Π. Ήφαιστος, Κομίζει Γλαύκα στην Αθήνα των κωφαλάλων ο Μπέρντ Ρίξινγκερ: «Ήταν η γερμανική κυβέρνηση, η οποία εξεβίασε τη δημοκρατικά εκλεγμένη αριστερή κυβέρνηση»

Αξίζει σχολιασμό η θέση του Γερμανού αριστερού γιατί όπως και πολλά άλλα κατακλυσμιαία γεγονότα φωτίζει τα αίτια της συμφοράς των νεοελλήνων. Μεταξύ πολλών άλλων, τρία είναι τα κύρια αίτια: 

• Πρώτον, την ιδεολογική διαίρεσή τους που με ένα αλλόκοτο γελοίο τρόπο συνεχίζει να κυριαρχεί στην σημερινή Ελλάδα παρά τα αμέτρητα παθήματα που δεν έγιναν μαθήματα.
• Δεύτερον, την απίστευτη άγνοια των «απογόνων» του Θουκυδίδη για την σύγχρονη διεθνή πολιτική και τις κρατοκεντρικές λογικές του μοντερνισμού.
• Τρίτον, την απύθμενη άγνοια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης –ιδιαίτερα όσον αφορά την εξέλιξή της μετά το 1966 αλλά και την υπερισχύουσα ευρωατλαντική σχέση πριν και μετά το 1992– η οποία εν τούτοις αποτέλεσε κύριο προσανατολισμό εξωτερικής πολιτικής μετά το 1974. Στο τέλος του παρόντος θα παραθέσω τρεις χαρακτηριστικές επιφυλλίδες που προειδοποιούσαν έγκαιρα για το μοιραίο θανατηφόρο άλμα. Το ότι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός –με την προϋπόθεση μιας ορθολογιστικής διπλωματίας και πολιτικοοικονομικών αποφάσεων– θα μπορούσε να αποτελέσει διέξοδο για το αμφιταλαντευόμενο εξαρτημένο νεοελληνικό κράτος, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αντί αφορμή για μια νέα αφετηρία αποτέλεσε θανατηφόρο άλμα.
  • Μετατράπηκε σε θανατηφόρο άλμα από τους ίδιους θλιβερούς «μεγάλους ηγέτες» του
    • α) «ανήκουμε στην Δύση» (αντί του «είμαστε ενταγμένοι ως ισότιμο μέλος των δυτικών συμμαχιών»),
    • β) «η Κύπρος είναι μακριά», δηλαδή του πλέον στρεβλού, αλλόκοτου και ανάποδου «στρατηγικού» δόγματος της ιστορίας.
    • γ) και του «στο εξωτερικό πάμε καλά» (για να επαινέσει τον αμίμητο πρώην πρόεδρο της Κύπρου Γιώργο Βασιλείου όταν με τις απίστευτες πρωτοβουλίες και θέσεις που υιοθετούσε δρομολόγησε τους νεοέλληνες στο σημερινό φρικτό και ακραία επικίνδυνο αδιέξοδο του κυπριακού ζητήματος).
      • Το ότι επόμενοι «μεγάλοι» που τους διαδέχθηκαν ήταν ακόμη πιο αξιοθρήνητοι δεν είναι παρηγοριά.

Η αριστερά στα δυτικά μοντερνιστικά πεδία, συνήθως και εξ αντικειμένου ήταν, είτε ένας πιθηκίζων κομμουνισμός, είτε, συχνότερα, το νομιμοποιητικό εργαλείο των ολιγαρχιών της μετά-Μεσαιωνικής εποχής (το ότι στην συγκαιρινή Ελλάδα το βιώνουμε τόσο σκληρά δεν πρέπει να ξενίζει γιατί ως νεοέλληνες πάντα υπερβάλλουμε). Ολιγαρχιών και εξουσιών όχι έμμεσης δημοκρατίας αλλά, από άποψη πολιτικού πολιτισμού και δημοκρατίας, έμμεσης αντιπροσώπευσης με φορά κίνησης την προ-κλασική εποχή, ενίοτε δε και την προ-πολιτική βαρβαρική εποχή. Τι ήταν δηλαδή οι θηριωδίες των Διαφωτιστών ή η αποικιοκρατία! Για να μην μιλήσουμε για τις εθνοκαθάρσεις και το δουλεμπόριο των Αγγλοσαξόνων στην Βόρειο Αμερική! («Αμερικανική εξωτερικής πολιτική, από τη ιδεαλιστική αθωότητα στο πεπρωμένο του έθνους»).
Η πορεία της μετά-Μεσαιωνικής Δύσης ήταν μιας τραγωδία μίμησης της κλασικής εποχής σε ανθρωπολογικά πεδία από τα οποία απουσίαζαν πολίτες, γεγονός που έδωσε ώθηση στη γένεση των ιδεολογιών ως δήθεν δογμάτων κατασκευής ανθρωπολογίας [ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΡΟΚΑΝΙΖΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΛΗΓΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΚΔΟΧΗ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΜΟΡΡΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1kS] και [ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΈΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΎ ΚΑΙ Η ΚΑΤΆΛΗΞΉ ΤΟΥ: ΚΑΤΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ,ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ http://wp.me/p3OqMa-138]
Αυτή η κριτική δεν αποτελεί έπαινο για τον Ανατολικό κύριο σοβιετικό κομμουνισμό. Τυγχάνει, πέραν άλλων κριτικών για αυτή την μοντερνιστική ιδεολογία, να έχουμε μελετήσει τις διαμάχες των σοβιετικών Κομμουνιστών για το κατά πόσο η συμμετοχή στην Κοινωνία των Εθνών και η αποδοχή της κυριαρχίας θα αναιρούσε την «παγκόσμια Επανάσταση», «συζήτηση» που οδήγησε στην δολοφονία του Τρόσκι και εκατομμυρίων άλλων από την σταλινική τάση που υπερίσχυσε (τελευταίο  κεφάλαιο του «Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας» όπου έγινε και μια σύγκριση της ΕΣΣΔ με την ΕΕ).
Ο Στάλιν υπερίσχυσε πλην η «παγκόσμια επανάσταση» επί δεκαετίες συνέχισε να είναι σανός για παραμύθιασμα ιθαγενών ή καλύτερα η γνωστή στην ιστορική διαχρονία μεταμφίεση των ηγεμονικών αξιώσεων με διεθνιστικά δόγματα. Το ότι αυτές οι δυτικές και ανατολικές πολιτικές ανωμαλίες που ενσάρκωναν τα εκατέρωθεν «διεθνιστικά» ιδεολογικά δόγματα οδήγησαν σε εμφύλιους είναι μια θλιβερή ιστορική τραγωδία.
Ακόμη μεγαλύτερη τραγωδία είναι, βέβαια, το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι διαιρεμένοι με διαχωριστικές γραμμές στην βάση αυτών των παρωχημένων ιδεολογικών δογμάτων. Η μεγαλύτερη και πλέον θλιβερή ιλαροτραγωδία, βέβαια, είναι όσοι διεκδικούν  να είναι οι φορείς της Ελληνικότητας και της πολιτικής παράδοσης του Αριστοτέλη και της Βυζαντινής οικουμένης, αντί αξιώσεων δημοκρατίας κλασικά νοούμενων είναι διαιρεμένοι στην βάση κατασκευαστικών ιδεολογικών δογμάτων. [Οι Έλληνες “μπουμπουνοκέφαλοι προοδευτικοί” http://wp.me/p3OlPy-BD] []
Δεν θα επιμείνουμε γιατί έχουμε αναλύσει αυτά τα θέματα συχνά. Το σχόλιο γίνεται για υπενθύμιση αρθρογραφίας (τα ίδια θέματα είναι αναλυμένα και σε ογκώδη βιβλία) δύο περίπου δεκαετιών όταν μετά το 1992 και τον διακηρυγμένο στόχο ένταξης της ΟΝΕ απελπισμένα προειδοποιούσαμε ότι «θα ριχθούμε στον λάκκο των λεόντων» και ότι αυτό θα αποδειχθεί «φυλακή χωρίς δυνατότητα απόδρασης». Συνοδεύονταν, τέτοιες προειδοποιήσεις, όχι με κάποιες υψιτενείς ή σπουδαιοφανείς ιδεολογικές ασυναρτησίες αλλά σε στοιχειώδη γνώση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που δίδασκα και απαιτούσαν να ήξεραν οι δευτεροετείς φοιτητές. Έχοντας ακριβώς στοιχειώδη εποπτεία του πως εξελίχθηκε η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μετά το 1992 και τι είδους απόφαση ήταν η ΟΝΕ, διατυπώναμε, ακριβώς, στοιχειώδη επιχειρήματα πλην απευθυνόμενα σε κωφάλαλα πολιτικά και «επιστημονικά» ελίτ. Μεταξύ πολλών άλλων, χωρίς να λέμε ότι «πρέπει» ή «δεν πρέπει» να ενταχθούμε στην ΟΝΕ, προειδοποιούσαμε ότι η πρόωρη ένταξη ήταν άσκοπη, άκαιρη και θανατηφόρα επικίνδυνη. Ακόμη πιο σημαντικό έχοντας ενδιατρίψει επί μακρόν στα πεδία της στρατηγικής και των ευρωστρατηγικών, προειδοποιούσαμε ότι η ΕΕ μετά το 1992 εισήλθε σε μια μετάβαση που θα την κάνει αγνώριστη καθότι εξ αντικειμένου εν δυνάμει αναιρέθηκαν τα κοσμοθεωρητικά ερείσματα (ισοτιμία και συναινετικές αποφάσεις μετά το 1966) και ότι πλέον οι ιεραρχίες ισχύος και οι αξιώσεις ισχύος θα κυριαρχήσουν ως πρακτική που θα αναιρούσε το κοινοτικό κεκτημένο οδηγώντας προς απρόβλεπτους προσανατολισμούς. Αυτά!
Ο διεθνολόγος, έγραψε ο μεγάλος Θουκυδίδειος Δάσκαλος της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής Kenneth Waltz, είναι ο γιατρός της διεθνούς πολιτικής. Ενώ στην ιατρική κανείς δεν εμπιστεύεται τσαρλατάνους είναι άξιοπερίεργο το γεγονός ότι τα μέλη των κοινωνιών εμπιστεύονται τσαρλατάνους της πολιτικής και της πολιτικής σκέψης. Έτσι, χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε την διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική φορώντας ιδεολογικές παρωπίδες ή διακατεχόμενοι από φοβικά σύνδρομα ανάξια ενός εθνικά ανεξάρτητου κράτους.

Παραθέτουμε λοιπόν αυτούσιες τρεις επιφυλλίδες και στην συνέχεια την ειδησεογραφία που έδωσε αφορμή στο σχόλιο.

ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS 

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Ο μπαμπούλας της ΟΝΕ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 30 Ιουνίου 1999
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4077306
Οι ιεραρχήσεις των προτεραιοτήτων μας επηρεάζονται, ενδεχομένως, από μερικές εξόφθαλμα λανθασμένες εκτιμήσεις. Για έξι τουλάχιστον λόγους, η υπόθεση της ΟΝΕ είναι παραφουσκωμένη και μυθοποιημένη.
Πρώτον, ο χαρακτήρας της διαδικασίας ολοκλήρωσης κρίθηκε ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Έκτοτε, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν αυτή την εκτίμηση. Οι αποφάσεις του 1991-92 ­ τις οποίες μερικοί αφελώς ερμήνευσαν ως προαγγελία της εγγύησης των συνόρων μας ­ δεν οφείλονταν σε στρατηγικές συγκλίσεις ή στην ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού πολιτικού και κοινωνικού χώρου. Αντίθετα, ήταν σπασμωδικές και βιαστικές κινήσεις λόγω «γερμανικού προβλήματος». Ουσιαστικά,συνδέοντας το θέμα αυτό με τη γερμανική επανένωση, το Παρίσι «εκβίασε» τη Βόννη και πέτυχε την υιοθέτηση της ΟΝΕ. Ο σκοπός ήταν απλός: ο έλεγχος της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας.
Δεύτερον, εκτός του ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια κοινωνικοπολιτικά σταθερή και βιώσιμη οικονομική και νομισματική ένωση, οι στόχοι της Γαλλίας δυνατό να έχουν ήδη ακυρωθεί λόγω αντίθετων εξελίξεων από τις προσδοκώμενες, δηλαδή λόγω της οικονομικής υπεροχής της Γερμανίας ανεξαρτήτως ΟΝΕ. Δυνητικά,αυτό αυξάνει τις αντιθέσεις και αντιφάσεις στην Ε.Ε.
Τρίτον, ως συνέπεια σωρείας σπασμωδικών και ασπόνδυλων αποφάσεων ­ωφελιμιστικού και χρησιμοθηρικού χαρακτήρα ­ τα μέλη της Ε.Ε. εισήλθαν σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου για «σύγκλιση» χωρίς πολιτικό προορισμό, χωρίς κοινωνικό όραμα, χωρίς επαρκή οικονομική αλληλεγγύη και χωρίς την αναγκαία και μη εξαιρετέα διπλωματική και αμυντική ταυτότητα. Έκτοτε, το σύστημα τείνει προς κατακερματισμό, πολυδιάσπαση και εγκατάλειψη των αφετηριακών σκοπών, ενώ επανεμφανίζονται ηγεμονικές συμπεριφορές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως τον περασμένο Ιανουάριο ο Ζακ Ντελόρ μίλησε ακόμη και για κίνδυνο διάλυσης της Ε.Ε.
Τέταρτον, η στρατηγική ανικανότητα της Ευρώπης αποκτά μόνιμο χαρακτήρα, τα διλήμματα ασφαλείας και οι γεωπολιτικές διαιρέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης επανέρχονται στο προσκήνιο και πολλοί Αγγλοαμερικανοί μιλούν ανοικτά για κατάργηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υιοθέτηση μιας χαλαρής«Ατλαντικής Ένωσης» υπό υψηλή αμερικανική εποπτεία. Η πορεία της Ευρώπης, εξάλλου, επηρεάστηκε καθοριστικά λόγω της μεγάλης στρατηγικής στροφής της Γαλλίας το 1993-5. Η Συμφωνία του Βερολίνου το 1996 και η ουσιαστική αποδοχή από το Παρίσι του ατλαντικού χαρακτήρα της ευρωπαϊκής άμυνας, σε συνδυασμό με αναβαθμισμένες πολιτικές και θεσμικές σχέσεις της χώρας αυτής με το ΝΑΤΟ (και τελεσίδικη αποδοχή της Γαλλίας ως αδιαμφισβήτητου μέλους της «νόμιμης»πυρηνικής ομάδας), είναι εξελίξεις που επιβεβαίωσαν την αδυναμία των Ευρωπαίων να περάσουν από την ενοποίηση στα καταναλωτικά θέματα, στους τομείς της υψηλής πολιτικής και κοινωνικής ολοκλήρωσης.
Πέμπτον, μόνο αιθεροβάμονες αμφισβητούν το γεγονός πως η Ευρωπαϊκή Κοινότητα έχει από καιρό απομακρυνθεί από τις αφετηριακές λογικές του κοινοτισμού και από τις ιστορικές επιδιώξεις για μη-ηγεμονική υπερεθνική ολοκλήρωση. Οι κυρίαρχες τάσεις είναι όχι προς πολιτική ένωση αλλά προς κατακερματισμό, νεο-ηγεμονικές συμπεριφορές, ιεραρχήσεις στη βάση κριτηρίων ισχύος και υποβάθμιση της συμμετοχής ή και «πρόστιμα» – τιμωρία ­ αντί αλληλεγγύης, όπως συνέβαινε στο παρελθόν ­ των λιγότερο ισχυρών μελών.
Έκτον, για τους πιο πάνω και πολλούς άλλους λόγους, η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. ­ την οποία κανείς νοήμων δεν αμφισβητεί ­ αναπτύσσεται πλέον με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει σε κάθε άλλο διακρατικό σύστημα: σκληρός ανταγωνισμός. Όπως δείχνουν εξάλλου οι επιλογές τριών άλλων κρατών της Ε.Ε., η άμεση συμμετοχή στην ΟΝΕ δεν είναι αυτοσκοπός. Τα συμφέροντά μας δεν εξυπηρετούνται αν αυτό σημαίνει: 1) οικονομική και πολιτική καθυπόταξή μας, εάν και όταν θα ενταχθούμε στην ΟΝΕ, 2) εκδίωξη ­ αντί αλληλεγγύης ­ από τον «σκληρό πυρήνα», αν αποτύχουμε π.χ. κατά 1% στον πληθωρισμό (βλ. πρόσφατες δηλώσεις Πρόντι), 3) χαλάρωση όσον αφορά την τουρκική απειλή και αποδυνάμωση στην περιφέρειά μας.
Αναμφίβολα πολλοί θα υποστήριζαν μέτρα που θα βελτίωναν την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας στον διεθνή χώρο. Δεν μας τιμά, όμως, εάν χρειαζόμαστε τον μπαμπούλα της ΟΝΕ, για να κάνουμε αυτό που μας συμφέρει να κάνουμε. Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε σκοπούς, μέσα, προτεραιότητες και ιεραρχήσεις; Είναι, τουλάχιστον, δυνατό να σταματήσει η πολιτική τρομοκρατία πως αν χάσουμε το τρένο της ΟΝΕ θα ριχτούμε, δήθεν, στον λάκκο των λεόντων;
Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Το «όραμα» της ΟΝΕ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 09 Φεβρουαρίου 2000
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4112419
Η επικείμενη ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ είναι θετική εξέλιξη, εάν εκτιμάται πως ενισχύει τη θέση, τον ρόλο και τις δυνατότητες της Ελλάδας στην Ευρώπη και διεθνώς. Η ΟΝΕ συναρτάται, κατά κύριο λόγο, με τη σχέση οφέλους -ζημίας στην οικονομία, τις συνέπειες στη διπλωματία μας και τις επιπτώσεις στην εθνική ασφάλεια και τη διεθνή θέση της Ελλάδας.
Η ιεράρχηση του θέματος αυτού στην κλίμακα των εθνικών προτεραιοτήτων εξαρτάται από τις απαντήσεις που δίνονται σ’ έναν αριθμό κρισίμων ερωτημάτων,που αφορούν τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα: είναι η ένταξη στην ΟΝΕ στρατηγική ή τακτική επιλογή; Είναι μείζον εθνικό ζήτημα ή δευτερευούσης σημασίας ζήτημα; Είναι μέσον ή σκοπός; Πώς σχετίζεται με άλλα ζητήματα και ιδιαίτερα την εθνική ασφάλεια; Είναι «εθνικό όραμα»; κ.λπ.
Ορθές εκτιμήσεις απαιτούν κατανόηση του ρόλου της ΟΝΕ στη διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συμφέρει την Ελλάδα η ένταξη στην ΟΝΕ, είναι εντούτοις χρήσιμο να ληφθεί υπόψη πως η υιοθέτηση αυτής της πολιτικής σηματοδότησε τη δρομολόγηση επιλογών που αλλάζουν τη μορφή και τον χαρακτήρα της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: υπερίσχυση των διακυβερνητικών οργάνων, κατακερματισμό σε πολλές κατηγορίες συμμετοχής, μεγάλο δημοκρατικό έλλειμμα, σχεδόν πλήρη επικράτηση της Ατλαντικής Συμμαχίας στο στρατηγικό επίπεδο, εγωιστικές στάσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και βήματα προς διεύρυνση εις βάρος της εμβάθυνσης.
Αυτές οι εξελίξεις αλλάζουν σταδιακά τον χαρακτήρα της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με τρόπο που προσεγγίζει τον χαρακτήρα του υπόλοιπου άναρχου διεθνούς συστήματος. Πιο συγκεκριμένα, η αρχή της αυτοβοήθειας υπερισχύει, ενώ υποβαθμίζεται η αλληλεγγύη και ο κοινοτισμός. Οι εξισορροπητικές ενέργειες, εξάλλου, είναι ολοένα και πιο συχνές και οι ανεξέλεγκτες στρατηγικές αντιπαραθέσεις δεν μπορούν πλέον να αποκλειστούν.
Ασφαλώς θα μπορούσε να υπογραμμιστεί πως έστω και αν η Ευρώπη μετασχηματίζεται προς αυτή την κατεύθυνση, η Ελλάδα, ούτως ή άλλως, έχει συμφέρον να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα τhς οικονομίας της. Εκτός του ότι δεν μας τιμά αν χρειαζόμαστε τον μπαμπούλα της ΟΝΕ για να κάνουμε αυτό που μας συμφέρει, αυτή η θέση, αναμφίβολα λογική, επιβάλλεται να σταθμιστεί σε αναφορά με ορισμένους άλλους παράγοντες και κριτήρια που θα μπορούσαν να προκαλέσουν όχι αλλαγή πορείας, αλλά, ενδεχομένως, επανεκτίμηση των προσδοκιών, αντιλήψεων και ιεραρχήσεων.
Πρωτίστως, η στερνή και ενίοτε αδιαφανής αλληλεξάρτηση, στο πλαίσιο μιας Ευρώπης δομημένης στη βάση κριτηρίων ισχύος, θα περιορίζει το εύρος ελιγμών και κυρίαρχων αποφάσεων σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι συμβαίνει στο υπόλοιπο διεθνές σύστημα. Η αλληλεξάρτηση, όταν δεν πληρούνται ορισμένες πολιτικές προϋποθέσεις, είναι ουσιαστικά εξάρτηση που βλάπτει τον λιγότερο ισχυρό. Ο τελευταίος, ενώ είναι «κλειδωμένος» σε μια αρένα οικονομικού ανταγωνισμού, δεν προστατεύεται επαρκώς είτε με τη δική του κυριαρχία (που έχει ήδη «εθελούσια» εκχωρήσει) είτε από μια άλλη υπερεθνική ρυθμιστική εξουσία, που θα έπρεπε να συνοδεύει επιλογές αυτής της εμβέλειας. Εάν δεν δημιουργηθούν γνήσιοι δημοκρατικοί υπερεθνικοί θεσμοί, εάν διαιωνιστεί επί μακρόν η αμφιλεγόμενη θεσμοπολιτική δομή των τελευταίων ετών και εάν η χώρα δεν αντέξει τον ανταγωνισμό, το «κλείδωμα» στην ΟΝΕ θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς δυνατότητα απόδρασης. Δηλαδή απαιτείται να εκτιμηθεί η θέση της χώρας υπό συνθήκες μεγάλου οικονομικού ανταγωνισμού και δημοκρατικού ελλείμματος.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης βρίσκεται σε τροχιά μετασχηματισμού, που ακυρώνει το αφετηριακό όραμα της πολιτικής ένωσης. Κυρίως, πέραν πολλών άλλων πιθανών προβλημάτων και σε αντίθεση με αυτό που ισχύει στο εσωτερικό κάθε δημοκρατικού και ευνομούμενου κράτους, η ΟΝΕ, αλλά και άλλες παράλληλες εξελίξεις στην Ευρώπη, ευνοούν τον ανεξέλεγκτο οικονομικό και πολιτικό ανταγωνισμό, χωρίς να διασφαλίζεται ο εξισορροπητικός ρυθμιστικός ρόλος μιας δημοκρατικά εκλεγμένης ευρωπαϊκής εξουσίας.
Είναι προφανές πως η μετά ΟΝΕ εποχή δεν θα είναι ανθόσπαρτη. Η προσήλωση στο εθνικό συμφέρον και η απαλλαγή από αυταπάτες και ευσεβείς πόθους είναι προϋπόθεση τόσο της εκμετάλλευσης των ευκαιριών όσο και της αντιμετώπισης των προκλήσεων και των κινδύνων.
Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών. Έδρα Jean Monnet, Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση.
ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Ευρώ και μεγάλες ιδέες http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4216687
 Στόχος η οικονομική σταθερότητα με τη συμμετοχή στην ΟΝΕ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2002
Σύμφωνα με τις διακηρύξεις όλων σχεδόν των πολιτικών ηγετών της Ευρώπης, η συμμετοχή στην ΟΝΕ έχει ως κύριους σκοπούς το ισχυρό κράτος, την οικονομική -νομισματική σταθερότητα, τη βελτίωση της οικονομικής και θεσμικής ανταγωνιστικότητας των κρατών – μελών, την ενίσχυση των εθνικών εξωτερικών πολιτικών απέναντι σε αντιπάλους και την εμπέδωση της καθεστωτικής σταθερότητας. Όντως, πρόκειται για μια ορθολογική και ρεαλιστική οριοθέτηση των σκοπών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Πιο συγκεκριμένα, υπό συνθήκες διακρατικής ισοτιμίας και στο πλαίσιο μιας αμοιβαίας επωφελούς, εμποροοικονομικής συνεργασίας, τα κυρίαρχα έθνη – κράτη της Ε.Ε. δημιούργησαν κοινούς θεσμούς και άλλες ρυθμίσεις που εξυπηρετούν τα εθνικά τους συμφέροντα. Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει σοβαρά το γεγονός πως η εμπορική, νομισματική και θεσμική συνεργασία των τελευταίων δεκαετιών συμβάλλει στη διακρατική σταθερότητα της ευρωπαϊκής ηπείρου ή πως ενισχύει τα έθνη – κράτη που συμμετέχουν! Όμως, είναι άλλο πράγμα η διακρατική σταθερότητα απόρροια των κοινών επιτευγμάτων στους ωφελιμιστικούς τομείς και άλλο πράγμα η κοινωνικοπολιτική ένωση των λαών, η εξομοίωση των ηθικοκανονιστικών τους δομών και η ανατροπή των κεκτημένων του εθνικού – κρατικού γίγνεσθαι. Όποιος πολιτικός ηγέτης ή στοχαστής δεν κατανοεί αυτή τη διαφορά, κινείται σε ολισθηρό έδαφος: Τα ωφελιμιστικά συμφέροντα, όταν δεν συνοδεύονται από ισχυρές ηθικοκανονιστικές παραδοχές συναρτημένων με εδραία κοσμοθεωρητικά θεμέλια και όταν δεν συνοδεύονται από ισχυρούς κοινωνικούς ελέγχους και εξισορροπήσεις, εύκολα μπορούν να γίνουν «θρύψαλα».
Έτσι, καλά θα κάνουμε να γνωρίζουμε πως το ευρώ δεν συνιστά ηθικοκανονιστική κοσμογονία, αλλά μόνο χρηστική αναγκαιότητα και ωφελιμιστικό επιστέγασμα μιας μακρόχρονης εμπορικοοικονομικής συνεργασίας που οικοδομήθηκε προσεκτικά και που επιβιώνει λόγω ισορροπίας μεταξύ υπερεθνικών ρυθμίσεων και εθνικών συμφερόντων. Υπό αυτό το πρίσμα, πέραν της ωφελιμιστικής – λειτουργικής σημασίας του, το ευρώ δεν προκρίνει την Πολιτική Ένωση ή ακόμη μια Οικονομική Ένωση που θα συνοδεύεται από πανευρωπαϊκή αλληλεγγύη, πανευρωπαϊκή λαϊκή κυριαρχία και πανευρωπαϊκούς κοινωνικούς ελέγχους και εξισορροπήσεις. Κοντολογίς, το ευρώ δεν μετατρέπει αυτόματα τα «εθνικά πολιτικά ζώα» σε «ευρωπαϊκά πολιτικά ζώα»: Τα έθνη – κράτη, η κυριαρχία τους, τα σύμβολά τους,οι εθνικές ταυτότητες και οι εθνικές ηθικοκανονιστικές δομές συνεχίζουν να είναι όσο ποτέ άλλοτε τα βασικά χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος. Σε όσους λόγω ευρώ βιάστηκαν να προκρίνουν κοσμογονικούς ιδεολογικούς μετασχηματισμούς, αντιτάσσεται η ρήση: «Μακαρίζουμε την αθωότητά σας, αλλά δεν ζηλεύουμε την άγνοια και την επιπολαιότητά σας».
Το ευρώ δεν είναι μαγικό ραβδί επαναστατικών μετασχηματισμών των ταυτοτήτων,των συνειδήσεων και των εν γένει κοσμοθεωρητικών κεκτημένων των κοινωνιών των μελών της Ε.Ε. Τέτοιοι εξομοιωτικοί συλλογισμοί είναι απόρροια παρωχημένων φιλελεύθερων οικονομιστικών δοξασιών, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα. Θα μπορούσε να προστεθεί ότι, σε σύγκριση με την επαναστατική κοσμοθεωρητική δύναμη της «κομμουνιστικής ιδέας», η οποία συνάρπασε δισεκατομμύρια ανθρώπους, ενοποίησε οικονομικά και πολιτειακά δεκάδες έθνη, οικοδόμησε την πανίσχυρη σοβιετική αυτοκρατορία και εξώθησε εκατομμύρια ανθρώπους να επιδείξουν αυτοθυσία στο όνομα της παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας, η ωφελιμιστικού χαρακτήρα «ευρωπαϊκή ιδέα» περί «ελευθέρας κυκλοφορίας προσώπων, αγαθών, κεφαλαίου και υπηρεσιών» αποτελεί «ιδεολογική παιδική χαρά».
Συνήθως, «θρύψαλα» έχουμε όταν σε μικρά μυαλά μπουν μεγάλες ιδέες για επαναστατική ανατροπή των κοινωνικών και πολιτισμικών κεκτημένων των λαών. Η διασφάλιση των επιτευγμάτων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από τρεις παράγοντες: Πρώτο, δεν θα λάβουν χώρα απρόβλεπτες στρατηγικές ανατροπές. Δεύτερο, οι εθνικές στρατηγικές των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων δεν θα δημιουργήσουν απρόοπτα. Τρίτο, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα συνεχίσει να εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, θα αναπτύσσεται υπό συνθήκες ισοτιμίας μεταξύ των κρατών – μελών και θα στηρίζει τους εθνικούς πολιτισμούς.
Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Έδρας Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

«Αποκρουστική η ανάμιξη Σόιμπλε στις υποθέσεις ενός εκλεγμένου κοινοβουλίου» λέει ο Ρίξινγκερ

«Ήταν η γερμανική κυβέρνηση, η οποία εξεβίασε τη δημοκρατικά εκλεγμένη αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας.Τώρα ο κ. Σόιμπλε απειλεί και πάλι τη δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση. Στην Ευρώπη της ανταγωνιστικότητας είναι προτιμότερο να παγώνουν και να πεινάνε τα Χριστούγεννα 1,6 εκατομμύρια συνταξιούχοι στην Ελλάδα, παρά να το επιτρέψει ο κύριος Σόιμπλε ένα εφάπαξ δώρο των Χριστουγέννων περίπου 380 ευρώ. Αυτό είναι το αντίθετο της Ευρώπης της αλληλεγγύης! Είναι κυνικό και περιφρονητικό προς τον άνθρωπο. Είναι αποκρουστικό το πως αναμιγνύεστε κύριε Σόιμπλε στις υποθέσεις του εκλεγμένου ελληνικού κοινοβουλίου». Τα παραπάνω είπε ο συμπρόεδρος του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στον χαιρετισμό του κατά την έναρξη του πέμπτου Συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αναφερόμενος στην Ελλάδα. Ο Μπέρντ Ρίξινγκερ είπε επίσης μεταξύ άλλων: «Η δημοκρατία στην Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση διότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός καταστρέφει την κοινωνική βάση της δημοκρατίας. Ως ευρωπαϊκή αριστερά θέλουμε να συνδεθούμε με όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες θέλουν να αντιπαρατεθούν με το νεοφιλελευθερισμό και να αγωνισθούν για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας και της ειρήνης». Και τόνισε ότι «η αριστερά υποτίμησε τον κίνδυνο, ο οποίος προέρχεται από τις κρίσεις του καπιταλισμού τις δεκαετίες του ΄30 και του ΄20 και έμαθε από αυτό το λάθος». 17/12/2016 09:02 ΑΠΕ-ΜΠΕ Αθήνα, Greece
Πηγή: «Αποκρουστική η ανάμιξη Σόιμπλε στις υποθέσεις ενός εκλεγμένου κοινοβουλίου» λέει ο Ρίξινγκερ http://mignatiou.com/2016/12/apokroustiki-i-anamixi-soimple-stis-ipothesis-enos-eklegmenou-kinovouliou-lei-o-rixingker/

Άλλες συναφείς αναρτήσεις

Για την διαδρομή του μοντερνισμού, των ιδεολογιών και του μεταμοντερνισμού τους Νέους Χρόνους

• Π. Ήφαιστος, ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Τι είναι οι Θερμοπύλες, εν τέλει; Τι είναι η Ιθάκη; Τι είναι οικογένεια; Τι είμαι πατρίδα; 1/1/2016 http://wp.me/p3OlPy-1cT, http://wp.me/p3OqMa-16w

• ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων ­– http://wp.me/p3OlPy-1bH – http://wp.me/p3OqMa-13c

• ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΈΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΎ ΚΑΙ Η ΚΑΤΆΛΗΞΉ ΤΟΥ: ΚΑΤΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ,ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ http://wp.me/p3OqMa-138

• Π. Ήφαιστος, ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΡΟΚΑΝΙΖΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΛΗΓΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΚΔΟΧΗ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΜΟΡΡΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1kS

• Π. Ήφαιστος, ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν. http://wp.me/p3OlPy-1bQ  –  http://wp.me/p3OqMa-15l

• ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ, ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΔΕΣΠΟΤΕΙΑ VERSUS ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ / ΙΣΧΥΡΕΣ… http://wp.me/p3OlPy-10O 

• «ΔΕΝΔΡΟ-ΦΟΒΙΑ», «ΦΥΛΛΟ-ΦΟΒΙΑ», «ΦΥΣΗ-ΦΟΒΙΑ» ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-ZS 

• Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ http://wp.me/p3OlPy-ZB 

• Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. http://wp.me/p3OlPy-Zv 

• Η ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΤΕΧΝΟΣΦΑΙΡΑΣ http://wp.me/p3OlPy-134 

• ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΎ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-Vv 

• ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ. ΤΟ ΑΒΑΣΤΑΚΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΟΣ http://wp.me/p3OlPy-OE 

• Tο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα και η διαδρομή της ανθρωποκεντρικής πολιτικής θεμελίωσης http://wp.me/p3OlPy-1id

• ΖΙΑΚΑΣ: «ΤΖΟΓΑΔΟΡΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ… http://wp.me/p3OlPy-I4 

• Οι Έλληνες “μπουμπουνοκέφαλοι προοδευτικοί” http://wp.me/p3OlPy-BD 

• «Πελατειακές σχέσεις» (patron-clientrelations) μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών στο σύγχρονο… http://wp.me/p3OlPy-wB 
• Για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

• Π. Ήφαιστος, εθνοκράτος versus ωφελιμιστικός διεθνισμός και το θολό ιδεολογικό Βασίλειο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης http://wp.me/p3OlPy-1kW

• ΝΤΕ ΓΚΟΛ, ΤΣΟΡΤΣΙΛ, ΘΑΤΣΕΡ: Πίσω στα θεμελιώδη. Με εισαγωγή Π. Ήφαιστος http://wp.me/p3OlPy-1ju

• Π. Ήφαιστος, ΠΕΡΙ «ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ» VERSUS ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ή ΤΟ BREXIT ΩΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1jj http://wp.me/p3OqMa-1ck

• Π. Ήφαιστος, ΒΡΕΤΑΝΙΑ – ΕΕ: ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΕΕ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1992 ΚΑΘΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΕΙΣΜΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣ http://wp.me/p3OlPy-1jg
• Π. Ήφαιστος, EE: ΤΟ “ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΟ” ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ http://wp.me/p3OlPy-1gC – http://wp.me/p3OqMa-19E
• Ευρωπαϊκή ένωση: Πρότυπο ενός εθνοκρατοκεντρικού κόσμου ή μιας υπερκρατικής δεσποτείας;* http://wp.me/p3OlPy-Nl 

• Περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη; Απάντηση: Όση πρέπει σύμφωνα με την εθνοκρατοκεντρική της φύση http://wp.me/p3OlPy-PI 

• ΤΟ ΘΟΛΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-CO 

• Η Ευρώπη σε Σταυροδρόμι: Οι προϋποθέσεις μιας Εθνοκρατοκεντρικής ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-uy 

• Θα επιβιώσει ή δεν θα επιβιώσει η ΕΕ; http://wp.me/p3OlPy-sz 

• ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2009-12 ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-sn 

• Π. Ήφαιστος, Ευρωπαϊκή πολιτική – ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Βιβλιογραφικές αναφορές http://wp.me/p3OqMa-19l

Θουκυδίδεια Παράδοση

• Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb 

• Π. Ήφαιστος, Οντολογική θεμελίωση του Πολιτικού και ο ρόλος της ισχύος στην αθέσπιστη διεθνή πολιτική: Πολιτικός στοχασμός versus Πολιτική Θεολογία http://wp.me/p3OlPy-1no

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr