Η συγκεκριμένη ασυνέπεια έχει πλήξει καίρια το κύρος της χώρας, αλλά αναδεικνύει και τα όρια της επιθετικότητάς της.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι η Τουρκία αποτελεί κράτος διαμετακόμισης του 6-7% της παγκόσμιας πετρελαϊκής ζήτησης.
Η Τουρκία δεν έχει επιτύχει κάτι τέτοιο και εκεί έγκειται η στρατηγική αποτυχία της.
Τα ισχνά επιτεύγματά της, δηλαδή, στον τομέα της ενεργειακής ασφάλειας, δεν δικαιολογούσαν και δεν δικαιολογούν τις ηγεμονικές βλέψεις της, και άρα δεν μπορούν να υποστηρίξουν μαξιμαλιστικά εγχειρήματα. Η Τουρκία όρισε στόχους ενεργειακής αναβάθμισής της και η ίδια τους υπονομεύει θέτοντας πλέον την ίδια την ευμάρειά της –αν όχι την επιβίωσή της– σε κίνδυνο. Παρόμοιος ανορθολογισμός διέπει και τις πρακτικές της όσον αφορά τη διαμετακόμιση των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου, με το διακύβευμα για την Ελλάδα και την Κύπρο να παραμένει η εκμετάλλευση των «παραθύρων ευκαιρίας» τα οποία ανοίγουν.