγικό σημείωμα του Παναγιώτη Ήφαιστου: Οι εξελίξεις στην Αργεντινή αφορούν πολλά οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα που συμπλέκουν τους πολίτες όλων των κρατών, τα ίδια τα κράτη ως μέλη του διεθνούς συστήματος, τους διεθνείς θεσμούς οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης και ασφαλώς τον διεθνή ανταγωνισμό ο οποίος διεξάγεται με τα αίτια πολέμου να κοχλάζουν στα θεμέλια του διακρατικού συστήματος (βλ. πίνακα για το καθεστώς διεθνών σχέσεων).
Οι ειδήσεις και αναλύσεις που έρχονται για την «χρεοκοπία» ή χρεοκοπία της Αργεντινής είναι πολλές και χρειάζεται να τις παρακολουθούμε προσεκτικά γιατί αφορούν ζωτικά την εξέλιξη της διεθνούς κρίσης.
Αυτό που διακυβεύεται, κατ’ ουσία, είναι κατά πόσο θα υπάρξει μια έστω ελλειμματική διεθνής πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση (διαμέσου διακρατικών θεσμών) ή κατά πόσο μεγάλες αποφάσεις βαθύτατων διανεμητικών προεκτάσεων θα περιπέσουν στην «αρμοδιότητα» των διεθνικών τζογαδόρων (ή κατά πολλούς που βλέπουν την διεθνή πολιτική με αποβλακωτικούς ιδεολογικούς φακούς με όρους «δρώντων της παγκοσμιοποίησης» – όρο που υποστηρίζουν στην μεταψυχροπολεμική εποχή όλα τα αριστεροδεξιά ιδεολογικά ορφανά του Ψυχρού Πολέμου).
Ο ενδιαφερόμενος να κατανοήσει επαρκώς τι συμβαίνει απαιτείται να εντρυφήσει τόσο σε αξιόπιστες αναλύσεις της διεθνούς πολιτικής όπως οι Carr, Waltz, Mearsheimer, Gilpin et al όσο και στα πεδία της «διεθνούς πολιτικής οικονομίας». Ακριβώς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πιο έγκυρες αναλύσεις για τα ζητήματα αυτά εξετάζονται με τον πληρέστερο τρόπο από τον σημαντικότερο πλέον κλάδο των διεθνών σχέσεων, της «διεθνούς πολιτικής οικονομίας». Κορυφαίος είναι ο Robert Gilpin τα τέσσερα κυριότερα βιβλία του οποίου μεταφράστηκαν στα Ελληνικά. Είναι το Η πολιτική οικονομία των διεθνών σχέσεων (Εκδόσεις Guteberg 1995), Πόλεμος και αλλαγή στην διεθνή πολιτική (Εκδόσεις Ποιότητα) (σελίδα facebook), Παγκόσμια πολιτική οικονομία. Η διεθνής οικονομική τάξη (Εκδόσεις Ποιότητα) (σελίδα facebook) και Η πρόκληση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η παγκόσμια οικονομία τον 21ο αιώνα (Εκδόσεις Ποιότητα) (σελίδα facebook).
Συνοπτικά και συμπερασματικά λέμε τα εξής:
Πρώτον, ισχύουν οι δέκα ανελέητες αρχές όπως τις συνοψίζει ο Kenneth Waltz στο σημαντικότερο σύγχρονο κείμενο διεθνών σχέσεων, το Θεωρία διεθνούς πολιτικής (Εκδόσεις Ποιότητα), βλ. σχετικό πίνακα στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και κύρια αξιωματικά πορίσματα του Θουκυδίδη.
Δεύτερον, το 1990 εισήλθαμε σε μετάβαση του διεθνούς συστήματος η οποία αναμένεται να διαρκέσει επί μακρόν. Στο επίπεδο του πλανήτη καταμαρτυρούμενα επαληθεύεται ξανά ο Βίσμαρκ όπως τον παραθέσαμε πιο πάνω (οι ηγεμονικές διενέξεις είναι το κύριο πρόβλημα της διεθνούς πολιτικής) και δεύτερον ότι όσα κράτη δεν προσέξουν θα διαλυθούν ή θα κατακερματιστούν και οι κοινωνίες τους θα υποβαθμιστούν στην ιεραρχία των διεθνών σχέσεων.
Τρίτον, κύριο χαρακτηριστικό της μετάβασης αυτής είναι το γεγονός ότι η διεθνής οικονομική και πολιτική διακυβέρνηση έχει περιπέσει στα χέρια των τζογαδόρων μαζί και η διακυβέρνηση πολλών κρατών συμπεριλαμβανομένων μεγάλων. Η πρωτοφανής αυτή κατάντια δεν μπορεί παρά να έχει μεγάλες συνέπειες στις αποφάσεις των κρατών γιατί αποκλείεται ο κτισμένος πολιτικός πολιτισμός των ανθρώπων να ελεγχθεί από διεθνικούς κερδοσκόπους όπως ο Σόρος, από τις «Λέσχες» και τις παρασυναγωγές. Αναμφίβολα ο κόσμος πάντοτε έπασχε από τέτοιες ασθένειες. Η κυριαρχία τους όμως θα είναι το τέλος όσων πολιτικών οργανισμών δεν προσέξουν. Ταυτόχρονα, όπως υποστηρίζει από καιρό ο Θουκυδίδειος Robert Gilpin, το διεθνές σύστημα θα εκτροχιάζεται ολοένα και περισσότερο εάν δεν ενισχυθούν οι διακρατικοί θεσμοί διεθνούς οικονομικής (και κατά το δυνατό πολιτικής) διακυβέρνησης.
Ασφαλώς, αυτό είναι ευκολότερο να ειπωθεί παρά να πραγματωθεί. Αυτό είναι όμως το στοίχημα και το ζήτημα δεν είναι να φθάσουμε την ιδεατή Ιθάκη (που μάλλον δεν υπάρχει) αλλά το ταξίδι να είναι σωστά προσανατολισμένο. Οι δε πολίτες των κρατών να κουβαλούν μέσα στην ψυχή τους και μέσα στον μου τους την πατρίδα και την εθνική ανεξαρτησία. Αμάχητα δηλαδή κριτήρια και παράγοντες και κοινές κοσμοθεωρητικές παραδοχές που αφορούν όλα τα κράτη και που συναρτώνται ζωτικά με την συλλογική ελευθερία κάθε κοινωνίας. Συναφώς, κρίσεις όπως αυτές τις Λατινικής Αμερικής δεν πρέπει να τις βλέπουμε αποσπασματικά. Να θυμηθούμε που υπήρξαν οι «δημοκρατίες μπανανίας», τι δόγματα εξυπηρετούσαν τις ηγεμονικές αξιώσεις και το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια διεθνή μεταβατική φάση που κοχλάζει.
Τα κείμενα που αναρτώνται πιο κάτω είναι ενδεικτικά και συνιστάται να παρακολουθούνται οι εξελίξεις, χωρίς βέβαια να λαμβάνονται υπόψη οι ασυναρτησίες και οι μικρόψυχες και κοντόφθαλμες ασυναρτησίες και προπαγάνδες των «δελτίων των 8» (για όσους τις βλέπουν ακόμη) ή άλλων αναλύσεων ή ειδήσεων ολοφάνερα προπαγανδιστικό που εξυπηρετούν το ένα ή άλλο συμφέρον των ενδοκρατικών και διακρατικών διενέξεων. Τα τελευταία βλάπτουν σοβαρά την πολιτική μας υγεία.
Η Αργεντινή, τα αρπακτικά κι εμείς
Γιάννης Βαρουφάκης
Η Αργεντινή δεν είχε εναλλακτική από το να «επιλέξει», όπως και έπραξε χτες το βράδυ, την επίσημη ανακήρυξη της νέας «χρεοκοπίας» της. Ο μόνος τρόπος να απέφευγε το νέο περιστατικό χρεοκοπίας (default) ήταν να υποκύψει στις πιέσεις δικαστηρίου της Νέας Υόρκης να αποπληρώσει στο ακέραιο τα ομόλογα που είχαν αγοράσει «αρπακτικά ταμεία». Αυτό θα ήταν εξίσου αδύνατο, καθώς η Αργεντινή απλά δεν έχει τα χρήματα να το κάνει, όσο και απαράδεκτο – για τους πιο κάτω λόγους.
Αυτή η ιστορία, και η έως τώρα εξέλιξή της, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία για τη διεθνή οικονομία παρά για την ίδια την Αργεντινή (και πολύ λιγότερο, έως καθόλου, για εμάς). Ας ξεκινήσουμε όμως με την προϊστορία του σημερινού περιστατικού.
Προϊστορία
Το 2001 η Αργεντινή χρεοκόπησε. Πολύ απλά, το κράτος δεν είχε τα χρήματα, και δεν έβρισκε τα νέα δανεικά, που χρειαζόταν για να αποπληρώσει 100 δισ. δολάρια δημόσιου χρέους. Προέβη σε στάση πληρωμών, υποτίμησε το νόμισμά της, είδε το ένα τέταρτο του ΑΕΠ της να εξανεμίζεται, όμως μέσα σε δύο χρόνια (με τη βοήθεια της αυξημένης ζήτησης για τις εξαγωγές της από την Κίνα) βρέθηκε να αναπτύσσεται εντυπωσιακά – βλ. το γράφημα το οποίο καταγράφει το κατά κεφαλή ΑΕΠ της χώρας σε δολάρια.
Όλον αυτόν τον καιρό, από το 2001 έως σήμερα, η Αργεντινή παραμένει εκτός αγορών – απλά, δεν δανείζεται από τις χρηματαγορές οι οποίες, έως ότου διευθετηθούν τα παλιά της χρέη, απέχουν από τις εκδόσεις ομολόγων της χώρας.
Από το 2002 και μετά, οι δανειστές της ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις με την αργεντίνικη κυβέρνηση ώστε να διευθετηθούν τα παλιά χρέη. Οι μεγάλες τράπεζες (κυρίως αμερικανικές και ισπανικές) τελικά τα βρήκαν με το Μπουένος Άιρες και συμφώνησαν σε μερική πληρωμή των χρεών εκείνων, με όρους αρκετά συμφέροντες για τις τράπεζες.
Εκεί όμως που ήταν όλοι έτοιμοι για να κλείσει το θέμα, με την καταβολή των συμφωνημένων ποσών από το κράτος της Αργεντινής προς τις μεγάλες τράπεζες, έκαναν την εμφάνισή τους τα «αρπακτικά ταμεία». Γιατί ονομάζονται «αρπακτικά» αυτά τα ταμεία; Πρόκειται για hedge funds τα οποία, όλον τον καιρό που γίνονταν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ τραπεζών και κυβέρνησης, αγόραζαν κάποια από τα παλιά ομόλογα της Αργεντινής, σε τιμές λιγότερες από το 5% της ονομαστικής τους αξίας (π.χ. $2 ή $3 για ένα ομόλογο αξίας $100 ή και $1000), με σκοπό να τορπιλίσουν τις διαπραγματεύσεις. Πώς τις τορπίλισαν; Πηγαίνοντας σε δικαστήριο της Νέας Υόρκης (καθώς τα ομόλογα αυτά ήταν «γραμμένα» σε όρους του Δικαίου των ΗΠΑ) και απαιτώντας από το δικαστήριο να εκδόσει απαγόρευση αποπληρωμής των μεγάλων τραπεζών (στο πλαίσιο της συμφωνίας των τελευταίων με την Αργεντινή για μερική αποπληρωμή των χρεών της τελευταίας) αν πρώτα δεν εισπράξουν οι ίδιοι το 100% της αξίας των ομολόγων που είχαν αγοράσει.
Πιο απλά, ας πάρουμε μια τράπεζα, π.χ. την Bank of America που είχε δανείσει στην Αργεντινή $100 και η οποία, μετά τις διαπραγματεύσεις θα λάμβανε από την Αργεντινή $40. Έρχεται το «αρπακτικό ταμείο», το οποίο κατέχει κι αυτό ομόλογο αξίας $100, το οποίο το αγόρασε προς $2, και απαιτεί να μην πληρωθεί η Bank of America τα $40 που έχει λαμβάνειν αν το ίδιο δεν πάρει… $100. Όπερ και αποφάσισε ότι πρέπει να γίνει το δικαστήριο της Νέας Υόρκης.
Η Αργεντινή απάντησε στην απόφασή αυτή προσφέροντας στα «αρπακτικά ταμεία» τους ίδιους όρους που συμφώνησε με τις μεγάλες τράπεζες: να δώσει και σε αυτούς $40 για το ομόλογο που είχαν αγοράσει προς $2. «Όχι!», ούρλιαξαν τα «αρπακτικά ταμεία». «Απαιτούμε $100!» Και πάλι ο αμερικανός δικαστής συμφώνησε μαζί τους.
Όπως καταλαβαίνετε, δεν έγιναν έξαλλοι μόνο οι πολίτες της Αργεντινής με αυτή την απόφαση-τορπίλη αλλά και οι μεγάλες τράπεζες που, μετά από χρόνια διαπραγματεύσεων, δεν θα πάρουν τα λεφτά τους. Να γιατί ήταν αδύνατον, όπως έγραφα πιο πάνω, να συμφωνήσει η κυβέρνηση της Αργεντινής με αυτή την απόφαση: Μια τέτοια υποχώρηση θα εξόργιζε ακόμα περισσότερο τις μεγάλες τράπεζες οι οποίες θα απαιτούσαν κι εκείνες πλήρη αποπληρωμή των ομολόγων τους.
Τι σημαίνει η σημερινή, νέα «χρεοκοπία» για την Αργεντινή;
Για το κράτος της Αργεντινής δεν σημαίνει πολλά. Έτσι κι αλλιώς, η Αργεντινή δεν δανείζεται από τις διεθνείς χρηματαγορές από το 2001. Αν και θα ήθελε να επιστρέψει σε αυτές, και το σημερινό αδιέξοδο αναβάλλει αυτή την «επιστροφή», δεν θα αλλάξει κάτι στα δημοσιονομικά του αργεντίνικου κράτους, το οποίο 13 χρόνια τώρα έχει μάθει να επιβιώνει εκτός αγορών. Αν υπάρξει αρνητικός αντίκτυπος, αυτός θα αφορά ιδιωτικές αργεντίνικες εταιρείες που ίσως αναγκαστούν να πληρώνουν υψηλότερο επιτόκιο για χρήματα που δανείζονται στο εξωτερικό, λόγω της κακής ψυχολογίας που δημιουργεί όλη αυτή η «υπόθεση». Σε μια περίοδο που προδιαγράφεται όλο και πιο δύσκολη για την Λατινική Αμερική, κάτι τέτοιο δεν βοηθά το σύνολο της αργεντίνικης οικονομίας.
Τι σημαίνει για τη διεθνή οικονομία;
Το ΔΝΤ παρακολουθεί όλο αυτό το δράμα, το οποίο εξελίσσεται στην Νέα Υόρκη, με αγωνία και θυμό. Γνωρίζει καλά πως πολλών χωρών το δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο, σε όλο τον κόσμο, και πως, ως μη βιώσιμο, θα κουρευτεί. Για την ακρίβεια, το ΔΝΤ (ορθώς σκεπτόμενο) προωθεί τέτοια κουρέματα ως τον μόνο τρόπο να επανα-ισορροπήσει η διεθνής οικονομία. Σε αυτό το πλαίσιο, η απόφαση του δικαστηρίου της Ν. Υόρκης να συνταχθεί στο πλευρό των «αρπακτικών» προκαλεί έντονη ανησυχία, καθώς προϊδεάζει για μελλοντικές προσπάθειες των «αρπακτικών» να τορπιλίσουν συμφωνίες αναδιάρθρωσης χρέους μεταξύ των κρατών και των δανειστών τους. Εν ολίγοις, το εν λόγω αμερικανικό δικαστήριο κινδυνεύει να αποσταθεροποιήσει τη διεθνή οικονομία. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν στο ΔΝΤ και αλλού.
Και η Αμερική;
Στο μεταξύ, στις ΗΠΑ η κουβέντα έχει ανάψει. Οι μεγάλες τράπεζες νιώθουν να υπονομεύονται από τα δικά τους τα δικαστήρια, τα οποία αποφαίνονται υπέρ των «αρπακτικών». Στις συζητήσεις μου επί του θέματος με αμερικανούς αξιωματούχους, τους προηγούμενους μήνες, ήρθα αντιμέτωπος με μια ενδιαφέρουσα άποψη. Όταν τους ρώτησα, με έντονη κριτική διάθεση απέναντι στον συγκεκριμένο αμερικανό δικαστή, πώς είναι δυνατόν ένας δικαστής να υπονομεύει τις διαπραγματεύσεις για την αναδιάρθρωση χρέους μιας μεγάλης χώρας και των μεγαλύτερων τραπεζών στον κόσμο, έλαβα την εξής ενδιαφέρουσα απάντηση:
«Ο εν λόγω δικαστής προσέφερε στην κυβέρνηση μια καλή υπηρεσία. Δεν είναι ότι συντάσσεται ο ίδιος με τα αρπακτικά ταμεία. Απλά, ο δικαστής στέλνει ένα μήνυμα, μια προειδοποίηση, στην Ουάσινγκτον, ότι το αμερικανικό δίκαιο χωλαίνει – ότι είναι γραμμένο με τρόπο που ευννοεί αυτές τις ύπουλες στρατηγικές των αρπακτικών. Είναι σαν να λέει στο νομοθετικό σώμα ότι πρέπει να αλλάξουν τον νόμο. Αν έπαιρνε το μέρος της Αργεντινής σε αυτή την περίπτωση, θα παραβίαζε, κατά την γνώμη του, τον νόμο μια φορά αλλά την επόμενη φορά, άλλος δικαστής, θα συντασσόταν με τα αρπακτικά. Ώρα λοιπόν να αλλάξει το αμερικανικό πτωχευτικό δίκαιο όσον αφορά ξένα κρατικά ομόλογα τα οποία υπόκεινται στο αμερικανικό δίκαιο».
Ίδωμεν αν η Ουάσινγκτον θα αλλάξει τον νόμο με τρόπο που να αφαιρεί από τα «αρπακτικά» το δικαίωμα να τορπιλίζουν λογικές συμφωνίες όπως η προκείμενη μεταξύ Αργεντινής και τραπεζών.
Και η Ελλάδα;
Στο πλαίσιο του κάκιστης ποιότητας δημόσιου διαλόγου στην Ελλάδα, ακούω να φωνάζουν κάποιοι: «Είδατε τι θα γινόταν το 2010 αν κάναμε στάση πληρωμών; Αργεντινή θα γινόμασταν. Θα μας έτρεχαν τα «αρπακτικά ταμεία» στα δικαστήρια της Ν. Υόρκης».
Πρόκειται είτε για άγνοια είτε για ηθελημένη γελοιότητα: Τα ελληνικά κρατικά ομόλογα το 2010 ήταν, ως επί το πλείστον, γραμμένα σε όρους ελληνικού Δικαίου και, ως εκ τούτου, τα αμερικανικά και βρετανικά δικαστήρια δεν θα δεχόντουσαν να συζητήσουν καν αγωγές από «αρπακτικά ταμεία», τα οποία θα έπρεπε να καταφύγουν στα ελληνικά δικαστήρια (όπου βέβαια δεν θα είχαν καμιά τύχη). Η τραγωδία μας ήταν ότι δεν κάναμε το 2010 στάση πληρωμών και δεν προκαλέσαμε την αναδιάρθρωση του χρέους μας πριν λάβουμε νέα δάνεια. Ακόμα χειρότερα, όταν ήρθε η αναδιάρθρωση του 2012 (το PSI), με δική μας πρωτοβουλία, τα νέα ομόλογα που εκδώσαμε (προς ανταλλαγή με τα παλιά) εκδόθηκαν σε όρους βρετανικού δικαίου. Άρα, μόνο από το 2012 και μετά γίναμε και εμείς υποχείρια των «αρπακτικών ταμείων», ευτυχώς μόνο όσον αφορά το 10% του χρέους μας – καθώς το υπόλοιπο είναι στα χέρια της τρόικας και, συνεπώς, εκτός του πεδίου δόξας των «αρπακτικών». Το ζητούμενο είναι, εδώ που φτάσαμε, μια αναδιάρθρωση όχι μόνο των χρεών αυτών αλλά και, παράλληλα, των τεραστίων, εν δυνάμει, ζημιών των τραπεζών «μας». Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Argentina blames US mediator for debt default
BBC 31 July 2014 Last updated at 18:50 ET
Argentina has blamed the US for its debt default, calling the mediator in failed talks “incompetent”.
Cabinet Chief Jorge Capitanich said his country was considering opening proceedings at international tribunals in The Hague after it was declared to be in technical default.
The announcement came just hours after last-minute talks in New York with a group of bond-holders failed.
The bond-holders are demanding a full pay-out of $1.3bn (£766m).
Argentina says the bond-holders are “vultures” using the South American country’s debt problems to make a big profit.
The investors are US hedge funds that bought debt cheaply after Argentina’s economic crisis in 2001-2002.
They are also known as “hold-outs” because they did not sign up to a restructuring of debt which the majority of bond-holders agreed to in 2005 and 2010.
Under that deal, investors agreed to settle for about a third of what they were originally owed.
However, hedge funds NML and Aurelius Capital Management bought up a large chunk of the remaining distressed debt at low prices.
They demand to be paid the full face value of their holding.
‘Shameful handling’
Mr Capitanich said Argentina would denounce the “vulture funds” before the International Court of Justice at The Hague and the United Nations General Assembly.
Mr Capitanich called US mediator Daniel Pollack (pictured) “incompetent”
He said the US was to blame for its “shameful” handling of the funds’ case against Argentina.
At the scene in Buenos Aires: Katy Watson, South America Business Reporter
Not much has changed on the streets of Buenos Aires. Life carries on as usual. The fact is that people here are already facing high inflation – day-to-day life has been getting harder in the past few years.
January saw the peso devalued by 20%. So the feeling here is that it’s bad already, it will just continue on a downwards path.
For those who are angry, some of that anger is directed at these so-called vulture funds and they say Argentina needs to fight back.
But there are those frustrated by the way the government has handled the crisis. As one person told me outside the Casa Rosada, the president’s office, the vultures live there too.
Economy minister Axel Kicillof also criticised US District Judge Thomas Griesa and court-appointed mediator Daniel Pollack.
“Judge Griesa took the side of the vulture funds throughout the negotiations. As I mentioned before, the negotiating table was tilted towards them,” he said in a news conference.
“We remain open to dialogue,” Mr Kicillof said.
Another court hearing has been scheduled for Friday.
Rufo clause
The Argentine government had expected the dispute to go all the way to the US Supreme Court, which would have bought the country more time.
But in June, the Supreme Court declined to hear Argentina’s appeal against the decision of a lower court that made it liable for the money.
Under that court’s ruling, Argentina cannot use the US financial system to keep paying the restructured bondholders unless it also pays the “vulture funds”, placing it in technical default.
However, Mr Capitanich denied the country was in default at all, arguing that it has the money to pay the interest that became due to the restructured bondholders on 30 June but that it was barred from doing so by the court’s ruling.
Feeling against the “vulture funds” runs high in Argentina
He suggested that holders of its performing debt demand their money from the US judge who blocked the 30 June interest payment.
Mr Capitanich also suggested one way out of the impasse would be for a third party to buy out the hold-out investors.
He said that move would allow them to side-step a clause that was seen as a major stumbling block on the way to a deal.
The clause, known as Rufo (rights on future offers) states that Argentina cannot favour the hold-outs over those who accepted the restructuring deals.
He also said that in the meantime Argentina would maintain its policies to stimulate the economy.
Argentina heads for second default as talks with bondholders break down
Axel Kiciloff, Argentina’s economy minister, has been locked in intense negotiations with holdout creditors
Heidi Moorein New York and Angela Monaghan in London
theguardian.com, Wednesday 30 July 2014 18.47 EDT
Axel Kicillof, Argentina’s economy minister, addresses member of the media after Wednesday’s negotiation session. Photograph: Craig Ruttle/AP
Argentina was heading for its second debt default in 13 years on Wednesday night after negotiations with bondholders broke down in New York.
Axel Kicillof, Argentina’s economy minister, said US hedge funds rejected the country’s latest offer.
Kicillof has been locked in intense negotiations with holdout creditors demanding to be paid the full value for bonds they own on which Argentina defaulted. The talks have been overseen by a mediator appointed by a US judge who ordered Argentina to pay the creditors.
The court-appointed mediator, Daniel Pollack, confirmed that no agreement had been reached and “the Republic of Argentina will imminently be in default”.
Pollack said that default “is not a mere ‘technical’ condition, but rather a real and painful event that will hurt real people,” including Argentine citizens, exchange bondholders and the holdout investors.
The ratings agency, Standard & Poor’s, had earlier declared some Argentine bonds to be in “selective default” because the country did not make a $539m interest payment due on 30 June. Kiciloff denied the country was in default and suggested that Standard & Poor’s was not an “impartial referee.”
Argentina tried to make the payment but was prevented by a New York judge as part of an effort to force the country to settle a dispute with US creditors. The judge, Thomas Griesa, ruled Argentina could not pay the restructured bonds back unless it also paid more than $1.5bn to the holdout investors. Argentina has insisted it cannot afford to do both.
The ruling provided for a 30-day grace period, which fell due on Wednesday. The payment was due to over 93% of Argentina’s bondholders who accepted the debt restructuring deals in 2005 and 2010, wiping out 70 cents on every dollar of their holdings, and which the government wanted to honour.
Kicillof, speaking at the Argentinian consulate in Manhattan, said the country had offered the holdout bondholders the same terms as previous debt swaps. He called their insistence on full payment “extortion” and insisted the country would “fight it with all our weapons” .
A fresh default is not expected to affect Argentina’s economy as it did more than a decade ago, when dozens were killed in street protests and the authorities froze savers’ accounts to halt a run on the banks.
There will still be consequences, however, as it is expected to worsen an economy already in recession, weaken the currency as more Argentines seek to hold dollars, and put pressure on foreign reserves. It could also raise soybean prices, as the country is the world’s third-largest soybean exporter.
“The full consequences of default are not predictable, but they certainly are not positive,” Pollack said.
Led by the country’s president, Cristina Fernández de Kirchner, Argentina has refused to pay investors she has branded “vulture funds”, which were holding out for full repayment. The fear in Argentina is that any deal to repay the holdouts in full would trigger lawsuits from the bondholders who accepted the earlier deals, demanding to be paid on similar terms. The government in Buenos Aires estimates that the associated liability could run to as high as $15bn.
The holdouts are US hedge funds spearheaded by the billionaire Paul Singer’s NML Capital, an affiliate of Elliott Management, and Aurelius Capital Management.
Markets had been optimistic that a deal could be hammered out at the eleventh hour, with the value of the country’s bonds and shares rising.
Hopes were boosted by the prospect of a potential intervention by Argentina’s banking association. Under the proposals, a consortium of Argentinian banks would offer to buy the country’s debt held by the holdout investors.
Reuters and the Associated Press contributed to this report
