Σάββας Καλεντερίδης, Κοσμοϊστορικές αλλαγές στην Τουρκία

Κι αυτό γιατί το όλο θέμα δεν περιορίζεται απλά σε μια πολιτειακή αλλαγή, ούτε στη συγκέντρωση όλων των εξουσιών σε ένα πρόσωπο. Το θέμα αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον κυρίως για δύο λόγους. Ο ένας αφορά το πρόσωπο που θα ασκεί αυτήν την εξουσία και ο άλλος είναι η άσκηση της εξουσίας και της πολιτικής· όχι με όρους της όποιας ιδεολογίας, αλλά με όρους θρησκευτικών επιταγών και συγκεκριμένα των επιταγών του Κορανίου και του ισλάμ.

Όσον αφορά το πρόσωπο, τον Ταγίπ Ερντογάν, αυτός, σύμφωνα με τις πρόνοιες του υπό έγκριση νέου Συντάγματος της Τουρκίας, θα βρίσκεται στο νεοσουλτανικό θρόνο μέχρι το 2032! Όσο για το πώς ασκεί, και κυρίως πώς θα ασκεί τα καθήκοντά του, θα κάνουμε αναφορά σε μια μόνο λέξη, την οποία χρησιμοποιούσαν κατά κόρον οι κεμαλιστές όταν μιλούσαν για την απειλή ισλαμοποίησης του κράτους και της πολιτικής.

Αν παρατηρήσουμε το βιογραφικό του Ερντογάν, αλλά και το φωτογραφικό υλικό από τα παιδικά-εφηβικά του χρόνια, θα δούμε ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που πέρασε τα παιδικά του χρόνια στα «κουράν κουρσού» και μεγάλωσε στα γόνατα του Νετζμετίν Ερμπακάν και του ηγέτη των Ταλιμπάν Gulbeddin Hikmetyar.

Δηλαδή, όσο και αν τον έχουν διαφθείρει το χρήμα και η εξουσία, παραμένει ένας φανατικός μουσουλμάνος που –στο πλαίσιο του takiye– κατάφερε να κρύψει τη βαθιά του πίστη στο ισλάμ και τους πραγματικούς του στόχους, που είναι η εγκαθίδρυση ενός καθαρά ισλαμικού καθεστώτος στην Τουρκία. Δηλαδή παλινόρθωση του χαλιφάτου με όρους 21ου αιώνα.

Ο άλλος λόγος έχει να κάνει με την εγκαθίδρυση μιας δημοκρατικοφανούς ισλαμικής δικτατορίας, που θα ανανεώνει την εντολή με εκλογικές διαδικασίες, χωρίς να υπάρχει ποτέ περίπτωση να ανατραπεί αφού οι μη σουνίτες πολίτες της Τουρκίας, και εκείνοι που δεν επιθυμούν την σουνιτική δικτατορία, δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν πλειοψηφία.

Και εξηγούμαστε: Οι σουνίτες, Τούρκοι, Κούρδοι, Καυκάσιοι (Αμπχάζιοι, Τσερκέζοι, Λαζοί κλπ.), Βόσνιοι, Άραβες και άλλες φυλές αποτελούν το 75-80% του πληθυσμού, ενώ οι αλεβίτες κυμαίνονται στο 20% και βαίνουν μειούμενοι αφού ασκείται καταπίεση, και δεν είναι λίγοι εκείνοι που για να απαλλαγούν από τις πιέσεις δηλώνουν πλέον σουνίτες.

Αν, δε, μελετήσουμε την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών της Τουρκίας –μετά το 2000, σε ποσοστά που κυμαίνονται γύρω στο 50%–, επιλέγουν να ψηφίζουν το κόμμα που εκφράζει τη σουνιτική τους πίστη, ενώ υπάρχει και ένα άλλο 15% που έχει παραπλήσια ιδεολογία, με το εθνικιστικό να ανταγωνίζεται το θρησκευτικό-σουνιτικό.

Άρα με την πολιτειακή αλλαγή μπαίνουμε σε μια εποχή ενός ανδρός αρχή, με τους αλεβίτες, τους δημοκράτες και τους Κούρδους που ψηφίζουν κυρίως με εθνοτικά χαρακτηριστικά να είναι υποχρεωμένοι να ζουν κάτω από τη «μπότα» του σουνιτικού ισλάμ. Όρος και έννοια που ασπάζονται οι περισσότεροι από τους προαναφερθέντες.

Αυτό εξαρτάται από την πορεία του Κουρδικού στο εσωτερικό και το εξωτερικό της Τουρκίας, και από το αν και πότε θα πάρουν απόφαση οι αλεβίτες να εγκαταλείψουν το κεμαλικό κόμμα και να οργανωθούν κι αυτοί σε ένα δικό τους κόμμα, με όρους που σχετίζονται με τη θρησκευτική τους φιλοσοφία.

Πάντως οι κεμαλιστές είναι απίθανο να μπορέσουν να αντιπαρατεθούν με το πολιτικό ισλάμ στην Τουρκία, το ίδιο και οι κάθε είδους ομάδες δημοκρατών.

Αυτό που έχει ένα άλλο ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι οι προθέσεις του Ερντογάν και του καθεστώτος του (που κρύβονται στη λογική του takiye) απέναντι στις γειτονικές χώρες και συγκεριμένα απέναντι στις χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και ο γεωπολιτικός του προσανατολισμός. Και αυτά είναι ζητήματα που αφορούν και ενδιαφέρουν κυρίως την Ελλάδα.