Εγγραφείτε στο Newsletter και κερδίστε 10% έκπτωση για την πρώτη σας παραγγελία! 

Π. Ήφαιστος, «Πολιτική θεωρία του Διεθνούς Συστήματος: Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο».

Π. Ήφαιστος, «Πολιτική θεωρία του Διεθνούς Συστήματος: Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο».

Με τον όρο θεωρία δεν εννοούμε ιδεολογίες, ιδεολογήματα και θεωρήματα αλλά πολιτικό στοχασμό για τον άνθρωπο, τα κράτη και τον κόσμο ο οποίος διαθέτει οντολογική αναφορά.
Πολιτικό στοχασμό που φωτίζει την εμπράγματη πραγματικότητα και την αλήθεια για αυτή την πραγματικότητα.
Αυτό απαιτεί συμβατότητα με τα Παραδειγματικά αξιώματα του αληθινού και πραγματικού κρατοκεντρικού κόσμου και όχι κάποιου εσχατολογικά και μεταφυσικά προσδιορισμένου και υπό κατασκευή κόσμου που μπορεί να εμφιλοχωρεί μόνο μέσα σε ευφάνταστα μυαλά.
            Κάτι τέτοιο απαιτεί, εκτιμάται, όχι μια προσδιοριστική αλλά μια προσανατολιστική προσέγγιση. Με αυτό εννοούμε αναζήτηση των καταστατικών αφετηριών των κοινωνικοοντολογικών γεγονότων, των προσανατολισμών του ιστορικού γίγνεσθαι μέσα στους οποίους κινούνται αυτά τα γεγονότα και των μεγάλων ιστορικών σταθμών.
Επίσης, ανάλυση των βαθύτερων διαμορφωτικών δυνάμεων, των προϋποθέσεων αναγνωρίσιμων οντολογικών αποτυπωμάτων κάθε είδους και των εκάστοτε προϋποθέσεων και ειδοποιών διαφορών εντός αυτού του προσανατολισμού.
Μια τέτοια μη ιδεολογική και κατασκευαστική προσέγγιση απαιτεί, στον βαθμό που αυτό είναι ανθρωπίνως εφικτό, αξιολογικά ελεύθερη, περιγραφή και ερμηνεία.
Κεντρικό ερώτημα μιας περιγραφικής, αξιολογικά ελεύθερης και προσανατολιστικής θεώρησης που ταπεινά φωτίζει κάποιες πτυχές υπαρκτής και όχι μελλοντικής οντολογίας είναι κατά πόσο μια κοινωνική οντότητα κινείται προς την Ιθάκη της κοσμοθεωρητικής, πνευματικής και υλικής ενδυνάμωσής της έχοντας στην κορυφή των ιεραρχήσεων τον έσχατο σκοπό της επιβίωσής της, την ευημερία της και την ασφάλειά της μέσα σε ένα προγραμματικά ανελέητα ανταγωνιστικό κόσμο.
Ο ανελέητα ανταγωνιστικός χαρακτήρας της διεθνούς πολιτικής οφείλεται σε εγγενείς λόγους, συγκεκριμένα στην ύπαρξη πολλών ετερογενών και ανομοιογενών κοινωνικών οντοτήτων διαφορετικής τυπικής λογικής, διαφορετικού μεγέθους, διαφορετικής ανάπτυξης και διαφορετικής ισχύος.
Κανείς, εξάλλου, δεν διαθέτει μαγικά ραβδιά πλανητικής ανθρωπολογικής εξομοίωσης, πολιτικής εξίσωσης και πολιτικής συμμόρφωσης, ενώ είναι γνωστό ότι η ιστορία είναι γεμάτη μεγάλα νεκροταφεία στο όνομα της συμμόρφωσης στο δόγμα της εκάστοτε πολιτικής θεολογίας, θρησκευτικής ή άλλως πως.
Στο ταξίδι της Οδύσσειας των ανθρώπων και των κρατών τους προς την Ιθάκη, κεντρικό ερώτημα είναι οι προϋποθέσεις και τα αίτια τυχόν λοξοδρομήσεων και λαθών όταν υπερισχύουν καλέσματα Σειρήνων, ύβρεις που εξοργίζουν τον Ποσειδώνα και είσοδοι σε σπήλαια Κυκλώπων.
Μια αξιολογικά ελεύθερη, περιγραφική και προσανατολιστική θεώρηση η οποία προγραμματικά επιζητεί να διαθέτει οντολογική αναφορά, βρίσκεται στον αντίποδα κάθε κανονιστικής προσέγγισης η οποία όπως τα ιδεολογικά δόγματα των τριών τελευταίων αιώνων επιζητεί να ανακατασκευάσει την ανθρωπολογία των κοινωνικών οντοτήτων ή ακόμη και να κατασκευάσει μια παντελώς νέα ανθρωπολογία από μηδενική αφετηρία.
Αυτή η κατασκευή ή ανακατασκευή οντολογίας, όπως γνωρίζουμε και όπως καθημερινά καταμαρτυρείται τους τελευταίους αιώνες, συναρτάται με μεταφυσικά και εσχατολογικά προσδιορισμένους τόπους σύμφωνα με το ένα ή άλλο ιδεολογικό δόγμα ή κάποια απόχρωσή του.
Βασικά, όλα τα ιδεολογικά δόγματα καλούν για συγκρότηση και συγκράτηση όχι ενός συλλογικού κατ’ αλήθειαν βίου σύμφωνα με τις εκάστοτε και ανά πάσα στιγμή οντολογικές προϋποθέσεις κάθε κοινωνικής οντότητας όπως την διαμόρφωσε η ιστορία, αλλά στην βάση της αλήθειας του κάθε φορέα των μεταφυσικών εσχατολογικών δογμάτων.
Έχοντας κατά νου την κοινωνική διαφοροποίηση του πλανήτη με όρους οντολογίας και όχι εσχατολογικών ιδεολογικών κατασκευών, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε και ταυτόχρονα, να διακρίνουμε και συνδέσουμε τα τρία επίπεδα ανάλυσης –δηλαδή του ανθρώπου, του κράτους και της διεθνούς πολιτικής–, εξ ου και ο όρος που χρησιμοποιείται είναι, «πολιτική θεωρία του διεθνούς συστήματος».
Αντιπροσωπευτικός και Παραδειγματικός είναι αναμφίβολα ο Θουκυδίδης. Τα αξιώματά του στον  Πελοποννησιακό Πόλεμο αφορούν τις δομές και λειτουργίες κάθε κρατοκενρικού κόσμου αλλά και το κύριο ζήτημα κάθε κρατοκεντρικού συστήματος, δηλαδή το γεγονός ότι είναι ανέφικτο να θεσπιστούν οι διανεμητικές λειτουργίες της ισχύος.
Στην διεθνή πολιτική έχουμε διεθνή τάξη που για εγγενείς λόγους, δηλαδή τα αίτια πολέμου, συχνά διαταράσσεται.
Η ενδοκρατική τάξη είναι παντελώς διαφορετική από την διεθνή τάξη επειδή στην διεθνή τάξη δεν υπάρχει δυνατότητα κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένης πολιτικής ηθικής, διανεμητικής δικαιοσύνης και γι’ αυτό νομιμοποιημένης εξουσίας για την τήρηση των συμφωνιών.
Ο Θουκυδίδης δεν κάνει προτάσεις πολιτικής και δεν μας λέει «τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γίνει» παρά μόνο προσδιορίζει γενικούς νόμους εναλλακτικών δομών και προσανατολισμών.
Κατά βάση αυτό που κάνει, θα λέγαμε, είναι να περιγράψει την πολιτική θεολογία που βρίσκεται στον ένα πόλο του εκκρεμούς και να την αντιδιαστείλει με τις λογικές του κρατοκεντρισμού όπου εξ ορισμού και προγραμματικά πρέπει να ξέρουμε όπως αναφέρθηκε μόλις ότι η θέσπιση των διανεμητικών λειτουργιών της ισχύος είναι αδύνατη.
Αυτό που θα επιδιωχθεί εδώ είναι να θιγεί ακροθιγώς το γεγονός ότι τους τρεις τελευταίους αιώνες την Μεσαιωνική πολιτική θεολογία την διαδέχθηκε η ιδεολογική πολιτική θεολογία.
Θα δούμε τα κύρια αίτια και τα κύρια αποτελέσματα εκ του γεγονότος ότι σταδιακά συγκροτήθηκαν δύο κάθετα διαφορετικές θεωρήσεις για τον άνθρωπο, το κράτος, την συγκρότηση του κράτους, τις πέραν του κράτους δομές και την θέση του ανθρώπου μέσα στο κράτος ή εναλλακτικά πάνω στον πλανήτη.
Στην μια πλευρά βρίσκονται τα ιδεολογικά δόγματα τα οποία επειδή όπως θα εξηγήσουμε σταδιακά εκδίωξαν το πνεύμα από την δημόσια σφαίρα έχουν ως λογική απόληξη οικουμενικές και διεθνιστικές προδιαγραφές.
Στην άλλη πλευρά είναι οι κοινωνικές οντότητες τα μέλη των οποίων είτε είναι φορείς διεθνιστικών δογμάτων ή προσδοκιών οικουμενικής ενότητας συγκροτούνται ανθρωπολογικά σύμφωνα με τις προϋποθέσεις τους όπως ήταν, όπως είναι και όπως εξελίσσονται.
Στο σημείο αυτό, παρενθετικά, είναι κρίσιμο να θιγεί τηλεσκοπικά μια θεμελιώδης διάκριση η οποία έχει ελάχιστα συζητηθεί πολιτικά ή επιστημονικά.
Είναι η διαφορά μεταξύ μιας μετακρατοκεντρικής-κοσμοσυστημικής δομής όπως  βασικά ήταν ο κόσμος μετά την κλασική εποχή μέχρι και την Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 μ.Χ. και των ανθρωπολογικά εξομοιωτικών και πολιτικά εξισωτικών μετακρατικών δομών στα οποία απολήγουν τα σύγχρονα διεθνιστικά ιδεολογικά δόγματα.
Μέσα στις παρελθούσες μετακρατοκεντρικές δομές εκ των οποίων κύρια ήταν η Παραδειγματική κοσμοσυστημική δομή της Βυζαντινής Οικουμένης, οι συστατικές κοινωνικές οντότητες διαιώνιζαν την πολιτικοανθρωπολογική ετερότητά τους, αυτό-θεσπίζονταν, εξελίσσονταν οντολογικά σύμφωνα με τις προϋποθέσεις τους, και, ανάλογα με τις εκάστοτε βαθμίδες κοσμοσυστημικής δημοκρατίας, αντιπροσωπεύονταν στους κοσμοσυστημικούς θεσμούς.
Γιατί όμως ενώ σε όλες οι προγενέστερες μετακλασικές εποχές είχαμε Αυτοκρατορικά κοσμοσυστήματα, δύο περίπου αιώνες μετά την Βεστφαλία είχαμε έλευση των εσχατολογικών και ανθρωπολογικά και πολιτικά εξομοιωτικών και εξισωτικών διεθνιστικών ιδεολογιών.
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, εκτιμάται, ίσως είναι το σημαντικότερο επερχόμενο ζήτημα της πολιτικής ζωής των ανθρώπων.
Καθότι ο Βεστφαλιανός κρατοκεντρισμός των Νέων Χρόνων που ο Γιώργος Κοντογιώργης σωστά το τοποθετεί στην προκλασική εποχή, γέννησε το φαινόμενο της αποικιοκρατίας και την ηγεμονική διαπάλη των αποικιοκρατικών δυνάμεων που με διαφορετική μορφή συνεχίστηκε τον Ψυχρό Πόλεμο και στις μέρες μας προβάλλεται στον 21ο αιώνα.
Αντιφατικά και παράδοξα γέννησε και τα εξομοιωτικά και πολιτικά εξισωτικά ιδεολογικά δόγματα τα οποία επιπλέον συνοδεύονται από πολλούς άλλους μορφικά πανομοιότυπους οικουμενικισμούς οι οποίοι, όπως πάντα συνέβαινε στην ιστορία, με τον ένα ή άλλο τρόπο αποτελούν μεταμφιέσεις των εκάστοτε ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος.
Αυτά και πολλά άλλα φαινόμενα αφενός μπέρδεψαν τους προσανατολισμούς των κοινωνικών οντοτήτων εντός κάθε κράτους και αφετέρου δημιούργησαν πλήθος μικρών και μεγάλων κυμάτων και αντίρροπων τάσεων εντός και μεταξύ των κρατών οι οποίες συναντώνται μέσα στην ολοένα και πιο συγκρουσιακή δίνη του 21ου αιώνα.
Για να θίξουμε εδώ αυτά τα ζητήματα έστω και τηλεσκοπικά, υποχρεωτικά θα πρέπει να φωτίσουμε κύριους προσανατολισμούς μετά τον 16ο αιώνα και να αναφέρουμε κάποια γεγονότα τα οποία αν και πασίγνωστα επισκιάζονται από ιστορικισμούς, θεωρήματα, ιδεολογήματα, ηγεμονική παραπληροφόρηση –βομβάρδισαν και κατεδάφισαν ολόκληρες περιφέρειες και αυτό το έκαναν στο όνομα των … ανθρωπίνων δικαιωμάτων– και την συνοδευτική προπαγάνδα.
Εισερχόμενοι στον 21ο αιώνα και ενώ πολλά που ακούγονταν τους δύο τελευταίους αιώνες είναι παντελώς παρωχημένα, η κεκτημένη ταχύτητα δημιούργησε όχι ένα αλλά πολλούς κοσμοθεωρητικούς, πνευματικούς και πολιτικούς Γόρδιους Δεσμούς εν τη απουσία μάλιστα Μεγάλου Αλεξάνδρου.

  1. Στην πρώτη μετά-Μεσαιωνική φάση έχουμε προσπάθεια συγκρότησης κράτους-διοίκησης επί της Μεσαιωνικής ανθρωπολογίας, της οποίας το 95% περίπου ήταν οι δύσμοιροι δουλοπάροικοι της επί χιλιετία Θεοκρατικής δομής της Ρωμαιοκαθολικής Αυτοκρατορίας.
    1. Να θυμίσουμε ότι κατά την διάρκεια της Ρωμαιοκαθολικής Θεοκρατίας υπό την εποπτεία της Ρώμης τοπικά διοικούσαν οι ηγεμόνες, οι φεουδάρχες και οι γεωκτήμονες οι οποίοι ήδη από τον 15ο αιώνα άρχισαν να επιχειρούν αποτίναξη της εξουσίας της Ρώμης, κάτι που κωδικοποιήθηκε το 1648 με την Συνθήκη της Βεστφαλίας.
  2. Αυτά τα κράτη-διοίκησης σύντομα εξελίχθηκαν στα Ευρωπαϊκά αποικιοκρατικά κράτη.
  3. Η εξέγερση στο Παρίσι των δύσμοιρων μετά-Μεσαιωνικών δουλοπάροικων γνωστών και ως sansculotte και μερικών διανοουμένων, έφερε μεν δικαιώματα, δηλαδή ατομική ελευθερία και έμμεση αντιπροσώπευση (που βασικά αφορούσε αυτά τα ατομικά δικαιώματα και όχι κάποια κοινωνική ή πολιτική ελευθερία), πλην, εξ αντικειμένου, η οντολογική αναβάθμιση κάθε κρατικής κοινωνίας δεν μπορούσε να είναι γραμμική ή εύκολη.
    1. Η μετά-Μεσαιωνική ανθρωπολογία σήμαινε απουσία Πολιτών καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των πολιτών της Κλασικής εποχής και ως εκ τούτου λογικά και αναμενόμενα δεν ήταν εφικτή η αυτόματη μετατροπή του μετά-Μεσαιωνικού κράτους-διοίκησης σε Πολιτεία προικισμένη με Δημοκρατικό Δήμο και πολιτική ελευθερία.
    2. Η γένεση ιδεών κατασκευής ανθρωπολογίας που στην συνέχεια ονομάστηκαν ιδεολογίες οφειλόταν σε αυτά τα μετά-Μεσαιωνικά αδιέξοδα.
  4. Συντομεύω υπογραμμίζοντας ότι η αναγκαία και μη εξαιρετέα κοινωνική συνοχή συντελέστηκε με βίαιη συμμόρφωση, με εθνοκαθάρσεις και με γενοκτονίες.
    1. Ένας μεγάλο μέρος των μετά-Μεσαιωνικών ανθρώπων εξοντώθηκαν ή μετακινήθηκαν μεταξύ των κρατών που αναδύονταν πλέον ως λίγο-πολύ συνεκτικές οντότητες που εξελίχθηκαν στην σημερινή τους μορφή.
      1. Όποιος ενδιαφέρεται υπάρχει μια συγκλονιστική περιγραφή στο σημαντικότερο ίσως έργο ιστορίας διεθνών σχέσεων, του Adam Watson, «η εξέλιξη της διεθνούς κοινωνίας». Το ίδιο και στο «ο πόλεμος στην νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία» του Michael Howard. Όμως μας πληροφορούν συνάδελφοί μας ιδιαίτερα Γερμανοί ολοένα και περισσότεροι στην Ευρώπη επιζητούν να καταγράψουν αυτή την φοβερή ιστορική φάση.

Αναφέρουμε και υπογραμμίζουμε 4 ζητήματα.        

  1. Όπως θεμελιώνει έξοχα στο μοναδικό έργο του «Κριτική της Μεταφυσικής» ο Παναγιώτης Κονδύλης, κύριος σκοπός αυτής της μοντερνιστικής φάσης πριν και μετά την Βεστφαλία, αρχίζοντας ήδη από τον Θεοσεβούμενο Καρτέσιο και τον Γαλιλαίο, ήταν η αντί-Θεοκρατική πάλη.
  2. Ο ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΟΜΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΜΕ ΔΥΟ ΕΓΓΕΝΕΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ:
    1. Τα Θεοκρατικά τραύματα και η εν πολλοίς άγνοια του Αριστοτελισμού προκάλεσαν μια αντί-Αριστοτελική προαίρεση που καλά κρατάει μέχρι τις μέρες μας.
    2. Ο Αριστοτέλης όμως δεν ήταν Θεοκρατικός όπως λανθασμένα πολλοί υπέθεσαν αλλά Ανθρωποκεντρικός.
      1. Αν υπήρχε κάποιος τρόπος κίνησης πολιτικής συγκρότησης με όρους της όποιας οντολογίας είχαμε στην Ευρώπη τους δύο πρώτους μετά-Μεσαιωνικούς αιώνες, ήταν η υιοθέτηση της ανθρωποκεντρικής πολιτικής σκέψης του Αριστοτέλη και όχι η διολίσθηση στα ποικιλόμορφα κατασκευαστικά ιδεολογικά δόγματα και στην μια ή άλλη εσχατολογική τυπολογία κατασκευής και στερέωσης κάποιου είδους απροσδιόριστης και θολής οικουμενικότητας.
      2. Τα γεγονότα που ακολούθησαν καταμαρτυρούν ότι κάθε ιδεολογικά εκπορευμένη πολιτική σκέψη είναι πολιτική θεολογία μορφικά πανομοιότυπη με την Θεοκρατία καθότι είναι οντολογικά στερημένη ή ελλειμματική και φαντασιόπληκτα κατασκευαστική.
    3. Για να το κάνουμε πιο σαφές, η κατά τα άλλα πολύ λογική αντί-Θεοκρατική τροχιά, τόσο για λόγους που αφορούσαν την υποκείμενη μετά-Μεσαιωνική ανθρωπολογία όσο και το ατύχημα του αντί-Αριστοτελισμού οδήγησε σε εγχειρήματα επίτευξης πολιτειακής συνοχής όχι με κατ’ αλήθειαν συλλογικό βίο αλλά με βίαιη συμμόρφωση, μετακινήσεις μεταξύ κρατών, γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις.
      1. Εύστοχα ο Κονδύλης επισημαίνει ότι οι ύστερες ιδεολογικές εσχατολογίες συνδέονταν με τον θάνατο και την αγωνία των επίγειων ανθρώπων για την μετά-θάνατο κατάσταση:
        1. Αντικαθιστώντας την ανακουφιστική θρησκευτική εσχατολογία και «για να αποφευχθεί η υστερία μπροστά στον πλήρη και αμετάκλητο θάνατο, νομιμοποιήθηκε κοσμοθεωρητικά η υστερία της εσχατολογίας» στο όνομα πολλών επίγειων έσχατων τόπων.
      2. Όπως εξελίσσονταν οι κοινωνίες και ο κόσμος και εκ του γεγονότος ότι υπήρχε έλλειμα ανθρωποκεντρικής πολιτικής σκέψης που θα εκτόπιζε τα Θεοκρατικά σύνδρομα, ο μοντερνισμός κινήθηκε αρχικά αντί-Εκκλησιαστικά, στην συνέχεια αντί-πνευματικά, μετά υλιστικά φθάνοντας πολύ κοντά στον συνεπή μηδενισμό και στα αναπόδραστα αδιέξοδα που η έλευση του μεταμοντερνισμού απλά όξυνε.
    4. Λέμε «αδιέξοδα», γιατί οι αντί-πνευματικές και στην συνέχεια υλιστικές μοντερνιστικές τάσεις οδήγησαν στην κυριαρχία της θέσης ότι, αντί σταθεροποίησης της ανθρώπινης φύσης μέσα στο Πολιτικό γεγονός με σύμμειξη και μέθεξη των πνευματικών με τα αισθητά σύμφωνα με τις προϋποθέσεις της ετερότητας κάθε κοινωνικής οντότητας, θα ήταν εφικτό να συγκροτηθεί και συγκρατηθεί μια δημόσια σφαίρα από την οποία θα απουσίαζε ταραχοποιό πνεύμα. Κυριάρχησε η άποψη ότι επαρκούν τα υλιστικά και ωφελιμιστικά κίνητρα.
      1. Εύλογα ανακύπτει, βέβαια, ένα σοβαρό ερώτημα του οποίου η απάντηση είναι λογικά και προγραμματικά αδιέξοδη: Εάν μια τέτοια γραμμική και βασικά ανθρωπολογικά αδιάφορη υλιστική συγκρότηση και συγκράτηση είναι εφικτή εντός ενός κράτους γιατί να μην είναι εφικτό και ευρύτερα πλανητικά.
        1. Έτσι, βασικά, προέκυψε ο σύγχρονος μετακρατικός ανθρωπολογικά εξομοιωτικός και πολιτικά εξισωτικός διεθνισμός ο οποίος επειδή ως ανυπόστατη εσχατολογία στερείται οντολογίας και επειδή λογικότατα όπως όλοι οι οικουμενικισμοί της ιστορίας χρησιμεύει ως μεταμφίεση των εκάστοτε ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος.
          1. ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΕΣ, ΕΑΝ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΖΑΝΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΚΟΧΛΑΖΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΕΣ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ, ΘΑ ΠΑΡΗΓΑΓΕ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ, ΕΝΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΑΝΘΟΣΠΑΡΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕ ΜΙΑ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΕΠΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΥ ΒΙΟΥ, ΜΙΑ ΔΙΑΝΕΜΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕ, ΕΠΙΣΗΣ, ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΚΑΖΑΝΙ, ΤΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΑΓΕΣ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΑΣΜΑ.
        2. Παρενθετικά, και επειδή είπαμε ότι μιλάμε για προσανατολισμούς και ειδοποιούς διαφορές και όχι για προσδιορισμούς επιμέρους ζητημάτων που είναι ανέφικτο να γίνουν, σημειώνεται ότι, στα θεμέλια των κρατών ή άλλων υπερκρατικών εποικοδομημάτων και ερήμην μοντερνιστικών δογμάτων και διεθνιστικών ιδεολογιών που μιλούσαν για τέτοιους εσχατολογικά προσδιορισμένους ωφελιμιστικά κινούμενους τόπους, οι υποκείμενες κοινωνικές οντότητες αυτό-θεσπίζονταν και αυτό-συγκροτούνταν ανθρωπολογικά με σύμμειξη και μέθεξη του πνεύματος και των αισθητών.
      2. Η μαζική παραγωγή και η μαζική κατανάλωση έφερε τον μεταμοντερνισμό και ισχυρές τάσεις του συνεπούς μηδενισμού για τον οποίο απαιτείται να πούμε δύο λόγια.
        1. Πριν από τον μεταμοντερνισμό ο μοντερνισμός, όπως είπαμε, επιχείρησε να κρατήσει το «ταραχοποιό πνεύμα» έξω από την δημόσια σφαίρα: Ο καθείς μέσα στην ιδιωτική του σφαίρα μπορεί να είναι ότι θέλει αλλά όταν προσέρχεται στην δημόσια σφαίρα θα πρέπει να απεκδύεται των ταυτοτήτων, των μεταφυσικών παραδοχών, των κοσμοθεωριών και των εν γένει πνευματικών ή άλλων μη υλικών ιδιοτήτων.
        2. Δεν χρειάζονται υψιτενείς θεωρήσεις για να κατανοήσει κανείς πως αυτό ήταν μια αδιέξοδη κατάσταση καθότι ελάχιστοι ή και κανείς, εν τέλει, όπως μόλις υπαινιχθήκαμε παρενθετικά, δεν προσέρχεται στον πολιτικό βίο χωρίς ψυχή και πνεύμα ακόμη και εάν ο ίδιος διατείνεται ότι τα στερείται.
        3. Σε τελευταία ανάλυση κανείς δεν έχει παρά να παρατηρήσει με γυμνό οφθαλμό όλα ανεξαιρέτως τα Δυτικά μοντερνιστικά κράτη για να διαπιστώσει ότι έστω και αν συμβατικά θεωρείται πως το «ταραχοποιό πνεύμα» είναι εκτός της δημόσιας σφαίρας τελικά είναι η κυριότερη διαμορφωτική δύναμη και πάντα παρόν.
          1. Ακόμη και αν δεχθούμε την συνεπή μηδενιστική θεώρηση, ότι δηλαδή κυριαρχούν παραδοχές περί άθρησκων ανθρώπων στερημένων πνεύματος και ψυχορμήτων και ότι η ψυχή είναι σαλέματα της ύλης όπως υποστήριζε ο Μαρκήσιος de Sade, ο μηδενιστικός ηδονισμός, η εγωπάθεια, η χρησιμοθηρία, η φιλαυτία, ο φιλοτομαρισμός και ο ωφελιμισμός θα φέρνουν τόσο μεγάλες αναταράξεις των κατ’ αυτούς σαλεμάτων της ύλης που το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι παρά εισροές χειμαρρωδών θεότρελων πνευμάτων εάν όχι δαιμονικών πνευμάτων.

Αυτές οι συντομογραφικά διατυπωμένες θεωρήσεις μας φέρνουν στον μεταμοντερνισμό για τον οποίο συστήνω σε όλους το μεγαλειώδες, μοναδικό και ένα από τα σημαντικότερα κείμενα πολιτικής θεωρίας των τριών επιπέδων, το «Κριτική της Μεταφυσικής» του Παναγιώτη Κονδύλη.
Στον «Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό» στον δεύτερο τόμο, βέβαια, έκανε μια ολιστική περιγραφή των απολήξεων της τροχιάς αντί-Θεοκρατία, Αντί-Εκκλησιαστικές θέσεις, αντί-Πνευματικές παραδοχές και συνεπής υλισμός.
Χωρίς να περιγράψουμε τον μεταμοντερνισμό καθότι δεν είναι του παρόντος, υπογραμμίζεται η κύρια διαφορά μοντερνισμού και μεταμοντερνισμού:
Η κατά τον μοντερνισμό υλιστική δημόσια σφαίρα όπου ο πολίτης στην ιδιωτική του σφαίρα θα είναι ότι θέλει και θα κάνει ότι θέλει, στον μεταμοντερνισμό εξελίχθηκε σε παραδοχές που λίγο ή πολύ και στις συνεπείς απολήξεις του θέλουν μηδενικό πνεύμα τόσο μέσα στην δημόσια όσο και μέσα στην ιδιωτική σφαίρα.
    Αυτό γιατί όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, όταν το άτομο εξέρχεται της ιδιωτικής σφαίρας και εισέρχεται μέσα στην δημόσια σφαίρα δεν έχει επιλογή παρά μόνο να κουβαλεί μαζί του την ψυχή του και το πνεύμα του, ανεξάρτητα το πώς νοηματοδοτούνται αυτοί οι όροί.
Σε αυτές και πολλές άλλες μεταμοντέρνες ιδεολογικές παρακρούσεις οφείλονται τα βιβλιογραφικά κύματα αποδόμησης των πολιτών ούτως ώστε ανθρωπολογικά συρρικνωμένοι να κινούνται, εργάζονται και συμπεριφέρονται λειτουργικά και ωφελιμιστικά εύτακτα.
Ο Κονδύλης, υπό συνθήκες μαζικής παραγωγής, μαζικής κατανάλωσης και αστικοποίησης περιγράφει ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ αριστουργηματικά σε αναφορά με κάθε επίγειο ζήτημα από την πολεοδομία μέχρι την μουσική και τα τεχνουργήματα. Μεταξύ άλλων (στο “Η παρακμή του Αστικού πολιτισμού”):
«Η έλλειψη νοήματος είναι έλλειψη συνοχής … (οδηγεί) σε έλλειψη συνοχής και κατάτμηση σε ισότιμα και εναλλάξιμα μεταξύ τους μεγέθη σημαίνουν όμως την απεριόριστη συνδυασιμότητα τούτων εδώ μεταξύ τους, δηλαδή την δυνατότητα να συγκροτηθεί ο κόσμος κατά βούληση» …
130 Η ανθρωπολογική συρρίκνωση του ατόμου και η ένταξή του ή η αντικατάστασή του από μεταβλητές λειτουργίες δημιουργεί μια κατάσταση όπου τα άτομα κινούνται σε ευθεία γραμμή που τέμνεται από άλλες γραμμές σε μια κατάσταση που μοιάζει «στρατό μυρμηγκιών που κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις σχηματίζοντας διαφορετικές διατάξεις και διάφορους συνδυασμούς».
130 «Το εσωτερικά διαλυμένο πρόσωπο ως μέλος μιας κοινωνίας αποτελεί ένα αδύναμο, στερημένο ταυτότητας και ανώνυμο σημείο, το οποίο χάνεται μέσα στην αχρωμία και στην ανωνυμία απρόσωπων δομών, ενώ τα ατομικά γνωρίσματα του προσώπου συρρικνώνονται σε απλά σημεία. Η εσωτερική διάλυση του προσώπου μεταπίπτει σε κατάτμηση της κοινωνικής ζωής σε άτομα – και τότε έρχεται η στιγμή όπου το διαλυμένο πρόσωπο αισθάνεται ως απλό σημείο ή ως παίγνιο στα χέρια ανεξέλεγκτων και αδιάγνωστων δυνάμεων».
131 «Πάνω από μια χαοτική ψυχή μπορεί να στέκεται μονάχα μια ζοφερή και καταθλιπτική εξουσία ή αυθεντία, η οποία είναι ακαταμάχητη ακριβώς επειδή δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά τις ανώνυμες εκείνες δομές που συγκρατούν τα πρόσωπα αφού πια τούτα εδώ ως κοινωνικές υπάρξεις έχουν μεταβληθεί σε σημεία ή άτομα»
Δική μας εκτίμηση είναι ότι απέναντι στον μεταμοντερνισμό και στην λογική απόληξή του τον συνεπή υλισμό όπου κυριαρχεί η λογική της θηριώδους αθέσπιστης ισχύος, στέκονται ολόρθες οι ανθρωποκεντρικές Αριστοτελικές παραδοχές για το άθλημα του συλλογικού βίου που συγκροτεί την πολιτεία προσανατολισμένος προς την Ιθάκη του κατ’ αλήθειαν τρόπου ζωής σύμφωνα με την οντολογία και την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας.
Όσο και να αποδομηθεί ο πολίτης ενός κράτους για να προσαρμοστεί στην μαζική παραγωγή, την μαζική κατανάλωση, την αστικοποίηση και στις υπόλοιπες χρηστικές ανάγκες της μεταμοντέρνας φάσης, η ανθρώπινη οντότητα ως πρόσωπο ή ως συλλογικότητα και ανεξάρτητα αν δηλώνεται αθεϊσμός, υλισμός ή κάτι άλλο συναφές και συγγενές, η πολιτειακή σφαίρα συμπεριλαμβάνει τόσο τα πνευματικά όσο και τα αισθητά.
Ανεξάρτητα των προσωπικών παραδοχών του καθενός για την μετά θάνατο κατάσταση και ανεξάρτητα της θρησκευτικής πίστης ή αθεϊσμού το πνεύμα και η ψυχή όπως και να ονομαστούν ή προσδιοριστούν παραμένει ότι είναι πάντα παρόντα.
Ο κατ’ αλήθειαν βίος κάθε κοινωνικής οντότητας θέλουν δεν θέλουν τα μέλη της γίνεται με σύμμειξη και μέθεξη αισθητών και πνευματικών μέσα στο άθλημα της αναζήτησης του οικείου για κάθε κοινωνία συλλογικού τρόπου ζωής.
Το ερώτημα του πολιτικά πολιτισμένου βίου δεν μπορεί παρά να είναι –μιας και κατά πλανήτη είναι ανέφικτο επειδή απουσιάζει παγκόσμια κοινωνία και παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα–  η θέσπιση της ισχύος κατά κράτος.
Τόσο υψηλότερες βαθμίδες επιτυγχάνονται όσο μεγαλύτερη Δημοκρατία έχουμε με ανοδικό προσανατολισμό στην κλίμακα ιδιωτική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία, ενώ η Εθνική Ανεξαρτησία είναι προϋπόθεση συλλογικής ελευθερίας της κοινωνίας και των μελών της.
Ένας τέτοιος προσανατολισμός απαιτεί ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των πολιτών, παραδοχές κοινού συμφέροντος, κοινωνική συνοχή, νομιμοποιητικές δέσμες πολιτικής ηθικής επί όλων των ζητημάτων της κοινής ζωής και προσδιορισμό καθώς επίσης και αλλαγή της διανεμητικής δικαιοσύνης και των συναρτημένων με αυτή νόμων.
ΔΗΛΑΔΗ η ΑΡΣΤΟΤΕΛΙΚΑ ΝΟΟΥΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΕΝΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΟΝΤΟΤΗΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΥ ΕΝΔΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΒΙΟΥ ΕΝΩ Ο ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΟΣ ΒΙΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙ-ΗΓΕΜΟΝΙΚΕΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ.
Αυτά αφορούν πάγιες προϋποθέσεις του πολιτικού πολιτισμού των οποίων ο ανοδικός ή καθοδικός προσανατολισμός προσμετρά θετικά ή αρνητικά για κάθε κράτος και την ανισορροπία ή ισορροπία και σταθερότητα ή αστάθεια στο διακρατικό σύστημα.
Πιο συγκεκριμένα, η ανθρωπολογική υπόσταση των πολιτών που συναρτάται με τις εθνικές κοσμοθεωρίες, τον πολιτισμό και τις πολιτικές παραδόσεις και υπεράνω όλων βέβαια η έσχατη παραδοχή της φιλοπατρίας που σχετίζεται και με κάτι ευρύτερο και πλανητικό, δηλαδή το κατά πόσο οι πολίτες των μη αναθεωρητικών κρατών συσπειρώνονται αντί-ηγεμονικά.
Οδύσσεια σίγουρα είναι το ταξίδι των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου, ιδιαίτερα εάν κανείς αποτινάξει τις εσχατολογίες και κατανοήσει το γεγονός ότι στο τρίτο επίπεδο ανάλυσης, δηλαδή της διεθνούς πολιτικής, έχουμε ανταγωνισμό και συχνά πόλεμο, που οφείλεται σε εγγενή αίτια, δηλαδή την ύπαρξη πολλών ετερογενών και ανομοιογενών κοινωνιών, πολλών κρατών άνισης ανάπτυξης και άνισης ισχύος διαχρονικά μονίμως ηγεμονικά κράτη τα οποία μονίμως συγκρούονται.
Κατανόηση επίσης του γεγονότος πως λόγω αυτής της δομής εξ αντικειμένου η πολιτική ηθική στην διεθνή πολιτική είναι μηδενική.
Μέχρι να έχουμε ένα μεγάλο κοσμοσύστημα παρόμοιο με της Βυζαντινής Οικουμένης και μάλιστα πλανητικό, το διεθνές σύστημα θα είναι κρατοκεντρικό και τα αξιώματα του Θουκυδίδη θέσφατα για όλες τις κοινωνίες που θέλουν να είναι ελεύθερες.
«Δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται». Όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους» και «η ελπίδα για κάτι άλλο (εδώ έσχατους αταξικούς, φιλελεύθερους, παγκοσμιοποιημένους ή άλλους παρόμοιους κόσμους) είναι σπάταλη» και για τους αδύναμους θανατηφόρα.
Σημείωση: Το πιο πάνω κείμενο εξειδικεύει και φωτίζει κάποιες πτυχές. Για τα ίδια ζητήματα ετοιμάζονται εκτενέστερα κείμενα ενώ στο “Κοσμοθεωρία των Εθνών” κυρίως στα κεφάλαια 4 και 5 γίνεται εκτεταμένη ανάλυση του φαινομένου του μεταμοντερνισμού / μηδενισμού υπό το πρίσμα της εξέλιξης των μοντερνιστικών κρατών μετά το 1648 και του μεταμοντερνισμού που διαδέχθηκε την μοντερνιστική εποχή.

 

Σημείωση:  Παρέμβαση στο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Τι είναι Πολιτική Φιλοσοφία; Πολιτική θεωρία & πράξη

Συναφείς αναλύσεις

  1. Εσχατολογικό ιδεολογικό δηλητήριο και πολιτική θεολογία versus Αριστοτελική πολιτική σκέψη https://wp.me/p3OlPy-1Ku
  2. Εσχατολογικό ιδεολογικό δηλητήριο και πολιτική θεολογία versus Αριστοτελική πολιτική σκέψη https://wp.me/p3OqMa-1jx
  3. Προσανατολιστική πολιτική σκέψη Ομηρικών προδιαγραφών. Όμηρος, Θουκυδίδης, Αριστοτέλης, Καβάφης, Ιθάκη, Πατρίδα https://wp.me/p3OqMa-1qL
  4. Μοντερνισμός-Μεταμοντερνισμός: Διαδρομές του ιδεολογικού φαινομένου και η κατάληξή τους στην κυριαρχία των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων http://wp.me/p3OlPy-1GB
  5. ΜΕ ΑΦΟΡΜΉ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΊΩΝ: ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΟΜΟΡΡΑ VERSUS ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1jA
  6. ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Τι είναι οι Θερμοπύλες, εν τέλει; Τι είναι η Ιθάκη; Τι είναι οικογένεια; Τι είναι πατρίδα; http://wp.me/p3OlPy-1pZhttp://wp.me/p3OqMa-1j0
  7. ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1ijhttp://wp.me/p3OlPy-1pn
  8. Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΡΟΚΑΝΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙ-ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ. Συμπεριλαμβάνει απόσπασμα από το «Κοσμοθεωρία των Εθνών» http://wp.me/p3OqMa-1ie
  9. ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν. http://wp.me/p3OlPy-1bQ –  http://wp.me/p3OqMa-15l
  10. ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ, ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΔΕΣΠΟΤΕΙΑ VERSUS ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ / ΙΣΧΥΡΕΣ… http://wp.me/p3OlPy-10O
  11. «ΔΕΝΔΡΟ-ΦΟΒΙΑ», «ΦΥΛΛΟ-ΦΟΒΙΑ», «ΦΥΣΗ-ΦΟΒΙΑ» ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-ZS
  12. Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ http://wp.me/p3OlPy-ZB
  13. ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΎ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-Vv
  14. ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ. ΤΟ ΑΒΑΣΤΑΚΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΟΣ http://wp.me/p3OlPy-OE
  15. Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΤΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΙΩΝ ΚΑΙ Η ΕΣΧΑΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΕΝΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ. ΘΑ ΑΦΕΘΕΙ Ο ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ; http://wp.me/p3OlPy-zn

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.grinfo@ifestos.edu.gr / info@ifestosedu.gr
 Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
Διεθνής πολιτική 21ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos

255 403 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ
Start Typing
Privacy Preferences

When you visit our website, it may store information through your browser from specific services, usually in the form of cookies. Here you can change your Privacy preferences. It is worth noting that blocking some types of cookies may impact your experience on our website and the services we are able to offer.

For performance and security reasons we use Cloudflare
required
Our website uses cookies, mainly from 3rd party services. Define your Privacy Preferences and/or agree to our use of cookies.