Η αέναη στρατηγική συμπεριφορά των μεγάλων ναυτικών δυνάμεων καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορικής διαχρονίας να διασφαλίσουν ότι καμία ηπειρωτική δύναμη δεν θα κυριαρχήσει στη Γηραιά ήπειρο, εφαρμόζοντας στρατηγική υπερπόντιας εξισορρόπησης, με πρώτιστο παράδειγμα τη Μεγάλη Βρετανία τον 20ο αιώνα και τις ΗΠΑ τον 21ο αιώνα, δεν μπορεί παρά να εγείρει ευρύτερα ερωτήματα αναφορικά με τις στρατηγικές σχέσεις των μεγάλων δυνάμεων στη μεταψυχροπολεμική διεθνή τάξη. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνουν οι Hart & Jones: «Στην Ευρώπη, οι Ηνωμένες Πολιτείες βασίστηκαν σε πολυμερείς θεσμούς για αυτόν τον σκοπό, με τη συχνά αναφερόμενη λογική του ΝΑΤΟ “να κρατήσει τις ΗΠΑ μέσα, τους Σοβιετικούς έξω και τους Γερμανούς κάτω”».
Λαμβάνοντας υπόψιν και την εναργή περιγραφή του αμερικανού προέδρου, Τζο Μπάϊντεν για το νέο γεωπολιτικό περιβάλλον με την αναφυόμενη ανακατανομή ισχύος και τη δημιουργία νέων απειλών, καταδεικνύοντας την Κίνα, ως το μόνο δυνητικά ικανό ανταγωνιστή των ΗΠΑ και τη Ρωσία να παρουσιάζεται «αποφασισμένη να ενισχύσει την παγκόσμια επιρροή της και να διαδραματίσει ενοχλητικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή», το ερώτημα που τίθεται προς διερεύνηση είναι εάν η αδιαμφισβήτητη υπεροχή ισχύος των ΗΠΑ θα οδηγήσει σε μια Αμερικανική μονοκρατορία ή οι αναδυόμενες περιφερειακές δυνάμεις, Ρωσία-Κίνα-Ινδία, θα συνωθήσουν το εκκρεμές της διεθνούς πολιτικής σ’ ένα πολυπολικό διεθνές σύστημα.