Δύο πράγματα χαρακτηρίζουν το νεοελληνικό κράτος:
Το πρώτο είναι ότι καταργώντας τη θεσμική συλλογικότητα της ελληνικής κοινωνίας, που γινόταν μέσα από τη δημοκρατία, στην πραγματικότητα εξατομίκευαν και δημιουργούσαν τους όρους της πελατειακής σχέσης, διότι ο πολίτης ως υπήκοος αυτού του κράτους στη συνέχεια δεν είχε παρά να πάει στον πολιτικό να κάνει αυτό που πήγαινε στον Δήμο για να το συζητήσει και να το αντιμετωπίσει προηγουμένως.
Το δεύτερο είναι ότι δεν επέτρεψε ποτέ και γιʼ αυτό δεν ήθελε και την εθνική ολοκλήρωση να εισέλθει στο ελληνικό κράτος η αστική τάξη, η μεγάλη αστική τάξη, παρά μόνο όσοι θέλανε να παίξουνε με την εξουσία. Αυτό έχει τεράστια σημασία, διότι αυτή η μεγάλη αστική τάξη που έλεγχε ουσιαστικά τις οικονομίες τριών αυτοκρατοριών της εποχής είχε πολύ μεγάλη δυνατότητα, εκτός από τους άλλους τους πνευματικούς και τους εκκλησιαστικούς και άλλους παράγοντες, να παίξει έναν ρόλο ώθησης αυτού του κράτους και κυρίως της λειτουργίας του με τους όρους του δυτικού πολιτικού συστήματος. Γιατί λοιπόν έχουμε αυτή την εκφυλισμένη εκδοχή του πολιτικού συστήματος που το ενσαρκώνει το κράτος που φτάνει μέχρι σήμερα και η ακραία εκδοχή του επανέρχεται στην περίοδο της μεταπολίτευσης με τη φαυλοκρατία;
https://youtu.be/etslljD_eT0
Συνέντευξη από την εκπομπή Αντιθέσεις. στις 8.1,2021.
