Δ Ε Ο Σ με διακατέχει, πολύ μεγάλο. Βαρυφορτωμένο Ιστορία. Καθώς βρίσκομαι σήμερα, σε αυτό το ιστορικό κτήριο της Παλαιάς Βουλής 1875 έως 1935 της μητέρας Ελλάδας.
Του ελλα-δικού μας – και δικού μας – κράτους. Έλλην προερχόμενος από μεγαλόνησο Αλύτρωτων Ελλήνων της ίδιας Ιστορίας. Γηραιότερης κι απ’ αυτό το κτήριο. Στο δημοσιογραφικό μου γραφειάκι, στις ελεύθερες περιοχές της Λευκωσίας, βρίσκεται αναρτημένο το κάδρο, ενός από τους προσωπικούς μου ήρωες.
– Ο Χριστόδουλος Σώζος. Δήμαρχος της Λεμεσού, δικηγόρος, πτυχιούχος Νομικής του Αθήνησιν Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Μία από τις πιο λαμπρές πολιτικές προσωπικότητες, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στην αγγλοκρατούμενη από το 1878 Κύπρο.
– 40χρονος τον Οκτώβριο του 1912, έσπευσε εδώ, στην Αθήνα ο δήμαρχος Λεμεσού. Για να καταταγεί εθελοντής πολεμιστής στον Ελληνικό Στρατό. Στον αρξάμενο από 5ης Οκτωβρίου 1912, Πρώτο Βαλκανικό Απελευθερωτικό Πόλεμο. Ο πατέρας του είχε μετάσχει εθελοντής στην επανάσταση της Κρήτης το 1866. Ο παππούς του στην Επανάσταση του 1821.
– Στις 24 Οκτωβρίου 1912, την επόμενη της άφιξής του στον Πειραιά, ο 40χρονος Δήμαρχος Λεμεσού Χριστόδουλος Σώζος έγινε δεκτός από τον τότε πρωθυπουργό και υπουργό των Στρατιωτικών Ελευθέριο Βενιζέλο. Από τον οποίο ζήτησε ένα και μόνο «ρουσφέτι». Να διατάξει την κατάταξή του σε μάχιμη μονάδα των πρόσω.
– Ο Σώζος κατετάγη ως απλός τυφεκιοφόρος, με τυφέκιο Μάνλιχερ, στο 1ο Τάγμα, του 1ου Συντάγματος Πεζικού, της 2ης Μεραρχίας του υποστράτηγου Κωνσταντίνου Καλάρη. Υπηρέτησε φρουρός Τούρκων αιχμαλώτων στην απελευθερωθείσα Θεσσαλονίκη. Πήρε το βάπτισμα του πυρός στην μάχη των Αγίων Σαράντα στη Βόρειο Ήπειρο 24 Νοεμβρίου 1912. Και θυσιάστηκε πολεμώντας με το τυφέκιο Μάνλιχερ στις 6 Δεκεμβρίου 1912, στις μάχες του υψώματος Προφήτης Ηλίας της Αετοράχης, στο Μπιζάνι, στις επιχειρήσεις για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.
– Εάν αλλιώς έπαιζε η μοίρα στο πεδίο της μάχης και στις πολιτικές αποφάσεις, τις προσωπικές και ιστορικές εξελίξεις, ίσως ο Σώζος, επικεφαλής των εκ Κύπρου βουλευτών, επάξια θα κοσμούσε σ’ αυτό το κτήριο, την τότε Βουλή των Ελλήνων. Με την Κύπρο, όπως την Κρήτη…Συγχωρήστε μου τα παίγνια με τα «αν» και τα «εφ’ όσον» του ιστορικού παρελθόντος. Τα υποκίνησε αυτό το ιστορικό κτήριο.
Αλλ’ απόψε κληθήκαμε να παραθέσουμε, για παραγωγικότερους προβληματισμούς, την αυστηρά ψυχρή, πραγματιστική, θεώρηση των συνεχιζομένων αδιεξόδων του Κυπριακού, εθνικού μας ζητήματος.
Η ΤΡΙΑΔΑ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ
ΕΙΣΗΓΟΥΜΑΙ ότι τρεις είναι, προς εξέταση, οι πρωταίτιες θεμελιώδεις αντιλήψεις οι οποίες διαμόρφωσαν τον κεντρικό πυρήνα της ελληνικής στάσης, γενικά, και των πολιτικών αποφάσεων, ειδικά, στο Κυπριακό, από τον Αύγουστο του 1974, αμέσως μετά την κατάπαυση του πυρός με τον εισβολέα Αττίλα στην Κύπρο. Οι ίδιες αντιλήψεις συνεχίζουν μέχρι σήμερα να συντηρούν και ν’ αναπαράγουν την ίδια στάση.
Η ΠΡΩΤΗ λέει χονδρικά ότι, είμαστε η ηττημένη πλευρά της πολεμικής εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο. Ότι, επίσης, δικό μας είναι το φταίξιμο για την ήττα. Επειδή, με το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, προκαλέσαμε την εισβολή του Αττίλα. Και την έκτοτε τουρκική κατοχή των βόρειων ελληνικών εδαφών της νήσου. Και, ως εκ τούτου, αφού φταίξαμε κιόλας, θα πρέπει, συνεπώς, να πληρώσουμε οι ηττημένοι στους νικητές ΚΑΙ το τίμημα της ήττας, σε όσα αφορούν το είδος και το περιεχόμενο της «λύσης» του Κυπριακού.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ αντίληψη λέει ότι είμαστε αδύναμοι οι Έλληνες. Και ανίκανοι να ανατρέψουμε το δυσμενές σε βάρος μας ανισοζύγιο ισχύος, έναντι των πολλαπλασίως υπέρτερων δυνάμεων της Τουρκίας. Και, άρα, ως πρόθυμοι να πληρώσουμε το τίμημα της ήττας του ‘74, θα πρέπει να συνθηκολογήσουμε, με κάποια «λύση συμβιβασμού» και «διευθέτησης», ικανοποιώντας τις τουρκικές απαιτήσεις στο Κυπριακό.
Η ΤΡΙΤΗ έλεγε και λέει ότι με την επίδειξη ελληνικής διαλλακτικότητας και καλής θελήσεως, η οποία θα προσκαλέσει και την επιζητούμενη αξιοποίηση του διεθνούς παράγοντα, είναι πιθανόν η Τουρκία να υποχωρήσει σε διαλλακτικότερες απαιτήσεις, ώστε να προκύψει μια «αμοιβαίως αποδεκτή συμβιβαστική διευθέτηση» του Κυπριακού.
ΑΥΤΗ η τριάδα των ελληνικών αντιλήψεων και πεποιθήσεων, προφανώς ομοούσια κι αδιαίρετη, θεμελίωσε έκτοτε και παράγει διαρκώς έως σήμερα την ίδια πολιτική.
Παρήγαγε και παράγει επίσης όλο το πλήθος των άλλων προϊόντων και υποπροϊόντων της:
Στο επίπεδο της κομματικής ιδεολογίας, διαφορετικής έντασης σε κάθε κόμμα. Στο επίπεδο, βεβαίως, της δημόσιας ρητορικής και δημαγωγίας. Στο επίπεδο της πρωθύστερης προσαρμογής των ιστορικών αφηγημάτων, από πρόθυμους γι’ αυτό διανοούμενους, ιστορικούς, δημοσιογράφους και πολιτικούς. Ούτως ώστε, όλα να επιστρατεύονται προς υποστύλωση, αναπαραγωγή κι ενδυνάμωση της ίδιας Τριάδας αντιλήψεων ήττας. Και, προπάντων, για να αποτρέπουν και να μην επιτρέψουν την καθ’ οιονδήποτε τρόπο ανατροπή ή το ξήλωμά της. Κυρίως δε, να διαπομπεύονται ως περιθωριακές ή και επικίνδυνες οποιεσδήποτε αντίθετες απόψεις. Μην αποκτήσουν ικανό έρεισμα στον λαό.
– Στη δική μας αρθρογραφία, από χρόνια υιοθετήσαμε, επί τούτου, ένα όρο που παριστά εκφραστικώς αυτή την κυρίαρχη τριάδα αντιλήψεων. Την ονομάσαμε ως Ηττημένα Μυαλά. Σε αντίθεση με ό, τι θα μπορούσε να αναζητηθεί ως Νικηφόρα Μυαλά…
ΠΕΡΙΠΟΥ αυτή η Τριάδα, είναι και η μήτρα η οποία κυοφορεί, μετά από την ήττα του 1974, ως τέκνο της, την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Και την εγκυμονεί έκτοτε επί 43 χρόνια. Με επαπειλούμενη κατά διαστήματα την τερατογένεσή της. Με διάφορα διαδοχικώς επώνυμα:
– Τέσσερεις Κατευθυντήριες Γραμμές Μακαρίου – Ντενκτάς 12ης Φεβρουαρίου 1977,
– Βολιδοσκοπήσεις Βάλτχαϊμ, εκ του ονόματος του τότε Γ.Γρ. του ΟΗΕ,
– Αμερικανο-Βρετανο-Καναδικό Σχέδιο 1978,
– Δείκτες Κουεγιάρ 1985,
– Δέσμη Ιδεών Γκάλι 1992,
– Σχέδιο Ανάν 2002-2004,
– Κοινό Ανακοινωθέν Χριστόφια – Ταλάτ 23ης Μαΐου 2008,
– Κοινή Διακήρυξη Αναστασιάδη – Έρογλου 11ης Φεβρουαρίου 2014,
– Λύση εκ των διαπραγματεύσεων Αναστασιάδη – Ακιντζί 2015 έως 2017.
ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ μου μια απεχθή και φρικτή, αλλά παραστατική νομίζω αντιστοίχιση. Επειδή μίλησα για την μήτρα όπου κυοφορήθηκε και συνεχίζει να κυοφορείται η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.
Από 20η Ιουλίου έως 16η Αυγούστου 1974 ο τουρκικός Αττίλας εισέβαλε και κατέκτησε το 37% του κυπριακού εδάφους, ατιμάζοντας τον Ελληνισμό. Όλους μας.
Γνωστό είναι ότι στις σκλαβωμένες περιοχές της Κύπρου εκατοντάδες ανυπεράσπιστες γυναίκες, σκλάβες αίφνης των ενόπλων δυνάμεων του τουρκικού κράτους, υπέστησαν αποτρόπαιους βιασμούς από τους άνδρες του τουρκικού στρατού εισβολής.
Ήταν τόσο μεγάλο το απεχθές πρόβλημα απ’ τις εγκυμοσύνες των βιασμών, ώστε ο τότε προεδρεύων της καθημαγμένης Κύπρου Γλαύκος Κληρίδης, τον Οκτώβριο 1974, μέσω του εν Κύπρω εκπροσώπου του διεθνούς Ερυθρού Σταυρού κ. Ζουγκέρ, ζήτησε τη συνδρομή των νοσοκομείων των βρετανικών βάσεων στο Ακρωτήρι για τις αναγκαίες εκτρώσεις. (βρετανικά έγγραφα στη σελίδα 174 του βιβλίου «Αιματηρή αλήθεια – Bloody truth» Λευκωσία 2009).
ΤΟ άλλο, όμως, προϊόν του αποτρόπαιου βιασμού του 1974, έκτοτε κυοφορούμενη στην βιασμένη μήτρα του Ελληνισμού, η απεχθής Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, όχι μόνο δεν εισήχθη για έκτρωση, αλλά και βρήκε προτού καν τεχθεί και πρόθυμους, παρ’ ημίν κηδεμόνες… Εμφορούμενους αμετακίνητα από την Τριάδα αντιλήψεων του «είμαστε οι ηττημένοι, είμαστε οι αδύναμοι και πρέπει να συμβιβαστούμε».
ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ μου, σε αυτή την παρέκκλιση να υπενθυμίσω και τους στίχους, του αείμνηστου ποιητή μας Παντελή Μηχανικού, στην «Κατάθεσή» του, του έτους 1975. Ο τίτλος του ποιήματος είναι το Ίτε.
Από το «ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδα, νυν υπέρ πάντων αγών», στους «Πέρσες» του Αισχύλου, για την καταναυμάχηση του στόλου του Ξέρξη, τον Σεπτέμβριο του 480π.Χ., στη Σαλαμίνα του Σαρωνικού μας.
Το «Ίτε» όμως του 1975, εμφανώς και εκ προθέσεως ανάστροφο, στους στίχους του Παντελή Μηχανικού, έγραφε τα εξής:
«Και τι περιμένεις από ανθρώπους
που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους
και δεν τραβήξανε το σουγιά τους.
Απαθώς
τότε.
Κι απαθώς
σήμερα
ζητάνε απλώς
διαζύγιο.
Τέτοιοι ρουφιάνοι
δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε.»
ΛΥΠΑΜΑΙ ειλικρινά και ντρέπομαι προσωπικά που κουβαλώ και σήμερα, μέχρις εδώ κι αυτή την άθλια μ’ αληθινή ψηφίδα στιγματισμού της συλλογικής μας αυτογνωσίας. Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια.
43ΧΡΟΝΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ΑΛΛΑ υπάρχει και μια άλλη, διαρκώς ανακουφιστική, ενίοτε ελπιδοφόρα, αλήθεια. Διαχρονικά εξακριβωμένη. Επί 43 χρόνια επαληθευόμενη. Κατ’ αμάχητο τεκμήριο τεκμηριωμένη. Η οποία δίνει απάντηση στο φυσιολογικό ερώτημα:
– ΓΙΑΤΙ, άραγε, η επί τέσσερεις δεκαετίες, από το 1977 έως το 2017 κυοφορούμενη «λύση» της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, δεν κατέστη δυνατόν να τεχθεί;
– ΠΟΙΟΣ και γιατί αποτρέπει κάθε φορά τον επιχειρούμενο τοκετό;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ αποδείχθηκε μία, πολύ απλή. Και πολυσύνθετα πολύπλοκη:
Αυτή τη «λύση» την αποτρέπει, την απορρίπτει και την εμποδίζει η πλειοψηφία ημών των Ελλήνων:
Το αμάχητο τεκμήριο του 76% που απέρριψε στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004 το Σχέδιο Ανάν, δεν είναι το μόνο.
Η δήθεν αγωνιστικότητα που δημαγωγούν και οι Φουστανέλλες τις οποίες ενδύονται προεκλογικά, οι εκάστοτε διεκδικητές των εκλογών, είναι ένα απ’ τ’ άλλα τεκμήρια.
– Η δειλία και η ατολμία τους να υποκύψουν στο σύνολο των τουρκικών απαιτήσεων, για να παρουσιάσουν σε τέτοιο λαό ένα ακόμα «τελικό σχέδιο λύσης», είναι εξίσου, κατά συμπέρασμα τεκμήριο, που δείχνει εμμέσως πλην σαφώς τις διαθέσεις του λαού.
ΣΥΝΔΡΑΜΕΙ βεβαίως ακόμα ένα παράγοντας. Σημαντικότατα καθοριστικός:
Οι απαστράπτουσας καθαρότητας ανέκαθεν τουρκικές απαιτήσεις, να καταστήσουν εκλιπούσα την Κυπριακή Δημοκρατία. Και να μετατρέψουν σε τουρκικό προτεκτοράτο ολόκληρη την Κύπρο. Οι εκπεφρασμένες ανέκαθεν και τώρα τουρκικές απαιτήσεις, κατεδαφίζουν τις σκοπίμως καλλιεργούμενες ψευδαισθήσεις περί της δήθεν τουρκικής διαλλακτικότητας. Η πλειοψηφία των Ελλήνων, ο λαός, οι απλοί πολίτες, ξέρουν πολύ καλά, βλέπουν, διαισθάνονται, βιώνουν καθημερινά, εκείνο που σκαιώς οι δημαγωγοί επιχειρούν να αποκρύπτουν: Την αταλάντευτα σταθερή κι απαρέγκλιτη εναντίον του Ελληνισμού ΚΑΙ στην Κύπρο ΚΑΙ στο Αιγαίο, τουρκική επεκτατική στρατηγική.
ΑΥΤΗ η πραγματικότητα παράγει προσώρας δύο ασφαλή συμπεράσματα:
1ο Δεν φαίνεται πιθανό να εγκρίνει ο λαός, παρά την κλιμακούμενη προπαγάνδα των εντεταλμένων «επικοινωνιολόγων», την κυοφορούμενη στις λεγόμενες διακοινοτικές διαπραγματεύσεις «λύση». Είναι δε, εξ αυτού του λόγου, επιπλέον απίθανο να προκύψει καν στις διαπραγματεύσεις κάποιο τελικό συμφωνημένο σχέδιο «λύσης» για να τεθεί σε δημοψήφισμα ενώπιον του λαού.
2ο Δεν έχει, όμως βρει ακόμη ο Ελληνισμός, άξιους, ικανούς και πρόθυμους ηγέτες ώστε να επινοήσουν, να σχεδιάσουν και να προγραμματίσουν την υλοποίηση επιτέλους, μίας εθνικής στρατηγικής για την εξουδετέρωση και την ανατροπή της υπάρχουσας αντίπαλης, κατ’ ουσίαν, εκ προθέσεως και εξ ορισμού ανθελληνικής, τουρκικής στρατηγικής.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ υπήρξε, είναι και παραμένει – κατά τη γνώμη μας – το μέγιστο πρόβλημα. Το πρώτιστο έλλειμμα. Η πρωταίτια αδυναμία κι ανικανότητα ημών των Ελλήνων. Με προφανέστατο, φυσιολογικό αποτέλεσμα, διαχρονικά διαπιστωμένο:
Την αδυναμία και την ανικανότητα επωφελούς αξιοποίησης των εκάστοτε εμφανιζομένων ευκαιριών που παρέχουν οι διαδοχικές κατραπακιές τού διακυβευόμενης ακόμη και της εδαφικής υπόστασής του, τουρκικού κράτους.
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ: Η δική μας ανάλυση για το πώς θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα, προϋποθέτει απαραίτητα την ανατροπή και την υπέρβαση, αυτών των πρωταίτιων τριών αντιλήψεων της ήττας.
Φρονούμε, μάλιστα ότι, ως ζωτικότερης σημασίας και παραγωγικότερου αποτελέσματος, οφείλει κατά προτεραιότητα να προταχθεί η έμπρακτη ανατροπή, της δεύτερης από τις τρεις αντιλήψεις.
Να ανατραπεί δηλαδή το καθηλωτικό στην ηττοπάθεια, «είμαστε αδύναμοι κι ανίκανοι να ανατρέψουμε το δυσμενές σε βάρος μας ανισοζύγιο ισχύος έναντι της Τουρκίας». Που σημαίνει: Πρώτιστος στόχος η πρόσκτηση εθνικής ισχύος. Αμφοτέρων των κρατών του Ελληνισμού. Με διαρκώς εμπλουτιζόμενη στρατηγική αντίληψη, στρατηγική νοοτροπία και στρατηγικό σχεδιασμό, διαρκούς ενδυνάμωσης της αντιστασιακής δυνατότητας απέναντι στην Τουρκία. Πρώτος, απαραίτητα αναγκαίος και ικανός παράγοντας. Ο οποίος, συνακόλουθα, θα επιτρέψει και τον απεγκλωβισμό από τις άλλες δύο προπατορικές αντιλήψεις που καταδυναστεύουν και καθηλώνουν τον Ελληνισμό στην ήττα του 1974.
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας να με ακούσετε.
