Εγγραφείτε στο Newsletter και κερδίστε 10% έκπτωση για την πρώτη σας παραγγελία! 

Π. Ήφαιστος, ΕΥΡΩΠΗ-EE, ΣΤΡΕΒΛΩΤΙΚΕΣ ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ, ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ www.ifestosedu.gr – www.ifestos.edu.gr

Π. Ήφαιστος, ΕΥΡΩΠΗ-EE, ΣΤΡΕΒΛΩΤΙΚΕΣ ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ, ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ www.ifestosedu.gr – www.ifestos.edu.gr

Ο ιδεαλισμός, συμπέρανα στο «Αμερικανική εξωτερική πολιτική από την ιδεαλιστική αθωότητα στο πεπρωμένο του έθνους 1776-1917» (Εκδ. Οδυσσέας, 1994 εξαντλημένο και υπό επεξεργασία για συμπληρωμένη έκδοση που θα συμπεριλάβει την περίοδο μετά το 1917 μέχρι σήμερα), συνηγορώντας και με πολλούς άλλους πολιτικούς επιστήμονες της Παραδειγματικής Θουκυδίδειας παράδοσης, είναι ο στρεβλωτικός φακός του πολιτικού ορθολογισμού και ο καταστροφέας του πολιτικού πολιτισμού εν γένει.
amerikanikh_odysseasΗ διαχρονία είναι γεμάτη μεγάλα νεκροταφεία ιδεαλιστικά κτισμένα. Στις λογικές του απολήξεις, ο ιδεαλισμός είναι το άλλο όνομα του φασισμού ή καλύτερα ο φασισμός μεταμφιεσμένος με μεταφυσικές σαπουνόφουσκες. Ιδεαλιστές ήταν όλοι όσοι επιχειρώντας να συμμορφώσουν τους άλλους στα δικά τους φαντασιόπληκτα φιλοσοφήματα ή στα ηγεμονικά συμφέροντά τους προκαλώντας εκατόμβες.
Πολλά δεινά των Ελλήνων των τελευταίων χρόνων (και πολλά επέρχονται τους επόμενους μήνες και χρόνια) οφείλονται στην λανθασμένη ανάλυση της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής που έκαναν αναρίθμητοι αναλυτές, εγχώριοι ή μεταφρασμένοι από άλλες γλώσσες.
Την ιδεαλιστική πολιτική θεολογία την συναντάς σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και σε όλο ανεξαιρέτως το αριστεροδεξιό πολιτικό φάσμα. Στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις τηλεοράσεις, στις πολιτικές συζητήσεις μέσα στην δημόσια σφαίρα ή ακόμη και σε διαμάχες μέσα σε καφενέδες. Η Ελλάδα είναι πολιτικά ανορθολογική (χρειάζεται ποια απόδειξη για κάτι που καταμαρτυρείται καθημερινά;) επειδή είναι ιδεαλιστικά πλημμυρισμένη.
Πολλοί Έλληνες απλά δεν ξέρουν ότι τα διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα δόγματα όλων των εποχών, όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων αποτελούσαν οικουμενικίστικες μεταμφιέσεις των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος. Ο Edward H. Carr το θεμελίωσε μιας και δια παντός στο κλασικό έργο του «Η Εικοσαετής κρίση» (βλ. αποσπάσματα στο παράρτημα 2).
Συχνά με αβάστακτη ημιμάθεια και επιδιδόμενοι σε μεταφυσικά κινούμενη πολιτική θεολογία, εγχώριοι φορείς επιστημονικών τίτλων αλλά και πολλοί άλλοι αυτόκλητοι «σοφοί των παραθύρων και των επιφυλλίδων», μετέδιδαν στους άτυχους Έλληνες που διψούσαν για μάθηση ιδεαλιστικά παραμύθια εκατοστής τάξης. «Ο πόλεμος τελείωσε στην σύγχρονη εποχή» αποφάνθηκε με θράσος χιλίων πιθήκων –μιας και γύρω του την ίδια στιγμή λάμβαναν χώρα δεκάδες πόλεμοι– κάποιος εθελοτυφλών «Γιάννης» (από τους πολλούς που υπάρχουν) των δελτίων και των επιφυλλίδων. Όταν δε μετά τα Ίμια υπενθυμίζαμε ότι παραμελήσαμε την αποτρεπτική μας στρατηγική και τα εθνικά συμφέροντα ο ίδιος αποφάνθηκε σε περισπούδαστη επιφυλλίδα γεμάτη ειρωνείeuropeanας ότι πρόκειται για «το εθνικό συμφέρον της Μαριορής».
Ακόμη πιο φρικτά –διαστρέφοντας παντελώς την πραγματικότητα όσον αφορά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση–, όλες οι προαναφερθείσες και πολλές άλλες ασυναρτησίες επισκίαζαν το αναντίλεκτο γεγονός ότι η ιδεαλιστική συζήτηση για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση εξαντλήθηκε ήδη την δεκαετία του 1960.
Το 1966-7 Πρόεδρος Ντε Γκολ επέβαλε τον «Συμβιβασμό του Λουξεμβούργου» που η καθαυτό πρακτική στην συνέχεια οδήγησε στις ομόφωνες-συναινετικές αποφάσεις –κύριο χαρακτηριστικό ενός κρατοκεντρικού συστήματος–  που αποτελούσε μέχρι και την δεκαετία του 1990 το κύριο φυσιογνωμικό και λειτουργικό χαρακτηριστικό της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Το ότι αυτή η αξονική κρατοκεντρική δομή συνυπήρχε και συνυπάρχει με μια παράλληλη ημί-ανεξάρτητη υπερεθνική δομή (και λογικότατα συχνά καταχρηστικά άνομα αυτονομημένη, πχ το Eurogroup) είναι ζήτημα άλλης τάξης που δεν είναι του παρόντος. Λέμε μόνο ότι αυτή η διόγκωση της τεχνόσφαιρας παράλληλα με την κύρια εθνοκρατοκεντρική δομή της ΕΕ αποτέλεσε μεγάλη παθογένεια που ποτέ δεν διορθώθηκε και τις συνέπειες της οποίας μόλις τώρα αρχίσαμε να γευόμαστε.
Για τα λιγότερο ισχυρά μέλη, πάντως, αυτές οι ιδιομορφίες είναι εξόχως σημαντικές και γι’ αυτό συχνά τις περιγράψαμε και τις ερμηνεύσαμε ως πολύ σημαντικές για την Ελλάδα. Η αποχρώσεις, σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι η ειδοποιός διαφορά και η κατανόησή τους προϋπόθεση αποκόμισης οφελών και όχι ζημιών.
nuclearΣε γενικές γραμμές, πάντως, μέχρι τουλάχιστον και το 1992, παρακάμφθηκαν οι ιδεαλισμοί και ο χαρακτήρας της ΕΕ είναι εθνοκρατοκεντρικός συμπεριλαμβανομένων όλων των ιδιομορφιών, των παθογενιών και ειδοποιών διαφορών που απαιτείται να γνωρίζουμε [βλ. Η Ευρώπη σε Σταυροδρόμι: Οι προϋποθέσεις μιας Εθνοκρατοκεντρικής ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-uy, Ευρωπαϊκή ένωση: Εθνοκρατοκεντρική δημοκρατία ή υπερκρατική δεσποτεία; http://wp.me/p3OlPy-RD και Περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη; Απάντηση: Όση πρέπει σύμφωνα με την εθνοκρατοκεντρική της φύση http://wp.me/p3OlPy-PI].
Σε μια σύντομη εισαγωγή σε πρόσφατη ανάρτηση στο διαδίκτυο https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/) που αναπαράγαγε άρθρο με τίτλο «Η Μπουμπουλίνα η … «Ερωτιάρα» (http://wp.me/p3OlPy-X4) που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 2002 ως «απάντηση» στην τότε όξυνση των εθνομηδενιστικών δραστηριοτήτων, έκανα  σύντομη αναφορά στον κρατοκεντρικό χαρακτήρα της ΕΕ.
Πολλά μηνύματα και λίγα σχόλια με έπεισαν για αυτό που πάντα θεωρούσα ατυχές γεγονός. Ότι στην Ελλάδα καλλιεργήθηκε μια φρικτά λανθασμένη εικόνα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η οποία, μπορεί να βόλεψε όσα εξουσιαστικά συστήματα εξουσίας εξυπηρετούνταν με τον λήθαργο της κοινωνίας μπροστά στον διεθνή και ευρωπαϊκό ανταγωνισμό, πλην προκάλεσε πολιτικό ανορθολογισμό και ανορθολογικές αποφάσεις στα πεδία της οικονομίας, της πολιτικής και της διπλωματίας.
Για να εξυπηρετηθούν οι σκόπιμες ή αφελείς ιδεαλιστικές παρακρούσεις επισκιάστηκε το γεγονός ότι η ΕΕ είναι εξαρτημένη μεταβλητή συγκεκριμένων παραγόντων –πρωτίστως στρατηγικού χαρακτήρα–,οι οποίοι και δημιουργούν παλινδρομήσεις καθιστώντας την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση εύθραυστη και επισφαλή.
39-ifestos-diplomatiaΗ ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ποτέ δεν ήταν ένα κοσμοπολίτικο λιμάνι μέσα στο οποίο επιτεύχθηκε επιτέλους το πολυπόθητο για κάθε αιθεροβάμονα τέλος της ιστορίας. Η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ήταν, είναι και μάλλον θα είναι όσο υπάρχει μια επίπλαστη πολιτικοοικονομική κατασκευή (βλ. Bull πιο κάτω) εξαρτημένη από πλήθος ρευστών στρατηγικών κριτηρίων και παραγόντων.  Ο δε «πατέρας» των λειτουργιστών David Mitrany προειδοποίησε έγκαιρα να μην εισέλθουν σε πεδία υψηλής πολιτικής γιατί τότε αυτός ο επίπλαστος χαρακτήρας θα αναδυθεί στην επιφάνεια.
Ο ωφελιμισμός, η χρησιμοθηρία, η κερδοσκοπία και όλα τα άλλα υλικά κριτήρια και παράγοντες ποτέ δεν θα μπορούσαν να ολοκληρώσουν αδιαφοροποίητα φέρνοντας, όπως μερικοί κήρυτταν, ένα ευρωπαϊκό έθνος ή όπως μερικοί –στηριγμένοι πάνω σε παρωχημένα αρχαϊκά φιλελεύθερα ιδεολογήματα– αφελώς πρόβλεπαν, μια οικονομικίστικη υπερεθνική ευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπολογία που θα ακύρωνε τα εθνοκράτη και θα ήταν εθνικά αδιάφορη.
Λέω μόνο κάτι που είναι εκτενώς και πολλές φορές αναλυμένο, ότι αυτές οι συζητήσεις που έγιναν τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Πόλεμο εξαντλήθηκαν την δεκαετία του 1960 όταν όπως λέμε σε άλλο σημείο ο Πρόεδρος σταθεροποίησε ένα κρατοκεντρικό μοντέλο ομόφωνων-συναινετικών αποφάσεων.
Το γεγονός της διαιώνισης του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης επί πολλές δεκαετίες ερμηνεύεται πλήρως, ουσιωδώς, τεκμηριωμένα και με συμπεράσματα βαθύτατων προεκτάσεων τα οποία εάν η πολιτική παραβλέψει οι ζημιές είναι αβάστακτες.
Αυτό βασικά έπαθε η Ελλάδα με αποτέλεσμα να βλέπει ασφαλή λιμάνια, ισχυρούς πυρήνες, ζώνες σταθερότητας μέσα στις οποίες το τέλος της ιστορίας επέτρεπε εφησυχασμό εάν όχι μακάριο ύπνο.
43.EVROATLANTIKESΗ Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση για να στηρίζεται σε πολιτικά ορθολογιστικά κριτήρια απαιτείται να εκτιμάται υπό το πρίσμα πολλών κριτηρίων και παραγόντων, μεταξύ των οποίων
α) η στρατηγική σταθερότητα στην Δυτική Ευρώπη και η μη αλλαγή συνόρων οφειλόταν στην στρατηγική παρουσία των ΗΠΑ και στην αποτροπή του πολέμου με πυρηνικά όπλα,
β) οι ανακατανομές ισχύος που αποτελούν κύριο αίτιο διλημμάτων ασφαλείας και πολέμου στις σχέσεις των κρατών ελέγχονταν από αυτή την στρατηγική παρουσία των ΗΠΑ (οι οποίες, ΗΠΑ, όποιοι έχουν στρατηγική θέαση, γνώριζαν ήδη εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα σταδιακά μετατοπίζει το κέντρο βάρους της στρατηγικής της) και
γ) το γεγονός ότι το μεγαλύτερο ιστορικό ζήτημα της σύγχρονης Ευρώπης, δηλαδή το «Γερμανικό ζήτημα» [Το Γερμανικό ζήτημα και η κρίση http://www.ifestosedu.gr/111GermanikoEE.htm] αντιμετωπίστηκε προσωρινά, αφενός με την προαναφερθείσα Αμερικανική στρατηγική παρουσία και αφετέρου με τον ασφυκτικό έλεγχο της Γερμανίας στους δυτικούς οικονομικούς και αμυντικούς θεσμούς (Και ενδο-ευρωπαϊκά ω ασφαλιστική δικλείδα με την απόκτηση πυρηνικών όπλων από την Γαλλία).
Αυτά λέγοντας, θα πρέπει επίσης να λαμβάνεται υπόψη αυτό και που ο Hedley Bull υπαινίσσεται στο απόσπασμα στο παράρτημα 1 στο τέλος του παρόντος, ότι δηλαδή η Ευρώπη πριν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν ήταν ανθόσπαρτη αλλά ένα επί αιώνες ένα αιματοκυλισμένο πεδίο.
Ακόμη και αν αφήσουμε κατά μέρος τα στρατηγικά ζητήματα, είναι πολιτικά επικίνδυνο ακόμη και να ισχυριστεί κανείς ότι αυτά τα γεγονότα είτε εξαλείφονται από τις μνήμες είτε εξαφανίζονται επειδή επιτεύχθηκαν οικονομικές ανταλλαγές και ολοκλήρωση στα εμπορικά και καταναλωτικά ζητήματα (που επικινδύνως συνοδεύονταν από αφελείς ή υποκριτικές ιδεαλιστικές διακηρύξεις).
10314662_590042864424600_5571377441958060910_nΣτην Ευρώπη, σημειώνουμε, η βίαιη ομογενοποίηση των μετά-Μεσαιωνικών «μαζών» (οι περισσότεροι ήσαν απόγονοι των δουλοπαροίκων) οι οποίες –«μάζες»– για πρώτη φορά στην ιστορία ήταν πλέον «μαντρωμένες» μέσα σε εδαφικά οριοθετημένα κράτη, είχε ως αποτέλεσμα μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες όλων των εποχών.
Η αδυναμία επίσης αυτόματου μετασχηματισμού των μετά-Μεσαιωνικών ανθρώπων σε πολίτες γέννησε τα κατασκευαστικά ιδεολογικά δόγματα στα οποία τόσοι πολλοί προσκολλήθηκαν. Ιδεολογικά δόγματα προγραμματικά υλιστικά (αφαίρεση του πνεύματος από την δημόσια σφαίρα) και εγγενώς διεθνιστικά (μιας και μπορούμε να κατασκευάσουμε εθνική ανθρωπολογία με αυτό τον τρόπο εντός ενός κράτους γιατί όχι και πλανητικά).
Η διαχρονική Αριστοτελική οδός Πολιτικής συγκρότησης με διεξαγωγή δημοκρατικού κατ’ αλήθειαν βίου και με σύμμειξη πνευματικών και αισθητών για την παραγωγή πολιτικής ηθικής που νομιμοποιεί την εκάστοτε ανακλητή πολιτειακή εξουσία, παρακάμφθηκε.
Βασικά άγνωστος ήταν ο Αριστοτέλης (αντίθετα πολλοί μικροί πλάτωνες πιθήκιζαν κα συνεχίζουν να πιθηκίζουν τον Πλάτωνα) και από σύμμειξη και μέθεξη πνευματικών και αισθητών κατάντησαν σε πεζό ωφελιμισμό και χρησιμοθηρία ως τρόπο (μονοσήμαντα υλιστικής κοινωνικής συγκρότησης).  [TΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗΣ [Με απόσπασμα 10 σελίδων από το «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΊΑ ΤΩΝ ΕΘΝΏΝ[http://wp.me/p3OlPy-No]
Όλα τα μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα ως προς τούτο, θα μας πει ο Κονδύλης, είναι μορφικά πανομοιότυπα (παρά το ότι τραγικά οι δεξιοί, αριστεροί, συντηρητικοί, προοδευτικοί και φιλελεύθεροι κομμουνιστές ή φασιστές νομίζουν ότι διαφέρουν). Η Γαλλική Επανάσταση πάντως, η οποία σταθεροποίησε αυτά τα κατασκευαστικά δόγματα (που απευθύνονταν στις «μάζες» που τώρα έγιναν «λαός») τα ονόμασε έμμεση αντιπροσώπευση και έμμεση δημοκρατία.
ifestos1smΕκεί είμαστε, στάσιμοι και συχνά σε ταχύρρυθμη οπισθοδρόμηση: Έμμεση αντιπροσώπευση των μετά-Μεσαιωνικών ολιγαρχών που δίνει δικαιώματα (τα οποία παίρνει πίσω όποτε της δοθεί ευκαιρία με επίκληση κάποιας έκτακτης ή τεχνητής ανάγκης) και που καταχρηστικά ονομάζεται έμμεση «δημοκρατία» (συνοδευτικά και το ακατανίκητο «επιχείρημα» ότι δεν υπάρχει καλύτερη δημοκρατία – πχ ο αποικιοκράτης, φορέας φασιστοειδών παραδοχών περί αγγλοσαξονισμού και «πατέρας της Νίκης» Τσόρτσιλ).
Η αδυναμία πάντως δημοκρατικής ανθρωποκεντρικά νοηματοδοτημένης εθνικής συγκρότησης που ατυχώς οφειλόταν στην μετά-μεσαιωνική ανθρωπολογία, είχε ως αποτέλεσμα την γένεση του μοντερνιστικού ρατσιστικού εθνικισμού-φασισμού περί κοινωνικής συνοχής. Επιδιώκοντας σταθεροποίηση μιας πολιτικής ανθρωπολογίας οδηγήθηκαν στις εθνοκαθάρσεις και στην ενοποίηση των κρατών με φωτιά, τσεκούρι και γενοκτονίες.
Τα προαναφερθέντα ιδεολογικά δόγματα στις ποικίλες εκδοχές τους γέμισαν την Ευρώπη νεκροταφεία. Ή μήπως όχι; Όσοι βέβαια επιμένουν να φορούν ιδεολογικοπολιτικούς ζουρλομανδύες είναι ελεύθεροι να συνεχίσουν να το κάνουν. Δεν υπάρχει τρόπος να τους σταματήσει κανείς.  Στο σημείο αυτό, βέβαια, δεν αναμένω να συμφωνήσουν πολλοί. Θέση μου από καιρό είναι ότι η πολιτική θεωρία που εξηγεί την μετά-ιδεολογική εποχή θα πρέπει να περιμένει μερικές δεκαετίες πριν τύχει αναγνώρισης γιατί οι οπαδοί είναι πολλοί όπως και οι επωφελούμενοι από τους ιδεολογικοπολιτικούς ζουρλομανδύες. Πιο ευγενικά αυτό ονομάζεται «soft power» και ενώ ως ιδεολογήματα και θεωρήματα παράγονται στα ισχυρά κράτη τους ζουρλομανδύες τους φορούν ιθαγενείς κρατών-υποψήφιων θυμάτων. Εκτός βέβαια και εάν ο Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος ή κάποιος άλλος εμφύλιος πόλεμος εξυπηρέτησε κατιτί πέραν εκατέρωθεν ηγεμονικών συμφερόντων.
Τώρα, αν λάβουμε υπόψη και την αποικιοκρατία που αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες πολιτικοανθρωπολογικές καταστροφές (συνάμα και την μεγαλύτερη καταλήστευση όλων των εθνών και την σκόπιμη πρόκληση διαίρει και βασίλευε που καλά κρατάει) και τους δύο παγκοσμίους πολέμους σταθεροποιείται μια αληθινή εικόνα του πως ήταν η Ευρώπη πριν μερικές δεκαετίες (αλλά επειδή θαύματα δεν υπάρχουν και το πώς κατά βάση είναι τώρα).
Η απομυθοποίηση της ΕΕ κα η καθαρή θέαση του εγχειρήματος με όρους πολιτικής, οικονομικής και στρατηγικής αλήθειας, επιμένουμε, ήταν προϋπόθεση να μην επέλθει η συμφορά από την οποία όλοι οι Έλληνες πάσχουν μετά το 2010. Σήμερα, είναι προϋπόθεση εξόδου από την παγίδα στην οποία ριχθήκαμε [βλ. Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΕ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΎ ΚΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΉΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑΣ http://wp.me/p3OqMa-11B].
Παραμένει γεγονός ότι η εθνική-κρατική συνοχή που το μοντερνιστικό κίνημα των Νέων Χρόνων έτσι αντιλήφθηκε ότι επιτυγχάνεται, βοηθούσης και της αποικιοκρατίας, οδήγησε στην μετατροπή των μετά-Μεσαιωνικών ηγεμονικών διοικητικών μηχανισμών σε πανίσχυρα κράτη.
Κράτη σιδερένια οργανωμένα και αποτελεσματικά διοικούμενα. Τα οποία στην συνέχεια οικειοποιήθηκαν οι Αστοί και οι εθνικοί καπιταλιστικοί συντελεστές για να δημιουργηθεί έτσι ο πρώτος πυρήνας του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος το οποίο στην συνέχεια επεκτάθηκε μορφικά πανομοιότυπα έχοντας πλέον και ιστορικά για πρώτη φορά οριοθετήσει τον πλανήτη με αυστηρούς όρους εδαφικής κυριαρχίας. Εξέλιξη βαθύτατων προεκτάσεων που αναλύσαμε αλλού και πολλές φορές.
Όταν τα εθνικοαπελυθερωτικά κινήματα του 19ου και 20ου αιώνα μαχόμενα κατά της αποικιοκρατίας για να κατακτήσουν την Ελευθερία τους, η κρατική κυριαρχία που αφετηρία έχει την Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 ήταν ήδη εδραιωμένη ως το καθεστώς του διεθνούς συστήματος.
Παρενθετικά, αναφέρεται ότι αυτή η επισήμανση αποτελεί ζωτικής σημασίας ζήτημα για να καταλάβουμε τις αφετηριακές παθολογίες του νεοελληνικού κράτους μετά την Ελληνική Επανάσταση και τις αντιθέσεις μεταξύ των συντελεστών του Έθνους (κοινότητες, διασπορά, αστική τάξη της διασποράς, έμποροι και νοικοκύρηδες και υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι ακόμη και αυτοκρατοριών). Μια τέτοια κατανόηση αφορά ζωτικά το σήμερα και το μέλλον.
Επανερχόμενοι στην Ευρώπη, για να στηρίξουν την εξουσία τους, οι αστικοί και καπιταλιστικοί συντελεστές συγκρότησαν και ένα κρατικό εθνικισμό (ωραιοποιημένα: «πατριωτισμός του συντάγματος» στον οποίο βρίσκουν καταφύγιο τα εθνομηδενιστικά κινήματα ως δήθεν μεταβατικό στάδιο πριν την έλευση του ανθόσπαρτου κόσμου των φαντασιώσεών τους). Σκοπός ήταν η πολύπαθη κοινωνική συνοχή.
Ο εθνικισμός αυτός αποτέλεσε και αποτελεί στρέβλωση του πατριωτισμού και βρίσκεται μερικά δισεκατομμύρια έτη φωτός πίσω από την υψηλή και αμάχητη φιλοπατρία των πολιτικών παραδόσεων της Ελληνικότητας. Γι’ αυτό και αποτελεί ύβρη όταν η ελληνική φιλοπατρία ταυτίζεται συχνά με τους σοβινιστικούς εθνικισμούς του μοντερνισμού ή αντίστροφα όταν κατ’ εξαίρεση μερικοί Έλληνες πιθηκίζουν εθνικιστικά-σοβινιστικά σε αντίθεση με την ημέτερη πολιτική παράδοση της Ελληνικότητας.
Κοσμοθεωρία ΕθνώνΟ κρατοκεντρικός χαρακτήρας της ΕΕ όσο και να αμφισβητήθηκε από ιδεαλιστικά ιδεολογήματα κάθε είδους είναι το κύριο χαρακτηριστικό του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος. Συναφώς, ο Hedley Bull (παράρτημα 1), είπε το αυτονόητο όταν σε ένα συνέδριο εν μέσω ιδεαλιστικής κακοφωνίας υπέδειξε ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν αναίρεσε τον κρατοκεντρικό χαρακτήρα στην Ευρώπη .
Όπως το έθεσε «Ακόμη και η απλή σκέψη ότι τα ευρωπαϊκά κράτη συνιστούν μια “κοινότητα ασφαλείας” ή μια “περιοχή ειρήνης” είναι ευσεβής πόθος, εάν αυτό σημαίνει ότι πόλεμος μεταξύ τους δεν θα υπάρξει ξανά, και όχι ότι δεν υπήρξε τα τελευταία χρόνια και ότι είναι εκτός λογικής εάν υπάρξει ξανά».
Τα διλήμματα ασφαλείας είναι εγγενές χαρακτηριστικό κάθε κρατοκεντρικού συστήματος και αποτελεί έσχατο πολιτικό παραλογισμό εάν κανείς νεφελοβατώντας το παραγνωρίσει. Βαδίζει όπως είπαμε μέσα σε ναρκοπέδιο με δεμένα τα μάτια.
Για να το πούμε διαφορετικά, η ύπαρξη εντολοδόχων υπερεθνικών θεσμών ή επιτροπών όπως το Eurogroup που αυτονομούνται καταχρηστικά από κάθε κοινωνικοπολιτικό έλεγχο και γίνονται έρμαιο τεχνοκρατών και ηγεμονικών κρατών, δεν αναιρούν την κρατοκεντρική λογική στην Ευρώπη. Την καθιστούν απλά, σε κάποιο τουλάχιστον βαθμό μέχρι στιγμής ελεγχόμενη, πολιτικά ανορθολογική.
Εκεί είμαστε, πάντως, εις αναζήτηση διεξόδου ή καλύτερα διαφυγής από την φυλακή της ΟΝΕ. Η επισήμανση αυτή αφορά την Ευρώπη συνολικότερα.
Η Ελλάδα με το να οδηγήσει τον εαυτό της εθελούσια μέσα στο αθέσπιστο πολιτικοοικονομικό πεδίο της ΟΝΕ το 2002 έχει ως αποτέλεσμα μια διπλή φυλακή. Από την μια είναι ο αβάστακτος ανταγωνισμός της ΟΝΕ και η παρατεταμένη ύφεση την οποία δεν θα αναιρέσουν χαρούμενες κραυγές του ενός ή άλλου νικητή των προηγούμενων, των τωρινών ή των επόμενων εκλογών.
Από την άλλη είναι όχι μόνο η συμμετοχή στην ΕΕ με ανταγωνιστικούς όρους αλλά, εάν η ύφεση συνεχιστεί, είναι και η δυνατότητα της χώρας να συμμετέχει ως πολιτικοοικονομικός και διπλωματικός δρών της διεθνούς πολιτικής. Ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο κράτος θα είμαστε το οποίο εάν μη γένοιτο συρροή λαθών το υποβαθμίσει ανεπίστροφα στις διεθνείς ιεραρχίες. Πάντως κοντέψαμε.
Για να μην υπάρξουν παρανοήσεις τα πιο πάνω είναι μια περιγραφή μιας πασίδηλης κατάστασης που απορρέει από ασκητική μελέτη αυτών των φαινομένων και όχι μια διατύπωση αξιολογικής γνώμης (οι αξιολογικές θεωρήσεις είναι είτε στρεβλωτικοί φακοί είτε μέσο προπαγάνδας). Δεν είναι σοφίες. Είναι σχεδόν αυτονόητα πράγματα και η αλήθεια καταμαρτυρείται καθημερινά.
Με το να περιγράφουμε τον κρατοκεντρικό χαρακτήρα ερμηνεύουμε τις στάσεις και συμπεριφορές οι οποίες εδράζονται πάνω στα εκάστοτε εθνικά συμφέροντα. Πάνω επίσης σε πολιτικά προσδιορισμένες συλλογικές ηθικές επιταγές της κοινωνίας κάθε κράτους-μέλους της ΕΕ.
Αποστολή της πολιτικής ηθικής όπως αυτή συγκροτείται εντός κάθε κυρίαρχου κράτους είναι αφενός να νομιμοποιεί τις πολιτειακές δομές στο εσωτερικό («σύστημα» διανεμητικής δικαιοσύνης, κοινωνικές ιεραρχίες, οικονομικές δραστηριότητες) και αφετέρου να αιτιολογεί και δικαιολογεί τις αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής στο ανταγωνιστικό διεθνές και ευρωπαϊκό πεδίο.
Εάν κανείς δεν κατανοεί αυτή την πραγματικότητα και βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις όπου οι άλλοι μιλούν με όρους δικών τους ηθικών κριτηρίων και δικών τους εθνικών συμφερόντων και αυτός απορεί γιατί το κάνουν, οι άλλοι τον υποτιμούν και στο τέλος οι ζημιές αναπόφευκτες. Έτσι, έχουμε το φαινόμενο ιδεαλιστικά συνεπαρμένοι αριστεροδεξιοί πολιτικοί αντιπρόσωποι του Ελληνικού κράτους είτε να είναι περιδεείς, αμήχανοι και υποκλινόμενοι υπογράφοντας ότι τους δίνουν χωρίς να το βλέπουν είτε να αφήνουν την τύχη της Ελλάδας στους άλλους υποχωρώντας άτακτα και εκφράζοντας παράπονα ότι τους εκβιάζουν. Μα τι περίμεναν τέλος πάντων σε μιας σκληρή διακρατική διαπραγμάτευση!
Για δε τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη οι στάσεις και συμπεριφορές εδράζονται επίσης πάνω σε στρατηγικές εκτιμήσεις για την επιβίωσή τους σε αναφορά με τις ανακατανομές ισχύος όπως τις εκτιμούν ανά πάσα στιγμή [Οι στρατηγικές σεισμικές πλάκες στα θεμέλια της ΕΕ, η Βρετανία και η παράκρουση της «κοινής» δημοσιονομικής πολιτικήςhttp://www.ifestosedu.gr/111SEUstrategicIssues.htm].
Αυτές οι στάσεις των κρατών της Ευρώπης δεν είναι «ορθές» ή «λάθος» αλλά ορθολογιστικά συνεπείς (ή μη συνεπείς) με τον κρατοκεντρικό χαρακτήρα της Ευρώπης, δομή η οποία εδώ στην πλημμυρισμένη από ιδεαλισμούς, διεθνισμούς, κοσμοπολιτισμούς και ουτοπίες Ελλάδα, αγνοείται.
Στα προαναφερθέντα επίσης εντοπίζεται το αίτιο για το γεγονός ότι εδώ στην Ελλάδα συχνά ακούμε περίεργες και ανυπόστατες γνώμες περί «λαού» αντί Έθνους, «εξέγερσης» αντί Επανάστασης και «μαζών» αντί κοινωνίας.
Επειδή δηλαδή τα ευρωπαϊκά κράτη ατύχησαν και η δύσμοιρη μετά-Μεσαιωνική ανθρωπολογία ήταν «μάζα ανθρώπων» οι Ελληνες εθνομηδενιστές ή υποδεέστερες αποχρώσεις τους πρωτοτυπώντας –και σίγουρα υπερφαλαγγίζοντας με ερασιτεχνικό ιδεολογικό ζήλο τους ομοϊδεάτες τους «κριτικούς κονστρουκτιβιστές» στην Δύση–σβήνουν την έννοια έθνος και τα μακραίωνα οντολογικά θεμελιωμένα έθνη και τα ευφάνταστα τα μετατρέπουν σε ανθρωπολογικά εκμηδενισμένα όντα.
Τα εξομοιώνουν με την Μεσαιωνικής μάζας των δουλοπαροίκων ή με τον μετά-Μεσαιωνικό μοντερνιστικό «λαό». Παρωχημένα βέβαια, καθότι και στην Δύση οι κοινωνίες εξελίχθηκαν, τα μέλη τους ονομάζουν τους εαυτούς τους έθνος και την Διεθνή Αμφικτιονία δεν την ονόμασαν «Οργανισμό Ηνωμένων Μαζών» ή «Οργανισμό Ηνωμένων Λαών» αλλά «Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών». Τι ατυχία, γι’ αυτούς.
Πρόσφατα, μάλιστα,  Έλληνας υψηλός αξιωματούχος με πολιτική τοποθέτηση και περιώνυμο επίθετο, μίλησε περί «μάζας» και «λαού» και «κόσμου» αναφερόμενος στην Ελληνική κοινωνία. Για να δικαιολογήσει την –στην καλύτερη περίπτωση– κίβδηλη νομιμοποίηση των μνημονίων με εκβιαστικά διλήμματα και την εφαρμογή μιας οικονομικής πολιτικής που ομολογημένα είναι προϊόν εκβιασμού στις συναντήσεις κορυφής της ΕΕ.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πολιτικό δηλητήριο από το να αρχίσουν τα μέλη μιας διακυβέρνησης να δικαιολογούν την εξουσία τους και αντί-κοινωνικές αποφάσεις με άθλιες διατυπώσεις όπως: «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Ηθικό είναι ότι είναι προϊόν πολιτικής και όχι εκβιαστικών διλημμάτων καθολικά εκβιασμένων πολιτικών ηγετών (που και οι ίδιοι λένε δημόσια).
Ο αυταρχισμος, γράψαμε πρόσφατα, καραδοκεί στην Ελλάδα των μνημονίων, ιδιαίτερα εάν την εφαρμογή τους αναλάβουν νεοφώτιστοι και ημιμαθείς μοντερνιστές [Π. Ήφαιστος, αντικειμενικά δεδομένα της νέας αφετηρίας, η ανάγκη μιας νέας διαπραγματευτικής στρατηγικής και ο κίνδυνος δεσποτικών καταστάσεων http://wp.me/p3OqMa-127].
Μιλώντας για την πολιτική συγκυρία που άρχισε τον Σεπτέμβριο 2015 και για να μην υπάρξουν χειρότερα, θα λέγαμε ότι νουνεχείς προσωπικότητες των συγκυβερνώντων τάσεων απαιτείται να αποθαρρύνουν κάθε διολίσθηση προς τον αυταρχισμό, την δεσποτεία και τον κατεξουσιασμό.
Τώρα, λίγα λόγια για την ΟΝΕ. Πως μια χώρα να μην πάθει μεγάλες ζημιές όταν αγνοείται αυτό που ξέρουν και τα νήπια, ότι δηλαδή η ΟΝΕ που αποφασίστηκε το 1992 αφενός αποτέλεσε στρατηγικό εκβιασμό της Γαλλίας επί της Γερμανίας (που τώρα «εκδικείται» πολλαπλάσια) και αφετέρου πολιτικοοικονομικά θανατηφόρα απόφαση καθότι επέβαλλε μια τεχνοκρατικά διοικούμενη αθέσμιστη χρηματοοικονομική ισχύ όπου ισχύει κυριολεκτικά η αρχή της αυτοβοήθειας.
Πολλά άλλα επίσης δρομολογήθηκαν, όπως η δημιουργία αμφιλεγόμενων «θεσμών», το ροκάνισμα του κυριότερου πολιτικού ερείσματος της ΕΕ δηλαδή των συναινετικών αποφάσεων και η επάνοδος σε σκληρές ιεραρχήσεις ισχύος όπως σε κάθε άλλο κρατοκεντρικό σύστημα (κάτι βεβαίως που αντιβαίνει στην έννοια της «κοινότητας» με οποιονδήποτε τρόπο και αν οριστεί).
Αυτά ήταν βέβαια πολύ γνωστά εκτός Ελλάδας. Εδώ, γνωστική έρημος, κάτι που το 1990 όταν επαναπατρίστηκα και εντάχθηκα στο πανεπιστήμιο απλά επί πολλά χρόνια δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν αληθές. Οι αντιπάθειες που δημιουργήθηκαν και οι δολοφονίες χαρακτήρα λόγω ανένδοτης επιστημονικής στάσης είναι μεγάλη τιμή. Βασικά η μόνη ανταπόδοση
Γνωστική ανεπάρκεια και άλλες σκοπιμότητες οδήγησαν έτσι στην άσκοπη, άκαιρη, απροετοίμαστη και προγραμματικά θανατηφόρα ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ [προειδοποιήσαμε αλλά μέσα σε μια γνωστική έρημο αυτά όχι μόνο δεν μετράνε αλλά και ελκύουν δολοφονικά βέλη ετοιμοπόλεμων δολοφόνων χαρακτήρων: ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις .http://wp.me/p3OlPy-CS. Πολύ περισσότερα υπάρχουν σε εκτενείς μονογραφίες από τις οποίες και αντλούν τα μικρά κείμενα].
Ακόμη πιο τραγικό, το ευρωλάγνο παραμύθι συνεχίστηκε και μετά την συμφορά μας το 2010. Εντάθηκε αντί να προκαλέσει αφορμή αυτοκριτικής για τον τρόπο συμμετοχής μας την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ο φόβος, η άγνοια και η αμηχανία των δραστών ενίσχυσε και συνεχίζει να ενισχύει τους χείμαρρους ανορθολογισμού [Η διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας ως κράτος-μέλος της ΕΕ: Προϋπόθεση η ειρηνική πολιτική επανάσταση http://wp.me/p3OlPy-O1 και  Η ΕΕ σε μετάβαση και η Ελληνική προεδρία – γελοιοποιημένος καβαλάρης στο http://www.ifestosedu.gr/132EUGrPresident.htm].
Αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα μπροστά μας για το οποίο δεν θα επεκταθώ εδώ γιατί αποτελεί αντικείμενο μιας αβάστακτα χαμηλού επιπέδου συζήτησης μέσα στην δημόσια σφαίρα. Δεν μιλώ για τα οικονομικά δεδομένα τα οποία αν και στοιχειώδη υπάρχουν καλύτεροι από εμένα πλην ελάχιστοι και συνήθως σιωπηλοί γιατί δικαίως δεν θέλουν να εισέρχονται στην διελκυστίνδα των πολιτικών συγκρούσεων.
Αφορά την δραχμή. Σε αρθρογραφία μου εξήγησα ότι το ζήτημα ήταν να μην εισέλθουμε στην ΟΝΕ αλλά από την στιγμή που έγινε αυτό το κολοσσιαίο λάθος θα ήταν λάθος η καταστροφική έξοδος.
Χωρίς να επεκταθώ, μια σοβαρή συζήτηση που δεν έγινε και στην οποία θα επανέλθω, αφορά μεταξύ άλλων, α) την εκτίμηση ότι η ΟΝΕ ως διανεμητικός μηχανισμός πάνω σε ένα διαφοροποιημένο εθνοκρατικό περιβάλλον δεν επιβιώνει (ή δεν επιβιώνει όπως είναι), β) το γεγονός ότι η ΟΝΕ ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια προκάλεσε μεγάλες ζημιές στο ήδη εύθραυστο εγχείρημα της ολοκλήρωσης και γ) ότι απαιτείται να συνεκτιμούνται σωστά οι στρατηγικές εξελίξεις των οποίων όλα τα πιο πάνω είναι εξαρτημένες μεταβλητές. Αυτά και μερικά άλλα επαναλαμβάνω θα τα δούμε το συντομότερο δυνατό.
Όμως, πέραν επιστημονικών αναλύσεων, για να γίνει σωστή ανάλυση, στάθμιση και εκτίμηση των πραγμάτων με τρόπο που θα οδηγεί σε πολιτικοοικονομικά σωστές κρατικές αποφάσεις, απαιτείται εθνική στρατηγική και ορθολογικά συγκροτημένο κράτος. Κράτος όπου οι κρατικοί λειτουργοί θα διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάλυση και εκτίμηση των πραγμάτων σε όλα τα επίπεδα ούτως ώστε η εκάστοτε πολιτική ηγεσία να επιλέγει την βέλτιστη μεταξύ πιθανών εναλλακτικών αποφάσεων. Αποφάσεις που παίρνονται μέσα σε ένα ζωντανό διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον η άγνοια των προϋποθέσεων του οποίου είναι ανεπίτρεπτη.
Παράρτημα 1

Οι υποθέσεις εργασίας αποτελούν κεντρικά ζητήματα που διερευνώνται σε όλα σχεδόν τα βιβλία του διδάσκοντος για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και ο πίνακας από το Ευρωατλαντικές σχέσεις

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΕ – «4 ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ»

Stanley Hoffman, 1966: «παράδοξο Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης »
“Για τρεις λόγους, η ενοποιητική διαδικασία υπήρξε το θύμα και το αποτέλεσμά της η επιβίωση του έθνους – κράτους. Ο ένας λόγος χαρακτηρίζει κάθε διεθνές σύστημα και οι άλλοι δύο μόνο το Ευρωπαϊκό σύστημα. Η εσωτερική λογική και ο τρόπος εξέλιξης κάθε διεθνούς συστήματος βρίσκεται στην διαφορά των εσωτερικών του συντελεστών, στις γεωϊστορικές συνθήκες που το χαρακτηρίζουν και τις εξωτερικές επιδιώξεις των μονάδων που το συνθέτουν. Κάθε σύστημα χαρακτηριζόμενο από κατατεμαχισμό [σημείωση: δηλαδή οργανωμένο σε ανεξάρτητες, ετερογενείς, ανομοιογενείς και κυρίαρχες μονάδες], τείνει, με την δυναμική που αναπτύσσει η ενυπάρχουσα ανισότητα να αναπαραγάγει την ετερότητα”.
Δηλαδή, -Διαιωνίστηκε και ενισχήθηκε το έθνος-κράτος, -Ενισχύθηκε η κρατική κυριαρχία, οι θεσμοί, ο πολιτισμός, η οικονομία των κρατών μελών καθώς και η θέση τους στο διεθνές σύστημα. -Η ετερότητα αναπαράγεται και αυξάνεται
Hedley Bull, 1982: Μορφή Χαρακτήρας του Ευρωπαϊκού Πολιτικού Συστήματος
«Δεν υπάρχει υπερεθνική κοινότητα στην Δυτική Ευρώπη. Υπάρχει μια ομάδα κρατών (επιπλέον, εάν υπήρχε μια υπερεθνική εξουσία στη Δυτική Ευρώπη θα ήταν πηγή αδυναμίας και όχι ισχύος ως προς την αμυντική πολιτική. Αυτό που είναι πηγή ισχύος στην Ευρώπη είναι το έθνος-κράτος – δηλαδή η Γαλλία, η Γερμανία, η Βρετανία – και η ικανότητά τους να εμπνεύσουν πίστη και νομιμοφροσύνη στα θέματα του πολέμου). Υπάρχει ένα κονσέρτο κρατών, των οποίων η βάση είναι μια περιοχή ως προς την οποία πιστεύεται πως υπάρχουν κοινά συμφέροντα μεταξύ των μεγαλυτέρων δυνάμεων. Η ιστορία των Ευρωπαίων είναι μια ιστορία εγγενούς-ενδημικής σύγκρουσης. Εάν πρόσφατα απέκτησαν τη συνήθεια της συνεργασίας (σημείωση: στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης), αυτό έγινε υπό την ομπρέλα των ΗΠΑ και υπό την απειλή εξ ανατολών. Ακόμη και η απλή σκέψη ότι τα ευρωπαϊκά κράτη συνιστούν μια “κοινότητα ασφαλείας” ή μια “περιοχή ειρήνης” είναι ευσεβής πόθος, εάν αυτό σημαίνει ότι πόλεμος μεταξύ τους δεν θα υπάρξει ξανά, και όχι ότι δεν υπήρξε τα τελευταία χρόνια και ότι είναι εκτός λογικής εάν υπάρξει ξανά».
Δηλαδή: Αμφισβητήθηκε η βιωσιμότητα της ολοκλήρωσης στη βάση ωφελιμιστικών κριτηρίων, -έθεσε ερωτηματικά για τον χαρακτήρα των συγκλίσεων, επειδή αυτές, πρωτίστως, στηρίζονται στην (εφήμερη) συμφωνία των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, -έθεσε ερωτήματα για το κατά πόσον το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι τρωτό στις διεθνείς διακυμάνσεις και ευάλωτο σε ενδοευρωπαϊκές ανακατατάξεις. – έθεσε ερωτήματα για την σχέση της σταθερότητας της Ευρώπης σε αναφορά με την διεθνή κατανομή ισχύος και τις στρατηγικές δομές. -άφησε ανοικτό το θέμα των διλημμάτων ασφαλείας και των ηγεμονικών συμπεριφορών.

Kenneth Waltz, 1979: Η σημασία της κατανομής ισχύος και των στρατηγικών δομών

Πριν τον πόλεμο, το βασικό αίτιο πολέμου ήταν τα διλήμματα ασφαλείας. Η συνεργασία ήταν δύσκολη λόγω της ανησυχίας μεγαλύτερων σχετικών κερδών από την άλλη πλευρά. Ο διπολισμός εξάλειψε ή αποδυνάμωσε μερικούς από αυτούς τους παράγοντες και έκανε τα κράτη της δυτικής Ευρώπης «καταναλωτές ασφαλείας».
Για πρώτη φορά οι καθοριστικοί παράγοντες της Ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας βρίσκονταν εκτός Δυτικής Ευρώπης. τα θέματα πολέμου και ειρήνης συνδέονταν με την διπολική αντιπαράθεση των δύο υπερδυνάμεων και την κατανομή ισχύος που αυτή δημιουργούσε και η οποία ευνοούσε την διαδικασία ολοκλήρωσης: « Η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία, υπό την σκιά των υπερδυνάμεων, διαπίστωσαν γρήγορα πως ο πόλεμος μεταξύ τους είναι αντιπαραγωγικός και σύντομα άρχισαν να πιστεύουν πως είναι, επίσης, αδύνατος. Επειδή η ασφάλεια όλων βασιζόταν στις επιλογές λλων και όχι στις δικές τους, ήταν εφικτό να γίνουν ενοποιητικά βήματα »
 Josef Joffe το 1984: «Οι αμερικανοί σώζουν τους ευρωπαίους από τους εαυτούς τους».
“η θεωρία των συμμαχιών υποστηρίζει, τα κράτη συνασπίζονται για να εξασφαλίσουν την ασφάλειά τους. Στην περίπτωση του ΝΑΤΟ, όμως, τα κράτη μέλη συνασπίσθηκαν επειδή η ασφάλειά τους εξασφαλιζόταν από έναν ισχυρό εξωτερικό συντελεστή ο οποίος πρόσφερε αξιόπιστα εσωτερική και εξωτερική τάξη και ασφάλεια στην Δυτική Ευρώπη. … χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Δυτική Ευρώπη μπορεί να επιστρέψει σε εξισορροπητικές διαδικασίες της προπολεμικής περιόδου αντί να προχωρήσει στην ενοποιητική διαδικασία. Ο αδύναμος θα αισθανθεί ξανά ανησυχία για τις προθέσεις του ισχυρού και ο ισχυρός – όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία – θα αρχίσουν, για ακόμη μια φορά, να ανησυχούν για τις προθέσεις αλλήλων. … Η επαγωγική συνέπεια μιας Δυτικής Ευρώπης πλην τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια πυρηνική Γερμανία με άλλα Ευρωπαϊκά κράτη να ακολουθούν … Οι Ηνωμένες Πολιτείες, απαλλάσσοντας τους Ευρωπαίους από την ανάγκη μιας αυτόνομης άμυνας απομάκρυνε τα συστημικά αίτια των συγκρούσεων στα οποία οφείλονται τόσοι πολλοί Ευρωπαϊκοί πόλεμοι στο παρελθόν. Με το ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ”
Δηλαδή, τονίστηκαν: -η σημασία των δομικών και στρατηγικών παραμέτρων, -ο σταθεροποιητικός ρόλος των ΗΠΑ, -Οι υποβόσκουσες τάσεις όσον αφορά το Γερμανικό ζήτημα, -Ο ευάλωτος χαρακτήρας των ενδοευρωπαϊκών ισορροπιών και της ενδοευρωπαϊκής κατανομής ισχύος

Πόλοι ισχύος και γεωπολιτικές δομές

image002
————————————————————————————————

 Παράρτημα 2

Οικουμενικίστικες μεταμφιέσεις ισχύος των εκάστοτε ηγεμονικών δυνάμεων

[Αναφορικά με αφηρημένες, διεθνιστικές, κοσμοπολίτικες ή άλλες οικουμενικές αρχές που πολλοί επικαλούνται κατά καιρούς] … αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτές οι δήθεν απόλυτες και οικουμενικές αρχές δεν συνιστούσαν καν αρχές αλλά υποσυνείδητες σκέψεις μιας εθνικής πολιτικής, η οποία βασιζόταν σε μια συγκεκριμένη ερμηνεία του εθνικού συμφέροντος σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. … Μόλις όμως γίνει προσπάθεια να εφαρμοστούν αυτές οι αρχές σε μια συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση, αποδεικνύονται ότι είναι τα διαφανή προσωπεία των εγωιστικών κεκτημένων συμφερόντων. Η χρεοκοπία της ουτοπικής θεωρίας έγκειται όχι στην αποτυχία της να ανταποκριθεί στις αρχές της, αλλά στην αποκάλυψη της ανικανότητάς της να παράσχει κάποιο απόλυτο και ανιδιοτελές κριτήριο για τον χειρισμό των διεθνών υποθέσεων» … «όταν ο Woodrow Wilson δήλωνε πως τα αμερικανικά συμφέροντα ήταν οι αρχές της ανθρωπότητας, ή ο καθηγητής Toynbee ότι η ασφάλεια της Βρετανικής αυτοκρατορίας ήταν το “ανώτατο συμφέρον όλου του κόσμου”, ουσιαστικά διεκδικούσαν το ίδιο πράγμα με τον Χίτλερ, ότι δηλαδή η χώρα τους είναι “η έκφραση του υψηλότερου ήθους”. (…) Σε κάθε προσπάθεια κατανόησης της διεθνούς ηθικής αμφότερες οι προσεγγίσεις αποδεικνύονται μοιραίες. (…) «Στην εθνική τάξη πραγμάτων η αρμονία επιτυγχάνεται με ένα μίγμα ηθικής και ισχύος. Στην διεθνή τάξη, ο ρόλος της δυνάμεως είναι μεγαλύτερος και αυτός της ηθικής μικρότερος. (…) Κάθε έννοια διεθνούς ηθικής τάξης εξ ανάγκης εδράζεται σε κάποιου είδους ηγεμονική δύναμη. Αλλά αυτή η ηγεμονική θέση, όπως η υπεροχή της άρχουσας τάξης εντός των κρατών, είναι πρόκληση γι’ αυτούς που δεν την κατέχουν. Για να επιβιώσει [αυτή η ηθική και κανονιστική τάξη] στον διεθνή χώρο, πρέπει να υπάρχουν [αντίστοιχα και ανάλογα με την ενδοκρατική τάξη] τα στοιχεία του πάρε-δώσε και της αυτοθυσίας εκ μέρους αυτών που υπερέχουν, γεγονός που θα καθιστά την υπεροχή τους ανεκτή στα υπόλοιπα μέλη της παγκόσμιας κοινότητας. (…) Αλλά είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ένα ακόμη σημείο το οποίο προκαλεί μεγάλες αυταπάτες. Στην εθνική κοινωνία, υποθέτουμε πως στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας αυτοθυσίας και πάρε-δώσε το παρεχόμενο πρέπει να προέρχεται από τους αυτούς οι οποίοι κερδίζουν τα περισσότερα από την κρατούσα τάξη. Στην διεθνή κοινότητα, ο ισχυρισμός γίνεται εκ μέρους των πολιτικών των ικανοποιημένων δυνάμεων [των οποίων οι θέσεις δεν υποδηλώνουν κάτι τέτοιο, γεγονός που καθιστά αναγκαία την εξέταση θεμάτων δικαίου και προϋποθέσεων αλλαγής στην διεθνή πολιτική]» (Edward H. Carr, Η εικοσαετής κρίση (Ποιότητα 2000)

1500 500 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ
Start Typing
Privacy Preferences

When you visit our website, it may store information through your browser from specific services, usually in the form of cookies. Here you can change your Privacy preferences. It is worth noting that blocking some types of cookies may impact your experience on our website and the services we are able to offer.

For performance and security reasons we use Cloudflare
required
Our website uses cookies, mainly from 3rd party services. Define your Privacy Preferences and/or agree to our use of cookies.