του Γιάννου Χαραλαμπίδη
Γιατί η ομοσπονδία δεν συμφέρει τη Ρωσία, το Ισραήλ, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη και πώς τα κατεχόμενα εξελίσσονται σε φωλιά ισλαμικής απειλής
Η ΛΗΞΗ της τουρκικής NAVTEX τερματίζει την απειλή;
Αυτήν της ισχύος. Όπως συμβαίνει με όλες τις προσπάθειες επίλυσης συγκρούσεων.
Θεμελιώδη ερωτήματα
Τώρα, αφού οι πλανήτες τέθηκαν εκτός τροχιάς ως αποτέλεσμα του τουρκικού «Μαρμπαρός» και της τουρκικής επιθετικής στάσης, ο κ. Μαυρογιάννης, όπως και ο ΥπΕξ Ι. Κασουλίδης, βλέπουν πιθανότητες και παράθυρα για την επανέναρξη των συνομιλιών μετά τη λήξη της δεύτερης τουρκικής NAVTEX, στις έξι Απριλίου. Και, δικαίως, θα ρωτήσει κάποιος: Καλά, αν μας πουν να πάμε στις συνομιλίες θα πρέπει να αρνηθούμε, να πούμε όχι; Και μετά δεν θα μας κατηγορήσουν ότι δεν θέλουμε λύση; Το ερώτημα δεν είναι μόνο εάν θα πάμε σε συνομιλίες, το ζητούμενο είναι τι θα κάνουμε στις συνομιλίες και ποιος είναι ο στόχος, αλλά και κάτι άλλο: Επί τη βάσει ποίων παραμέτρων θα γίνει διάλογος και θα εξευρεθεί λύση; Και το εξίσου σημαντικό ερώτημα: Η Τουρκία θέλει λύση ή διάλυση;
Στήριξη στα «τυφλά», ενέργεια και Βρετανία
Ποιο είναι, λοιπόν, το σκηνικό; Ας πάρουμε την πρώτη βασική παράμετρο, δηλαδή αυτήν των συντελεστών ισχύος, που περιλαμβάνει συμμαχίες, οικονομία και ένοπλες δυνάμεις. Είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Όπως παραδέχεται η Κυβέρνηση, στη Δύση, δηλαδή σε Ευρωπαϊκό Επίπεδο, μας τελειώνουν οι σύμμαχοι, για δυο λόγους: 1. Στηριχθήκαμε «τυφλά» στις ΗΠΑ, οι οποίες, λόγω του ότι τα μέλη της ομάδας του Προεδρικού είχαν υποστηρίξει το σχέδιο Ανάν, θεωρήθηκαν όπως και το 2014 ως δεδομένοι.
Μόσχα και Άγκυρα
Πέραν των ανωτέρω, σε ό,τι αφορά τις συμμαχίες, είναι στα θετικά πρόσημα η αναθέρμανση σχέσεων με τη Μόσχα, αλλά και αυτή δεν πρέπει να την προσεγγίσουμε μέσα από τις συνήθεις υπερβολές. Για να είναι πιο στέρεη, θα πρέπει και οι δυο πλευρές να αποφασίσουν εάν τις συμφέρει και αν θα λάβει η συμφωνία αυτή στρατηγικό χαρακτήρα.
Πάντως, εκτός των Βρετανών, οι Αμερικανοί είναι ενοχλημένοι από την εκ νέου ενεργοποίηση της συμφωνίας του ’96 με τη Ρωσία. Οι ανησυχίες αυτές δεν θα μπορούσαν να διατυπωθούν πειστικά εάν η κυπριακή Κυβέρνηση προ καιρού αρνιόταν να βάλει αφτί στη Βρετανία και συμμετείχε στα προγράμματα του Συνεταιρισμού για την Ειρήνη (PfP). Και αν, ταυτοχρόνως, και μάλιστα στο πλαίσιο στρατηγικής και όχι πυροτεχνήματος, υπέβαλλε αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ.
Αυτές είναι μερικές κινήσεις για μελέτη προς ανατροπή σκηνικού. Γιατί, λοιπόν, θα πάμε στις συνομιλίες και πώς; Για την τουρκική λύση της ομοσπονδίας, που για να γίνει από ανέφικτη, εφικτή, θα πρέπει να υπογράψουμε ότι μάς βάλει στο τραπέζι η Τουρκία. Τη διάλυσή μας και την απώλεια και του τελευταίου ίχνους αξιοπρέπειας.
Σημερινή