Η Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων στις 25 Ιανουαρίου 1919 που θεωρείται η αφετηρία της Κοινωνίας των Εθνών (ΚΕ) σταθεροποίησε το σύγχρονο καθεστώς διεθνών σχέσεων με το να συγκροτήσει υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί κατά την διάρκεια του συστήματος ισορροπίας δυνάμεων (επί τρεις αιώνες μεταξύ των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων μετά την Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648).
Η ΚΕ είναι βασικά ο πρόδρομος του ΟΗΕ που ιδρύθηκε το 1945.
Η ίδρυση της ΚΕ αποτελεί κομβικό ιστορικό σταθμό του σύγχρονου διακρατικού συστήματος.
Ιδιαίτερα στην Ελλάδα όπου συχνά μονοσήμαντες νομικές αντιλήψεις για τους διεθνούς θεσμούς και το διεθνές δίκαιο δημιουργούν γραμμικές ερμηνείες η ΚΕ προσφέρεται για μια σύντομη περιγραφή των θεσμικών και πολιτικών όψεων του σύγχρονου διακρατικού συστήματος.
Είναι γεγονός ότι οι κρίσεις κάθε εποχής συχνά εμποδίζουν την θέαση των βαθύτερων διαμορφωτικών δυνάμεων, των μεγάλων σταθμών της ιστορίας και των πραγματικών και όχι φανταστικών θεσμικών, νομικών και πολιτικών όψεων της διεθνούς πολιτικής
Η Κοινωνία των Εθνών είναι σταθμός τουλάχιστον ως προς ένα μείζον ζήτημα: Σταθεροποίησε το σύγχρονο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα με το να καταστήσει την κρατική κυριαρχία ως το καθεστώς των διεθνών σχέσεων.
Δεν δημιούργησε κάποια υπερεθνική οντότητα ή κάποιο διεθνιστικά κινούμενο κόσμο. Η κρατική κυριαρχία είναι ουσιαστικά το ακριβώς αντίθετο. Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί πείστηκαν τον 19 και 20 αιώνα πως θα μπορούσε ο πλανήτης ενωθεί, δηλαδή να εξομοιωθεί ανθρωπολογικά και να εξισωθεί πολιτικά στην βάση του ενός ή άλλου ιδεολογικού δόγματος, είναι μεγάλο παράδοξο. Σίγουρα όπως θα αναφερθεί πιο κάτω ο διεθνισμός ήταν πάντα μεταμφίεση των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος. Είναι όμως αλλόκοτο εάν όχι μεγάλη πολιτική παράκρουση όταν την ίδια ιστορική εποχή που η κρατική κυριαρχία εδραιώνεται ως το καθεστώς των διεθνών σχέσεων να εμφανίζονται ιδεολογικά δόγματα εξομοίωσης και εξίσωσης στα οποία τόσοι πολλοί προσχώρησαν (και ου ολίγοι συνεχίζουν να προσκολλώνται σε παρωχημένα και ανυπόστατα ιδεολογικά δόγματα – βλ. Εσχατολογικό ιδεολογικό δηλητήριο και πολιτική θεολογία versus Αριστοτελική πολιτική σκέψη https://wp.me/p3OlPy-1Ku)
Το πόσο οι σύγχρονοι διεθνείς θεσμοί και το διεθνές δίκαιο είναι βασικά ενσαρκώσεις του συστήματος ισορροπίας δυνάμεων το περιγράφει έξοχα ο Martin Wight στο αριστούργημά του Η διεθνής θεωρία (Εκδόσεις Ποιότητα) αλλά και στο εμβληματικό έργο του Edward H.Carr Η εικοσαετής κρίση (Εκδόσεις Ποιότητα). Βασικά, ο Carr, με την περιγραφή και ερμηνεία των γεγονότων το Μεσοπολέμου, δημιούργησε στέρεο έδαφος για την επιστημονική μελέτη της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής. Εδώ θα σταθούμε σε μερικές μόνο πτυχές:
- Με την Κοινωνία των Εθνών το διακρατικό σύστημα σταθεροποίησε θεσμούς που παραπέμπουν στην προ-κλασική εποχή. Αυτό δεν πρέπει να ξενίζει, γιατί αν μιλάμε για το κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα η πλήρης ωρίμανσή του θεωρείται ότι επιτεύχθηκε την κλασική εποχή. Στην κλασική εποχή το σύστημα ωρίμασε και αναπτύχθηκαν κοσμοσυστημικές τάσεις (βλ. πολλά κείμενα το Γιώργου Κοντογιώργη, ιδιαίτερα τα βιβλία του για το «Ελληνικό Κοσμοσύστημα», Εκδόσεις Σιδέρη). Το ιδεώδες της ανεξαρτησίας (ο σημερινός όρος εθνική ανεξαρτησία) αποτελούσε Πολιτειακό θέσφατο και προϋπόθεση δυνατότητας εσωτερικής πολιτικής αυτοθέσπισης. Οι διεθνείς θεσμοί και οι διεθνείς συμφωνίες, εξάλλου, εντάσσονταν στην λογική ενός ώριμου πλέον συστήματος ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ κυρίαρχων Πολιτειών. Το Κλασικό σύστημα κατέρρευσε με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο (η πλήρης
περιγραφή και ταυτόχρονα τα αξιώματα κάθε κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος βρίσκονται στον Θουκυδίδη και το ομώνυμο έργο του). Ακολούθησε ο Αλέξανδρος και η φάση δύο περίπου χιλιετιών κοσμοσυστημικής συγκρότησης. - Εάν τώρα κάνουμε ένα άλμα στο σύγχρονο διεθνές σύστημα, υπογραμμίζεται ότι η εξισορρόπηση του Ναπολέοντα, η επέκταση της αποικιοκρατίας και η Διάσκεψη των ηγεμονικών δυνάμεων στην Βιέννη το 1815, κατέτειναν στην διαμόρφωση ενός πλανητικού ηγεμονικού συστήματος. Εν τούτοις, τονίζεται ότι η Κοινωνία των Εθνών μετά τον καταστροφικό Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν ήταν αυτό.
- Η Κοινωνία των Εθνών ως ιστορικό γεγονός ένωσε τα νήματα πολλών διαχρονικών τάσεων και καταστάσεων:
- Του Ουιλσιανού ιδεαλισμού/ουτοπισμού του 19ου αιώνα ο οποίος προσέβλεπε σε κάποιου είδους φιλελεύθερο διεθνισμό για τον οποίο η κριτική του Edward H. Carr είναι κυριολεκτικά σαρωτική. Έτσι, παραδόξως και αντιφατικά και παρά τις ισχυρές τάσεις και την ήδη δεσπόζουσα θέση των ΗΠΑ, η εσωτερική/εξωτερική κρατική κυριαρχία / εθνική ανεξαρτησία ως νομική, κοσμοθεωρητική και πολιτική αρχή εξελίχθηκε ως το καθεστώς διεθνών σχέσεων. Μάλιστα, σε αυτό συνέτειναν και οι αντί-αποικιακοί εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες οι οποίοι αξίωναν, ακριβώς, κρατική κυριαρχία / εθνική ανεξαρτησία.
- Τελικά ο απομονωτισμός επικράτησε στην Αμερική και η κινητήριος δύναμη της Κοινωνία των Εθνών, δηλαδή οι ΗΠΑ, δεν επικύρωσαν την Σύμβαση. Η αποδυνάμωση της προσπάθειας ήταν πλέον αναπόφευκτη. Ο Carr σωστά περιέγραψε τις κυρίαρχες ιδεαλιστικές τάσεις ως καταστροφικό ουτοπισμό που αποτέλεσε και κύριο αίτιο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την δημιουργία του ΟΗΕ ο οποίος με το βέτο των μεγάλων δυνάμεων στο Συμβούλιο Ασφαλείας έχει ένα έμμεσο έστω ηγεμονικό χαρακτήρα (εάν και όταν συμφωνούν τα μόνιμα μέλη, δηλαδή πολύ σπάνια).
- Επειδή τα Ευρωπαϊκά κράτη περιέπεσαν σε μια ουτοπιστική δίνη δεν έγινε έγκαιρα κατανοητό ότι οι Συνθήκες και οι σύγχρονοι διεθνείς θεσμοί είναι
εξαρτημένες των κρατών και της ισχύος (και ως εκ τούτου η τήρησή τους επισφαλής και ρευστή). Έτσι, δεν φρόντισαν να συντηρήσουν ένα σύστημα ισορροπίας δυνάμεων με αποτέλεσμα στο Μόναχο να κατευνάσουν αντί να εξισορροπήσουν τον Χίτλερ. Κατευνασμός του αναθεωρητισμού όμως = Πόλεμος. Αυτό διδάσκει η ιστορία. Ο Χίτλερ ηττήθηκε αλλά εκατομμύρια σκοτώθηκαν στον θανατηφόρο πόλεμο που ακολούθησε.
- Η Κοινωνία των Εθνών ήταν, κατά κάποιο τρόπο, και μια μεγάλη αντιστροφή της ιστορίας με πολλές αναγνώσεις:
- Οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, όπως ήδη τονίστηκε, περιστρέφονταν με άξονα την αξίωση κρατικής κυριαρχίας και όχι την αξίωση επανασύστασης των Κοσμοσυστημάτων. Τα κοσμοσυστήματα αυτά ήταν: α. Του Μεγάλου Αλεξάνδρου, των Ελληνιστικών Χρόνων, των δεσποτικών Ρωμαϊκών Χρόνων, της δεσποτικής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και της ανθρωποκεντρικής Βυζαντινής Οικουμένης. Η τελευταία καταλύθηκε το 1204 και μ.Χ. / 1453 μ.Χ και η Ρωμαιοκαθολική, βασικά, το 1648 μ.Χ. μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο που αποτέλεσε και την αφετηρία του σύγχρονου διακρατικού συστήματος.
Οι μόνοι οι οποίοι, βασικά μέχρι και την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, αξίωναν κάποιου είδους αναβίωση κοσμοσυστήματος, ήταν οι Έλληνες. Οι Έλληνες της διαχρονίας διαιώνισαν, διαμέσου των αιώνων δημοκρατική πολιτική οργάνωση. Μέσα στα Κοινά και στις Πόλεις υπήρχε πολιτική ανθρωπολογία και ευκαιρίας δοθείσης με την παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την αναβίωση, κατά κάποιο τρόπο, ενός δημοκρατικά δομημένου νεοελληνικού κοσμοσυστήματος (“κρατικά” όμως δομημένου καθότι το κράτος ήταν η κυρίαρχη διοικητική μορφή των Νέων Χρόνων – γύρω από αυτό βασικά σχοινοβάτησαν οι Έλληνες μετά την Επανάσταση με τις αποφάσεις των Εθνοσυνελεύσεων αλλά και τις προσπάθειες του Καποδίστρια).
- Αυτά που περιγράφουμε με άξονα την Κοινωνία των Εθνών είναι ιστορικά μιλώντας ολοφάνερα, εάν παρατηρήσουμε τις μεγάλες ιστορικές τάσεις μετά την κατάλυση των Κοσμοσυστημάτων. Μέσα σε στην ιστορική δίνη που βασικά αρχίζει το 1204 , μ.Χ. με τις Σταυροφορίες και την καταστροφή της Βασιλεύουσας Πόλης που ολοκληρώθηκε το 1453 μ.Χ., συμπλέκονταν μικρά και μεγάλα ιστορικά κύματα και τυχαία γεγονότα. Συγκρούονταν Εδραίες Αυτοκρατορίες, αναδυόμενες Αυτοκρατορίες, θρησκείες και πολιτισμοί. Είχαμε επίσης τη διαπάλη μεταξύ της αξίωσης αυτοθέσπισης των τοπικών κοινωνιών και των αυτοκρατορικών εξουσιών (πλην αυτή την αφορά εν τη απουσία κοσμοσυστημάτων, ιδιαίτερα κοσμοσυστημάτων όπως αυτό της Βυζαντινής Οικουμένης). Μέσα σε αυτό τον μοντέρνο ιστορικό χείμαρρο των μετά-Μεσαιωνικών χρόνων και όταν άρχισε να συγκροτείται το σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος, αναδείχθηκαν και οι σύγχρονοι κρατικοί «εθνικισμοί» απόρροια των δυσκολιών συγκρότησης των εθνών (κυρίως της Ευρώπης και των ΗΠΑ). Οι εθνικισμοί αυτοί, βασικά, είχαν ως αίτιο την ιδιόμορφη ανθρωπολογική δομή της μετά-Μεσαιωνικής Ευρώπης. Στην Ευρώπη, η μετά-Μεσαιωνική δουλοπαροικία υποδήλωνε απουσία πολιτικής ανθρωπολογίας. Όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, με πολιτικά άξιο λόγο υπήρχε, εν πολλοίς, μόνο στα Κοινά και στις Πόλεις του μετά-Βυζαντινού Ελληνικού κόσμου που διαιωνίστηκαν, κάτω από δεσποτικές όμως προϋποθέσεις μέχρι και την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Μέσα σε όλα αυτά και κυρίως λόγω απουσίας πολιτικής ανθρωπολογίας στην Ευρώπη, γεννήθηκαν και τα ιδεολογικά δόγματα. Πρόσταγμα όλων των ιδεολογικών δογμάτων ήταν και συνεχίζει να είναι μια κατασκευή του πολιτικού ανθρώπου σύμφωνα με τις προδιαγραφές του εκάστοτε ιδεολογικού δόγματος ή της απόχρωσής τους στην μια ή άλλη συγκυρία. Όμως, όχι Αριστοτελικά κινούμενοι που συγκροτεί διανεμητική δικαιοσύνη, τρόπος ζωής και πολιτική ηθική με σύμμειξη και μέθεξη των πνευματικών με τα αισθητά. Η ιδεολογικά επινοημένη πολιτική ηθική των Νέων Χρόνων με τον ένα ή άλλο αντί-πνευματικό / υλιστικό τρόπο προσδιοριζόταν εκτός πολιτικής και τα μέλη των νέων κοινωνιών έπρεπε να συμμορφωθούν και διαμορφωθούν ανάλογα και αντίστοιχα. Συχνά παρακάμπτεται και πιο συχνά υπάρχει πλήρης άγνοια για το γεγονός ότι ο υλισμός ως ιδεολογικό δόγμα στην Δύση και στην Ανατολή βασικά γεννήθηκε από την προσπάθεια να κατασκευαστεί πολίτης. Αφετηρία σίγουρα ήταν η αντί-Θεοκρατική πάλη με πρωτοπόρους όπως ο Καρτέσιος και ο Γαλιλαίος αλλά διαδοχικά η διολίσθηση ενείχε την εξής αλληλουχία: Αντι-θεοκρατία, αντί-Εκκλησιαστικές στάσεις, αντί-Θρησκευτικές θέσεις, αντί-πνευματικές θέσεις, υλιστικές θέσεις και δόγματα. Η κατάληξη αυτών των διαδοχικών σταδίων ήταν τα ιδεολογικά δόγματα των δύο τελευταίων αιώνων που εδράζονται σε υλιστικές και αντί-πνευματικές παραδοχές. Ακόμη πιο σημαντικό όταν αυτά έφθασαν σε αδιέξοδο προς το τέλος του 20ου αιώνα και αρχές του 21 αιώνα διολίσθησαν σε αυτό που στην Ελλάδα ονομάζεται εθνομηδενισμός και στην βιβλιογραφία κοντρουκτιβισμός. Για να χρησιμοποιήσουμε την εύστοχη διατύπωση του Παναγιώτη Κονδύλη στο «Το Πολιτικό και ο άνθρωπος» (Εκδόσεις Θεμέλιο), επιδιώκεται η κατασκευή πολιτικής ανθρωπολογίας «με εκδίωξη του ταραχοποιού πνεύματος. Έτσι, όμως, ο άνθρωπος ασφυκτιά ή εκρήγνυται». [Τα ζητήματα αυτά εξετάζονται στο κεφ. 4 και 5 του Κοσμοθεωρία των Εθνών και το φαινόμενο του κονστρουκτιβισμού υπό ένα συγκριτικό πρίσμα στα βιβλία θεωρίας διεθνών σχέσεων και θεωρίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης]- Βασικά, όσοι είναι ιδεολογικά καταβυθισμένοι δεν γνωρίζουν ή δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η γένεση των μορφικά πανομοιότυπων ιδεολογικών δογμάτων του μοντερνισμού οφείλονται στην αδυναμία του λεγόμενου Διαφωτισμού να σμιλεύσει πολιτική ανθρωπολογία επειδή στα θεμέλια των νεοσύστατων κρατών βρίσκονταν οι μετά-Μεσαιωνικοί δουλοπάροικοι. Ο υλισμός και ο εθνομηδενισμός κυριάρχησαν μέσα σε ένα παραδόξως αναπόδραστα κρατικό-σοβινιστικό εθνικισμό. Η ιδεολογικοποίηση των πάντων συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής “θεωρίας”, εν τούτοις, επισκιάζει εάν όχι συσκοτίζει πλήρως τα αληθή γεγονότα της ταραχώδους διαδρομής των Νέων Χρόνων από το 1648 μέχρι και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
- Ακόμη πιο παράδοξα η γέννεση της Κοινωνίας των Εθνών και στην συνέχεια του ΟΗΕ συντελέστηκε
μέσα σε μια εγγενή αντίφαση: Η σε αντίθεση με την Αριστοτελική σύμμειξη και μέθεξη πνευματικών με τα αισθητά ως προσέγγισης πολιτικής συγκρότησης, η αντί-πνευματική/υλιστική συγκρότηση εντός των κρατών γέννησε την σύγχρονη ανυπόστατη διεθνιστική αντίληψη των πραγμάτων. Η αλλόκοτη λογική που δημιουργήθηκε ήταν βασικά η εξής: Αφού η κρατική συγκρότηση εντός τού κράτους είναι ανθρωπολογικά αδιάφορη και υλιστική τότε γιατί μόνο εντός του κράτους και όχι πλανητικά. Έτσι γεννήθηκαν βασικά τα εκατέρωθεν μορφικά πανομοιότυπα διεθνιστικά δόγματα του ωφελιμιστικού φιλελευθερισμού και στην συνέχεια του δήθεν αντίθετού του κομμουνισμού. Κονδύλης: «Καταλαβαίνουμε έτσι γιατί οι φιλελεύθεροι πολιτικοί και οικονομολόγοι, οι οποίοι παρά τις συνεχείς έμπρακτες διαψεύσεις των τριών τελευταίων αιώνων, εξακολουθούν να διατείνονται ότι το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο, υποπίπτουν σ’ ένα τεράστιο λογικό και ιστορικό σφάλμα. Μόνο όποιος ενστερνίζεται έναν οικονομικό ντετερμινισμό, δηλαδή μόνον όποιος αποδίδει τους πολέμους σε οικονομικούς ανταγωνισμούς και μόνο, δικαιούται λογικά να πιστεύει ότι η οικονομική συνεργασία θα καταργήσει τους πολέμους. Στο κρίσιμο αυτό σημείο, όπως και σε πολλά άλλα ακόμη, ο οικονομιστικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα» (Θεωρία του πολέμου, Θεμέλιο, Αθήνα, 1997, σ. 366). - Η ουσία βέβαια όσον αφορά τα ιδεολογικά δόγματα έγκειται σε κάτι πιο σημαντικό και διαχρονικά σταθερό: Στην ιστορική διαχρονία αδιάλειπτα η εκάστοτε ή οι εκάστοτε ηγεμονικές δυνάμεις χρησιμοποιούσαν οικουμενικίστικες διακηρύξεις ως μεταμφίεση των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος. Δεν θα μπορούσε να περιγραφεί ευκρινέστερα παρά μόνο με παράθεση ενός εδαφίου από
το Εικοσαετής Κρίση του Edward H. Carr: «Η “διεθνής τάξη πραγμάτων” και η “διεθνής αλληλεγγύη” θα είναι πάντοτε τα συνθήματα εκείνων που αισθάνονται αρκετά ισχυροί ώστε να τα επιβάλουν στους άλλους. [Αναφορικά με αφηρημένες, διεθνιστικές, κοσμοπολίτικες ή άλλες οικουμενικές αρχές που πολλοί επικαλούνται κατά καιρούς] … αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτές οι δήθεν απόλυτες και οικουμενικές αρχές δεν συνιστούσαν καν αρχές αλλά υποσυνείδητες σκέψεις μιας εθνικής πολιτικής, η οποία βασιζόταν σε μια συγκεκριμένη ερμηνεία του εθνικού συμφέροντος σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. … Μόλις όμως γίνει προσπάθεια να εφαρμοστούν αυτές οι αρχές σε μια συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση, αποδεικνύονται ότι είναι τα διαφανή προσωπεία των εγωιστικών κεκτημένων συμφερόντων. Η χρεοκοπία της ουτοπικής θεωρίας έγκειται όχι στην αποτυχία της να ανταποκριθεί στις αρχές της, αλλά στην αποκάλυψη της ανικανότητάς της να παράσχει κάποιο απόλυτο και ανιδιοτελές κριτήριο για τον χειρισμό των διεθνών υποθέσεων» … «όταν ο Woodrow Wilson δήλωνε πως τα αμερικανικά συμφέροντα ήταν οι αρχές της ανθρωπότητας, ή ο καθηγητής Toynbee ότι η ασφάλεια της Βρετανικής αυτοκρατορίας ήταν το “ανώτατο συμφέρον όλου του κόσμου”, ουσιαστικά διεκδικούσαν το ίδιο πράγμα με τον Χίτλερ, ότι δηλαδή η χώρα τους είναι “η έκφραση του υψηλότερου ήθους”. (…) Σε κάθε προσπάθεια κατανόησης της διεθνούς ηθικής αμφότερες οι προσεγγίσεις αποδεικνύονται μοιραίες. (…) «Στην εθνική τάξη πραγμάτων η αρμονία επιτυγχάνεται με ένα μίγμα ηθικής και ισχύος. Στην διεθνή τάξη, ο ρόλος της δυνάμεως είναι μεγαλύτερος και αυτός της ηθικής μικρότερος. (…)» Edward H. Carr, Η εικοσαετής κρίση (Ποιότητα 2000). Αυτές οι κλασικού χαρακτήρα διατυπώσεις του Carr, υπογραμμίζεται, αφορούν το παρελθόν αλλά και το παρόν και το μέλλον.
Σε αυτά βρίσκεται η ερμηνεία και βασικά όλη η ουσία των συζητήσεων για το τι είναι το έθνος. Είναι το έθνος κρατική κατασκευή όπως συντελέστηκε στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ με ιδεολογικάκινούμενες «διαφωτιστικές» συμμορφωτικές γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις; Είναι αντίθετα, το κράτος-Πολιτεία, ο θεσμός ενσάρκωσης του έθνους όπως σμιλεύτηκε και διαμορφώθηκε ιστορικά στην βάση κάθε εθνικού πολιτισμού και εθνικών πολιτικών παραδόσεων; Χάος της άγνοιας και χάος συζητήσεων μεταξύ μοντερνιστών / μεταμοντέρνων και αυτών που έχουν σωστή γνώση και επίγνωση των διαχρονικών ιστορικών πολιτικών και ανθρωπολογικών διαμορφώσεων. Το μεγάλο αυτό ζήτημα, όμως, δεν είναι του παρόντος.
Ολοκληρώνεται το παρόν σύντομο κείμενο με την υπογράμμιση του γεγονότος ότι η διάγνωση των αιτιών των διεθνών προβλημάτων είναι το αντίστοιχο της ιατρικής στην διεθνή πολιτική (Kenneth Waltz). Αυτό σημαίνει ότι τα ανωτέρω ναι μεν οδήγησαν στην συγκρότηση σε πρώτη φάση της Κοινωνίας των Εθνών και στην συνέχεια του ΟΗΕ και των μεταπολεμικών συνθηκών, συμφωνιών και συμβάσεων, πλην ταυτόχρονα δημιουργήθηκαν και σεισμικές πλάκες πάνω στις οποίες και εδράζονται. Συχνά σίγουρα τηρούνται και εφαρμόζονται πλην όχι πάντοτε, όταν εκδηλώνονται τα αίτια πολέμου.
Η γνώση των πολιτικών όψεων του σύγχρονου διεθνούς συστήματος είναι αναγκαία προϋπόθεση πολιτικού και στρατηγικού ορθολογισμού. Στα αυτιά των ηγετών και πολιτών κάθε κράτους συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας η οποία αμύνεται κατά αναθεωρητικών αξιώσεων, πρέπει να ηχούν τα λόγια του κατά τα άλλα ιδεαλιστή Γούντροω Γουίλσον ότι «όταν δίδασκε διεθνές δίκαιο θεωρούσε δεδομένο ότι ένα κράτος έχει δυνατότητα να καταγγείλει κάθε συνθήκη η οποία είχε δεσμευτεί κάποτε». Αυτό ασφαλώς ίσχυε και 
ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις όταν το επέβαλλε το εθνικό συμφέρον όπως το ίδιο το κράτος το ερμήνευε. Και τα εθνικά συμφέροντα δεν συμπίπτουν αλλά πάντα είναι ανταγωνιστικά, ακόμη και σε πλαίσια όπου αναπτύσσονται συναλλαγές και συνεργασίες. Σεβασμός λοιπόν του διεθνούς δικαίου και των διεθνών θεσμών αλλά και γνώση και επίγνωση πως οι διεθνείς θεσμοί και οι Συμβάσεις κάθονται πάνω στις σεισμικές πλάκες της διεθνούς πολιτικής που τον 21ο αιώνα αναπόδραστα θα καθίστανται ολοένα και πιο ασταθείς. Η κρατική ισχύς και η εθνική στρατηγική ήταν πάντα και θα συνεχίσουν να είναι αναγκαίες προϋποθέσεις επιβίωσης ενός κράτος και της κοινωνίας του.
Υστερόγραφο.
Το πιο πάνω κείμενο δημοσιεύθηκε σε μια πρώτη μορφή στο HUFFPOST στην διεύθυνση: http://www.huffingtonpost.gr/entry/san-semera-prin-apo-99-chronia-etethesan-oi-vaseis-yia-te-yennese-toe-oee_gr_5a69bcd7e4b0e56300768230?utm_hp_ref=gr-homepage .
Εδώ προστέθηκαν μερικές ακόμη παραπομπές, συμπεριλήφθηκαν επεξηγηματικά εδάφια και έγιναν μερικές αναδιατυπώσεις φράσεων ενταγμένων στην νέα δομή.
Ακολουθεί επίσης βίντεο μιας εξαιρετικής διάλεξης του Γιώργου Κοντογιώργη όπου περιγράφει και εξηγεί αρκετές πτυχές της διαδρομής των κοσμοσυστημάτων με προβολή στην σύγχρονη εποχή. Το βίντεο είναι αναρτημένο και ως: Γιώργος Κοντογιώργης«Η ελληνική ιστοριογραφία από τον Φαλμεράυερ στον Χομπσμπάουμ”. Ο Γ. Καραμπελιάς συνομιλεί με τον Γ. Κοντογιώργη https://wp.me/p3OlPy-1Lw
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=JU8USc3tvOE&w=704&h=396]
|
Συναφείς παρεμβάσεις
- Εσχατολογικό ιδεολογικό δηλητήριο και πολιτική θεολογία versus Αριστοτελική πολιτική σκέψη https://wp.me/p3OlPy-1Ku
- Αριστοτελισμός, διαδρομές των Νέων Χρόνων και το μοντερνιστικό ιδεολογικό δηλητήριο http://wp.me/p3OqMa-1jx
- Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ http://wp.me/p3OlPy-ZB
- Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. http://wp.me/p3OlPy-Zv
- Μοντερνισμός-Μεταμοντερνισμός: Διαδρομές του ιδεολογικού φαινομένου και η κατάληξή τους στην κυριαρχία των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων http://wp.me/p3OlPy-1GB
- Αριστοτελισμός, διαδρομές των Νέων Χρόνων και το μοντερνιστικό ιδεολογικό δηλητήριο http://wp.me/p3OqMa-1jx
- ΜΕ ΑΦΟΡΜΉ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΊΩΝ: ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΟΜΟΡΡΑ VERSUS ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1jA
- ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Τι είναι οι Θερμοπύλες, εν τέλει; Τι είναι η Ιθάκη; Τι είναι οικογένεια; Τι πατρίδα; http://wp.me/p3OlPy-1pZ – http://wp.me/p3OqMa-1j0
- ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1ij – http://wp.me/p3OlPy-1pn
- Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΡΟΚΑΝΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙ-ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ. Συμπεριλαμβάνει απόσπασμα από το «Κοσμοθεωρία των Εθνών»http://wp.me/p3OqMa-1ie
- ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΈΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΎ ΚΑΙ Η ΚΑΤΆΛΗΞΉ ΤΟΥ: ΚΑΤΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ,ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝhttp://wp.me/p3OqMa-138
- ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΡΟΚΑΝΙΖΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΛΗΓΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΚΔΟΧΗ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΜΟΡΡΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1kS
ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν. http://wp.me/p3OqMa-1n1- ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν. http://wp.me/p3OlPy-1bQ – http://wp.me/p3OqMa-15l
- ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ, ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΔΕΣΠΟΤΕΙΑ VERSUS ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ / ΙΣΧΥΡΕΣ… http://wp.me/p3OlPy-10O
- ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΎ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-Vv
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ. ΤΟ ΑΒΑΣΤΑΚΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΟΣ http://wp.me/p3OlPy-OE
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestos.edu.gr / info@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
