Μία συμφωνία με το Ιράν είναι η καλύτερη δυνατή λύση, λέει ο Ρότζερ Κοέν των The New York Times

Οι εναλλακτικές είναι πολύ χειρότερες. Τα τύμπανα του πολέμου μπορεί να χτυπήσουν και πάλι παρότι οι φωνές για επίθεση προς το Ιράν είναι μία ανεύθυνη πρόσκληση για την καταστροφή. Οι αμερικανικές ή ισραηλινές βόμβες (ή και οι δύο) θα έχουν τεράστιες συνέπειες, αλλά το βασικό επιχείρημα ενάντια σε τέτοια τρέλα είναι ότι δεν θα προκαλέσει τίποτε περισσότερο από έναν λόξυγκα στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν πριν αυτό επιστρέψει δριμύτερο. Θα πρόκειται για έναν πόλεμο χωρίς σκοπό, ή έναν προσχηματικό πόλεμο. Έχουμε δει αρκετούς από αυτούς. Το Ιράν είναι μία ελπιδοφόρα και νέα κοινωνία. Καλλιεργείστε την ελπίδα. Μην την φυλακίζετε. Μία συμφωνία που θα διαρκεί δέκα χρόνια θα καταδικάσει το Ιράν και την Αμερική σε μία συνεργατική σχέση και πέρα από αυτό το διάστημα.

Χρησιμοποιώ επίτηδες τη λέξη «καταδίκη». Δεν θα είναι ωραίο. Στην πραγματικότητα θα είναι άσχημο. Θα υπάρχουν πολλές διαφωνίες. Αλλά θα είναι καλύτερη λύση από τον πόλεμο. Πολλά μπορούν να επιτευχθούν μεταξύ εθνών που έχουν θεμελιώδεις ιδεολογικές διαφορές με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δείτε την ιστορία των σινοαμερικανικών σχέσεων αφού αποκαταστάθηκαν τη δεκαετία του 1970. Στη διάρκεια της ερχόμενης δεκαετίας το Ιράν θα βιώσει την αλλαγή στην ηγεσία του. Η κοινωνία του έχει φιλοδοξίες και κοιτάει προς τη Δύση. Κανείς δεν γνωρίζει τί είδους αλλαγές θα επέλθουν αλλά η πιθανότητα θετικών εξελίξεων ενισχύεται από την επαφή και μειώνεται από τη τιμωρητική αποξένωση της Τεχεράνης.

Θα ήταν προτιμότερο αν το Ιράν δεν είχε την πυρηνική ικανότητα που έχει αποκτήσει; Σίγουρα. Μπορούν να υπάρξουν εγγυήσεις ότι μία συμφωνία θα τηρηθεί; Όχι. Αλλά η διπλωματία έχει να κάνει με τον πραγματικό κόσμο. Η πιο σκληρή, πιο σημαντική διπλωματία γίνεται με τους αντιπάλους. Μόνο βασική γνώση για το Ιράν φτάνει για να καταλάβει κανείς ότι οι κυρώσεις δεν θα γονατίσουν αυτό το υπερήφανο έθνος. Θα προτιμήσουν να πεινάσουν παρά να υποχωρήσουν. Τι θα εγγυόταν καλύτερα την ασφάλεια του Ιράν; Μία δεκαετία αυστηρού περιορισμού και επιτήρησης του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, που θα το εμπόδιζε από το να αναπτύξει μία βόμβα; Ή ένας πόλεμος που θα καθυστερούσε το πρόγραμμα για δύο χρόνια, θα ενίσχυε τις πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις του Ιράν και  τη βία στη Μέση Ανατολή; Η απάντηση είναι προφανής.

Ένας τομέας όπου τα αμερικανικά και ιρανικά συμφέροντα συμπίπτουν  είναι η ανάγκη να κατατροπωθεί το Ισλαμικό Κράτος, η τελευταία έκφραση της μεταστατικής σαλαφιστικής ισλαμιστικής ιδεολογίας δολοφονικού μίσους κατά του δυτικού πολιτισμού, που γέννησε την 11η Σεπτεμβρίου και τις πρόσφατες δολοφονικές επιθέσεις στην Ευρώπη. Το Ισλαμικό Κράτος είναι επίσης ένα σουνιτικό ρεβανσιστικό κίνημα στο Ιράκ και στη Συρία, που αντιτίθεται στο σιιτικό Ιράν. Δεν υπάρχει τίποτε εμψυχωτικό σε αυτή την αλληλοεπικάλυψη των αμερικανικών και ιρανικών συμφερόντων, αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερο σημαντική. Η αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους απαιτεί τη συνεργασία του Ιράν. Η Αμερική δεν μπορεί να κάνει τίποτε για να σταματήσει το σουνιτικό – σιιτικό σχίσμα που επιδείνωσε η εισβολή της στο Ιράκ. Και ούτε μπορεί να κρυφτεί από το γεγονός ότι η βία θα διαρκέσει τουλάχιστον μία δεκαετία. Δεν είναι ώρα για απελπισία αλλά ώρα για να επικεντρωθούμε στους δύο εφικτούς στόχους που έχουν μεγαλύτερη σημασία τώρα.