Τριάντα εφτά χρόνια από τον θάνατό του και ο Μακάριος, ο άνθρωπος που πέρασε «δια πυρός και ύδατος» για να υπερασπιστεί την Κύπρο από τις μανιώδεις επιθέσεις των εχθρών της, βρίσκεται στο στόχαστρο κάποιων που με την ιστορία έχουν ελάχιστη σχέση.
Κατηγορείται από ακροδεξιούς, παλαιοδεξιούς και «ρεαλιστές» και από «προοδευτικούς» μιας καινοφανούς χωρίς αντιστάσεις «αριστεράς». Όλοι αυτοί οι ετερόκλητοι κατήγοροί του, έχουν στην πλειοψηφία τους ως κοινό παρονομαστή την υποστήριξη τους στο σχέδιο Αναν και παρόμοια σχέδια «λύσης» και τον χλευασμό του μακροχρόνιου αγώνα (του αγώνα γενικά).
Στόχος τους να διαβρώσουν τη μνήμη του, έτσι ώστε ο λαός να μείνει χωρίς σύμβολα αντίστασης και να αναδειχθεί έτσι ως μοναδική πολιτική σύνεσης, η υπακοή στα σχέδια των ξένων. Ο Μακάριος αντιστάθηκε στις προσπάθειες ντόπιων και ξένων δυνάμεων, για επιβολή λύσης που οδηγούσε στη τουρκοποίηση του νησιού. Κατηγορήθηκε από τους εχθρούς του, ότι δεν ήθελε την ένωση.
Αποδείχτηκε ότι εκείνοι, όπως επανειλημμένα τους προειδοποίησε, ενταφίασαν την ένωση και παρέδωσαν τη Κύπρο στις τουρκικές ορδές με το πραξικόπημα του 74. Αυτός διαφύλαξε την ενότητα του νησιού, ως τη στιγμή που ο φασισμός τον ανέτρεψε.
Η Κυπριακή Δημοκρατία παρέμεινε διεθνώς αναγνωρισμένη χάρις σ’ εκείνον, παρά τις προσπάθειες των εχθρών της Κύπρου. Το 1964 έγινε η μεθοδικά προετοιμασμένη τουρκανταρσία που στόχευε στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η οποία ήταν μέρος του σχεδίου της Τουρκίας για «ανάκτηση της Κύπρου» και η οποία δεν προκλήθηκε φυσικά από τα 13 σημεία-εισηγήσεις του Μακαρίου.
Λόγω των συγκρούσεων και των απειλών της Τουρκίας, αμερικανοί, άγγλοι, τούρκοι και δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση, πίεζαν τον Μακάριο, να δεχτεί την αποστολή στρατευμάτων από χώρες του ΝΑΤΟ στη Κύπρο για να τηρούν τη τάξη καθώς και την διακυβέρνηση της Κύπρου από μια επιτροπή πρεσβευτών που θα είχε έδρα το Λονδίνο και η οποία θα αποφάσιζε για τη δράση αυτού του στρατού. Του ζητούσαν δηλαδή να δεχτεί διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ξένη κατοχή.
Ο Μακάριος απέρριψε την κυνική αυτή πρόταση και στη συνέχεια κέρδισε στο Συμβούλιο Ασφαλείας ένα ιστορικό ψήφισμα που αναγνώριζε την κυβέρνηση του ως την νόμιμη κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας έστω κι αν οι τούρκοι είχαν αποχωρήσει από αυτή. Οι εχθροί της Κύπρου όμως βυσσοδομούσαν. Ακολούθησε το σχέδιο Ατσεσον για το οποίο, ο Γεώργιος Παπανδρέου (όταν επιτέλους κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο) είπε ότι «είχε ως τίτλο την ένωση και περιεχόμενο τη διχοτόμηση».
Ο Μακάριος δεν δεχόταν να δοθεί έδαφος της Κύπρου στη Τουρκία. Ήθελε ή αυτούσια ένωση – αν η Ελλάδα ήθελε να τη στηρίξει – ή ανεξαρτησία. Γι’ αυτή του τη στάση έγινε πολλές φορές στόχος δολοφονικών σφαιρών. Το Πραξικόπημα ήταν το αποκορύφωμα των προσπαθειών να τον βγάλουν από τη μέση και να δοθεί έτσι ένα κομμάτι της Κύπρου στη Τουρκία. Πρόθυμοι συνεργάτες στα σχέδια των ξένων η Χούντα και η ΕΟΚΑ Β.
Όμως, η Τουρκία αφού εισέβαλε στη Κύπρο δεν αρκέστηκε σ’ ένα μικρό κομμάτι και γι αυτό o ταξίαρχος Ιωαννίδης, ο αρχηγός της εγκληματικής χούντας, είπε στους αμερικανούς το γνωστό «Μας εξαπατήσατε!» Αυτή λοιπόν την οντότητα της μαρτυρικής Κυπριακής Δημοκρατίας, το μόνο σήμερα ανάχωμά μας, υπερασπίστηκε ο Μακάριος, αφού η ένωση δεν ήταν δυνατή. Αυτή η Κυπριακή Δημοκρατία υπήρξε στόχος του σχεδίου Αναν το 2004 και παραλίγο να διαλυθεί αν ο λαός και ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν το απέρριπταν.
Αυτή η Κυπριακή Δημοκρατία είναι και σήμερα στόχος των σχεδίων που επωάζονται. Διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας σημαίνει διάλυση και του κυπριακού ελληνισμού. Ο Μακάριος κατηγορείται λοιπόν από τους εκπροσώπους της σχολής του «ρεαλισμού» ως αδιάλλακτος επειδή δεν δέχτηκε λύσεις διαμελισμού της Κύπρου. Ωστόσο, οι οπαδοί του «ρεαλισμού» και των υποχωρήσεων, όποτε τους βολεύει χρησιμοποιούν το όνομα του Μακαρίου για να μας πείσουν ότι οι συμφωνίες Μακαρίου-Ντεκτάς (και Κυπριανού – Ντεκτάς) μας δείχνουν τον δρόμο για συμβιβασμό.
Σωστά, για συμβιβασμό – όχι για συνθηκολόγηση (οι συμφωνίες του 77 και του 79 δεν έχουν καμία σχέση με το σχέδιο Αναν ή τις παραλλαγές του). Ο Μακάριος περπάτησε λοιπόν πάνω σε ένα έδαφος γεμάτο σκορπιούς και έχιδνες. Ήταν ένας αγωνιστής – είδος που σήμερα σπανίζει. Γι’ αυτό, ειδικά σ’ αυτή τη καταθλιπτική σημερινή συγκυρία, αξίζει να τον θυμόμαστε για την αξιοπρεπή στάση του, όταν υπερασπιζόταν τα συμφέροντα του κυπριακού ελληνισμού, όρθιος πάνω στα ερείπια της προδοσίας, βαλλόμενος πανταχόθεν.
Χρήσιμη Βιβλιογραφία: «Ανοχύρωτη Πολιτεία» Ν. Κρανιδιώτη, «Φάκελος Κύπρου» Α. Παυλίδη, «Από την Ανεξαρτησία στη Τουρκική Εισβολή» Α. Κάτση, «Τα Μυστικά Αρχεία του Κίσινγκερ» Κ. Βενιζέλου, Μ. Ιγνατίου
Σημερινή