ΈΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΩΝ, ΘΕΩΡΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΩΝ ΕΝΟΧΩΝ ΤΩΝ ΔΡΑΣΤΩΝ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΙΛΟΥΝ ΣΤΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΠΑΝΕΛ. Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

Οι πέντε μέρες Τρίτη 7/7/2015 έως Κυριακή 12 Ιουλίου: Θα αποτελέσουν μια από τις σημαντικότερες περίοδο για την πολιτική θεωρία. Όλα τίθενται επί τάπητος όσον αφορά το εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα. Σίγουρα από τις σημαντικότερες της νεότερης ελληνικής ιστορίας αλλά και του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Καθημερινές μαρτυρίες κονιορτοποιούν όλα τα διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα ιδεολογήματα, όλα τα θεωρήματα, όλες τις κατά καιρούς συμπαρομαρτούσες ασυναρτησίες και όλες τις προπαγάνδες του φιλελευθερισμού και του κομμουνισμού ή των ενδιάμεσων ιδεολογικών τους εκδοχών και αποχρώσεων.
Του φιλελευθερισμού πρωτίστως στην ΕΕ, γιατί ο Κομμουνισμός κονιορτοποιήθηκε ήδη πριν από ένα τέταρτο του αιώνα όταν κατεδαφίστηκε η ΕΣΣΔ μέσα από την οποία αναδύθηκαν εύρωστα έθνη ως και να τίποτα να μην συνέβη επί μισό αιώνα. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε καθότι αυτά τα έχουμε αναλύσει εκτενώς στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας, Ευρωπαϊκή άμυνα, ασφάλεια και πολιτική ενοποίηση  όπου συγκρίνω ΕΣΣΔ και ΕΕ. Υπό ένα μακροιστορικό προσανατολιστικό πρίσμα των ιστορικών τάσεων όσον αφορά την εθνοκρατική συγκρότηση εξετάστηκαν εκτενέστερα στο βιβλίο Κοσμοθεωρία των Εθνών ιδιαίτερα στα κεφάλαια 4 και 5.
Ήφαιστος Παναγιώτης, Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας

Την επόμενη Κυριακή πολλά κρίνονται. Αξίζει να εξετάσουμε συνοπτικά την σημασία των γεγονότων για την πολιτική σκέψη και τις βαθύτατες προεκτάσεις στην καθημερινότητα των Ευρωπαίων πολιτών. Οι σκέψεις που ακολουθούν, επιπλέον, εκτιμώ ότι αφορούν την στάση των αντιπροσώπων της Ελλάδας τις επόμενες μέρες.

• Πρώτον, ο κατακλυσμός από θέσεις –ενίοτε μάλιστα γραφικές μέχρι και ανόητες ή ύπουλες, κακεντρεχείς και απολίτιστες– υπουργών που προσέρχονταν στο ημιπαράνομο ή και παράνομο Eurogroup (και σίγουρα σύναξη που διαθέτει μηδενική κοινωνικοπολιτική νομιμοποίηση όπως και όλα τα μέλη της τεχνόσφαιρας) καταμαρτυρούν ένα ολοκληρωτικά διαφοροποιημένο κοινωνικοπολιτικό πεδίο στην Ευρώπη. Όπως γράψαμε στο «Κοσμοθεωρία των Εθνών» –κινούμενοι ενάντια στο ρεύμα των αναρίθμητων φορέων επιστημονικών τίτλων– «η υπερεθνική ευρωπαϊκή ανθρωπολογία στην ΕΕ είναι μηδενική». Οι προεκτάσεις είναι βαθύτατες. Δεν είναι μόνο ότι δικαιώνεται ο πρόεδρος ντε Γκολ που έσπρωξε προς μια «Ευρώπη των Πατρίδων» ορθολογιστικά κινούμενη που σημαίνει ομόφωνες αποφάσεις και ισοτιμία. Σε μια τέτοια Ευρώπη δεν θα μπορούσαν να συμβούν τα ιλαρά και τραγικά των οποίων καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες. Η κοσμοθεωρία του εγχειρήματος της ΕΕ μπορεί να είναι μόνο ισότητα-ισοτιμία. Οτιδήποτε άλλο εκτρέπει προς ηγεμονικές ιεραρχήσεις, διάσπαση, σύγκρουση και αυτό καταμαρτυρήθηκε ότι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό. Στις μέρες μας η «υπόθεση Ελλάδα» δεν είναι η ασθένεια αλλά το σύμπτωμα βαθύτατων παθολογιών του εγχειρήματος της ολοκλήρωσης όπως εξελίχθηκε τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Το προς τα πού κινείται είναι ένα μεγάλο ερώτημα και ένα στοίχημα.
  • Αυτό το γεγονός, υπογραμμίζεται, καλά κάνουν να το λάβουν υπόψη όσοι φωνασκούν για το ευρώ και την ΕΕ ως και να είναι θρησκεία. «Θρησκεία» κάθε μέλους ενός οποιουδήποτε έθνους είναι μόνο η πατρίδα και όχι θολοί διεθνιστικοί τόποι από καιρό εκτροχιασμένοι και κινούμενοι επικίνδυνα. Είναι ένα πράγμα να προσπαθούμε να διασωθούμε μετά από συρροή λαθών τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα τα τελευταία πέντε χρόνια και άλλο να φωνασκούμε ως πιστοί μιας ανύπαρκτης «θρησκείας του ευρώ»
    • Προστίθεται: Ενώ η συμμετοχή στην ΕΕ λογικά δεν αμφισβητείται, αποτελεί φρικτό λάθος το γεγονός ότι απροετοίμαστα η Ελλάδα εισήλθε στον λάκκο των λεόντων του αθέσμιστου χρηματοοικονομικού εγχειρήματος της ΟΝΕ. Δεν υπήρχε ο παραμικρός λόγος να το κάνει καθότι ανέτοιμοι και η μόνη εξήγηση είναι ιδεολογική ή φόβος των κυβερνώντων να συγκρουστούν με τα συμφέροντα και να εξορθολογίσουν το κράτος επιλέγοντας έτσι την φυγή προς ένα απατηλό και ανύπαρκτο χλοερό τόπε της ΟΝΕ. Ας μην ξεχνούμε ότι πριν δύο δεκαετίες η ΟΝΕ είχε γίνει θρησκεία παρά τις προειδοποιήσεις για το πόσο φρικτό λάθος ήταν μια τέτοια θέση και για το ποιες θα είναι οι συνέπειες (ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS)
    • Η Ελλάδα χωρίς λόγο και αιτία απώλεσε την δημοσιονομική και νομισματική ευελιξία την οποία αν διέθετε και αν εξορθολόγιζε την οικονομία, τους θεσμούς και την διπλωματία. Θα μπορούσε να κινηθεί ορθολογιστικά και ανταγωνιστικά και αν κάποια στιγμή το έκρινε εφικτό και ωφέλιμο να ενταχθεί στην ΟΝΕ. Τώρα είναι αργά για βιώσιμη διέξοδο; Ας περιμένουμε την Κυριακή για να δούμε αν η ΕΕ μπερδεύτηκε τόσο πολύ ούτως ώστε να αποπειραθεί να εκτελέσει ένα κράτος μέλος ή εάν θα λειτουργήσει πιο ορθολογιστικά.
      • Η Ελλάδα πάντως δεν τελειώνει την Κυριακή. Τα αίτια των παθολογιών μας είναι γνωστά και ο δράστες της συμφοράς ακόμη πιο γνωστοί πλην η Ελλάδα δεν τελειώνει τόσο εύκολα όπως πολλοί καταστροφολόγοι εργολαβικά κηρύττουν.
    • Δεύτερον και συναφές αφορά τα θολωμένα μυαλά που βαρύνονται με διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα ιδεολογήματα. Τι παρατηρούμε τώρα στις Βρυξέλλες; Βλέπουμε ότι κάθε αντιπρόσωπος κάθε κράτους της ΕΕ διατυπώνει θέσεις εξόχως (και ορθολογιστικά-δικαιολογημένα ως προς τούτο καθότι έτσι σκέφτεται) που αποτυπώνουν την δική του συλλογική τυπική λογική η οποία απορρέει από
      • τον δικό του εθνικό κόσμο, την δική του κοσμοαντίληψη, την δική του ιστορία, τον δικό του κοσμοθεωρητικό προσανατολισμό,
      • τις δικές του αντιλήψεις για τους εχθρούς, τους φίλους, το κακό και το καλό,
      • το δικό του εθνικό συμφέρον,
      • τα δικά του ήθη και έθιμα,
      • τις δικές του παραδοχές για την σχέση παραγωγής, διανομής, δικαιοσύνης σύμφωνα με την δική του διαδρομή,
      • την δική του αντίληψη για το στηρίζει την αυτοσυντήρησή του,
      • την δική τους εναλλασσόμενη επιλογή εχθρών και φίλων σύμφωνα με τις ανάγκες απόκτησης ισχύος ή διεύρυνσης της ισχύος και
      • σύμφωνα με τις οικείες κυρίαρχες παραδοχές για την διανεμητική δικαιοσύνη και τα συμπαρομαρτούντα κανονιστικά συστήματα.

Κάτσε τώρα να συνεννοηθείς με τον Λετονό ή τον Φινλανδό όταν λέει ότι οι Έλληνες θα πρέπει να ακολουθήσουν τα δικά του πολιτικοοικονομικά πρότυπα ή τον Ισπανό ή πολύ περισσότερο τον Γερμανό όταν επιτίθεται θηριωδώς για δικούς του εσωτερικούς λόγους. Κάτσε τώρα να συνεννοηθείς με τον Φιλανδό όταν μέσα στο πολιτικό του DNA ρέει η «Φιλανδοποίηση». Ο καθείς ζει στον δικό του κόσμο και οι θέσεις του τον εκφράζουν. Εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα όφειλε να πορεύεται με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να μην βρεθεί σε αυτή την φρικτή θέση όπου ο καθείς εκτονώνεται ή την καθιστά παίγνιο των δικών του συμφερόντων.

• Τρίτον, λογικό είναι το πιο πάνω το διαφοροποιημένο συνονθύλευμα αντιπροσώπων κυρίαρχων εθνοκρατών να διαπραγματεύεται με όρους ισχύος και όχι συναισθηματισμού ή αλτρουισμού.
  • Αυτό δεν κατάλαβε η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ επί τρεις δεκαετίες,
  • αυτό δεν κατάλαβαν οι διαπραγματευτές που μας έριξαν στο λάκκο των λεόντων της ΟΝΕ,
  • αυτό δεν κατάλαβε η εγχώρια εξουσία επί πέντε χρόνια όταν υπέγραφε απνευστί τα πάντα που έφερνε η τεχνόσφαιρα και
  • αυτό δεν κατάλαβε τους πέντε τελευταίους μήνες η παρούσα ιδεαλίζουσα κυβέρνηση όταν την στιγμή που η τεχνόσφαιρα με μεγάλη δεξιότητα την εξαντλούσε μέχρι που οι αντιστάσεις ροκανίστηκαν πλέον αποφασιστικά. Οι κυβερνήτες συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού έκαναν άσκοπες «ευρωπαϊστικές» εκκλήσεις και αυτό δεν κατάλαβαν οι δεκάδες συνάδελφοί μου οι οποίοι γενικώς, αορίστως υποστήριξαν ΝΑΙ σε μια Ευρώπη που βρίσκεται στην κορυφή του βουνού των ψευδαισθήσεών τους. Αντί λοιπόν ΟΧΙ στην σκληρή διαπραγμάτευση με όρους εθνικής επιβίωσης, μορφωμένοι και καλοπληρωμένοι άνθρωποι πολλοί από αυτούς φορείς επιστημονικών τίτλων μας ζητούσαν όχι να διαπραγματευτούμε αλλά να πούμε ΝΑΙ στην καταλήστευσή μας, ΝΑΙ και ή στο αέρα κοπανιστό των ιδεολογημάτων που καταστρέφουν το ίδιο το εγχείρημα της ΕΕ και ναι στο Ευρώ των ψευδαισθήσεών τους που δήθεν οδηγεί στην «Ένωση».

Ας το καταλάβουν όσοι επηρεάζονται από μικρές ή μεγάλες δόσεις διεθνιστικών ιδεολογημάτων και θεωρημάτων της παρωχημένης εποχής των δουλοπαροίκων: Κάθε έθνος και το εθνοκράτος που το ενσαρκώνει διαθέτει τα δικά του κοσμοθεωρητικά και ηθικοκανονιστικά συστήματα των οποίων η ετερότητα βαθαίνει ολοένα και περισσότερο δημιουργώντας και αναπτύσσοντας εθνοκρατικές ενότητες οι οποίες μορφικά έχουν τις ίδιες δομές ως μέλη του διεθνούς συστήματος (κρατική κυριαρχία) πλην είναι διαφορετικών πολιτικών ανθρωπολογιών στα πεδία της κοσμοθεωρίας, της ηθικής, της δικαιοσύνης και των κανονιστικών ρυθμίσεων.
Τα παρελθόντα, παρόντα και μελλοντικά προβλήματα της ΕΕ βρίσκονται στο γεγονός ότι ενώ η Ευρώπη συγκροτεί ένα διαφοροποιημένο εθνοκρατοκεντρικό σύστημα τα ιδεολογήματα μιας παρωχημένης διεθνιστικής εκδοχής του φιλελευθερισμού (που ευέλικτα προσχώρησε στον Δαρβινιστικό νεοφιλελευθερισμό) δημιούργησαν ένα ακταρμά κοινωνικοπολιτικά στερημένων θεσμών και καθόλα μην νομιμοποιημένων διαδικασιών. Το εγχείρημα κινείται σπασμωδικά και μπερδεμένα με τα διλήμματα ασφαλείας μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων να βυσσοδομούν στο υπόβαθρο.
Κοντολογίς, για να θυμηθούμε τον Παναγιώτη Κονδύλη, δεν διαπραγματευόμαστε στην βάση «ιδεών» ή ιδεωδών γενικώς και αορίστως αλλά στην βάση εθνικών συμφερόντων με αντιπροσώπους που αντιλαμβάνονται μόνο την γλώσσα του συμφέροντος, των ανταλλαγών, του κόστους και του οφέλους.
Αυτό δεν γίνεται κατανοητό εάν δεν γίνει αντιληπτό ότι τα εθνοκράτη όπως ιστορικά εξελίσσονται διαθέτουν συλλογικές θεμελιώδεις στάσεις και έσχατες λογικές που εκλογικεύουν πολιτικά και ιδεολογικά συλλογικές στάσεις και αποφάσεις απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο και που βρίσκονται οι ίδιες πέραν κάθε λογικής αιτιολόγησης:

• «Μονάχα η εκλογίκευση της θεμελιώδους στάσης ή απόφασης μπορεί να πραγματοποιηθεί με «λογική» συνέπεια όχι η ίδια η θεμελιώδης στάση: στα έσχατα ερωτήματα η απάντηση δίνεται με αξιωματικές αποφάνσεις. Υπάρχουν τόσες μορφές λογικής συνέπειας όσες και οι θεμελιώδεις στάσεις.»
• «Μολονότι τα τυπικά λογικά μέσα παραμένουν τα ίδια, ωστόσο υπηρετούν κάθε φορά την εκλογίκευση θεμελιωδών αποφάσεων με διαφορετικό περιεχόμενο».

Αντί λοιπόν το σύστημα από ανορθολογικών φορέων επιστημονικών τίτλων και επικοινωνιακών προνομίων –πολλοί από τα οποίους είναι και δράστες της μεταπολιτευτικής κατάντιας– να αναμεταδίδουν άκριτα τις δηλώσεις των αντιπροσώπων των κρατών οι οποίοι λογικότητα διατυπώνουν θέσεις όπως αυτοί αντιλαμβάνονται το εθνικό τους συμφέρον, καλό θα ήταν έστω και την ύστατη στιγμή να κινηθούμε όλοι έστω και την τελευταία στιγμή σε ορθολογιστικά πλαίσια.
Την συντρέχουσα εβδομάδα οι κατευνασμοί, εκκλήσεις για φανταστικά ιδεώδη ή παρακρούσεις για την αποφασιστικότητα των άλλων δεν χωρούν. Οι Ελληνικές διαπραγματευτικές θέσεις θα διαθέτουν ορθολογισμό εάν

• Πείσουν για την μη βιωσιμότητα του χρέους
• Πείσουν για την αποφασιστικότητα μέτρων εξορθολογιστικών μεταρρυθμίσεων του κράτους και των οικονομικών αποφάσεων προς την αναπτυξιακή κατεύθυνση.
• Πείσουν για το γεγονός ότι δεν μπορεί να επιρρίπτονται κατά ενός κράτους για λάθη δεκαετιών και ακόμη πιο φρικτά λάθη τα τελευταία χρόνια. Οι κρατικοί λειτουργοί απαιτείται άμεσα να τροφοδοτήσουν τους διαπραγματευτές με θέσεις με τις οποίες θα σφυροκοπήσουν τους αντιρρησίες γύρω από το διαπραγματευτικό τραπέζι.
  • Λάθη στην φάση συγκρότησης της ΟΝΕ
  • Εκατοντάδες ομολογίες λαθών στη συνέχεια που είχαν ως αποτέλεσμα οι διανεμητικές λειτουργίες των χρηματοοικονομικών αποφάσεων να παραμείνουν αθέσμιστες και να κυριαρχούν φαινόμενα κυριαρχίας των αγορών (διάβαζε των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων)
  • Έγιναν διευρύνσεις συμμετοχής στην ΟΝΕ συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας χωρίς πολλά κράτη να μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά-ανταγωνιστικά.
  • Παράλειψη διόρθωσης παθολογιών των χρηματοοικονομικών ρυθμίσεων την δεκαετία του 1990 και 2000
  • Παράλειψη μέτρων που θα εμπόδιζαν την δημιουργία γιγαντιαίων εμπορικών ανισοζυγίων που εξάντλησαν και εκμηδένισαν ανταγωνιστικά λιγότερο ισχυρά κράτη όπως η Ελλάδα
  • Αλληλουχία φρικτών λαθών που ομολογήθηκαν επισήμως τα οποία προκάλεσαν έκρηξη της πολιτικοοικονομικής φούσκας και την τελευταία δεκαετία δρομολόγησαν ένα φαύλο κατηφορικό κύκλο χωρίς τέλος.
  • Συνεχείς πιέσεις για υφεσιακά μέτρα την στιγμή που αυτό μεγέθυνε το πρόβλημα της Ελλάδας αλλά και άλλων κρατών
  • Προσπάθειες ενοχοποίησης των κοινωνιών που δεινοπαθούσαν αντί να αντιμετωπιστούν οι παθολογίες της χρηματοοικονομικής ασθένειας που είναι πλέον εγγενείς στην ΕΕ
  • Διολίσθηση σε εξισωτικές και εξομοιωτικές θέσεις του είδους: «αφού σε εμένα επιτυγχάνει και σε άλλα κράτη». Ως και εάν η ανταγωνιστικότητα, η εθνική διαδρομή, τα συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης, οι πολιτικές παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα και η κοινωνική δομή είναι η τα ίδια σε όλα τα μέλη της ΕΕ. Ένας τέτοιος συλλογισμός είναι διεθνιστικός παραλογισμός όπως κάθε άλλος.
  • Τέτοιες εξισωτικές και εξομοιωτικές θέσεις, πρέπει να πούμε, είναι πολιτικοοικονομικά εγκληματικές και αποτελούν δηλητήριο που αναπόδραστα θα θανατώσει το εγχείρημα της ΕΕ. Δεν είμαστε αισιόδοξοι για το τελευταίο αλλά ας ελπίσουμε ότι η Ελλάδα θα διασωθεί τις επόμενες μέρες για να μπορέσει να έχει μια νέα αφετηρία απαλλαγμένη διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων παρακρούσεων.
  • Και τα λοιπά που αφορούν τις παθολογίες των χρηματοοικονομικών αποφάσεων και της ευρωπαϊκής και διεθνούς πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης και τα οποία σε μια πολιτική διαπραγμάτευση καλό είναι να στην ημερησία διάταξη.