“Απίστευτο” αλλά αληθινό. Ο απερχόμενος πρόεδρος λίγες εβδομάδες πριν την αποχώρηση από μια θέση και ρόλο που προκάλεσαν απίστευτες κακουχίες σε εκατομμύρια ανθρώπους και με δεδομένη την προγενέστερη υποστήριξή του στην Κυρία Κλίντον για την ανάληψη της ηγεσίας του ισχυρότερου κράτους της ιστορικής διαδρομής των ανθρώπων (βλ. κα την θηριώδη κ Κλίντον στο βίντεο που παρεμβάλλω για το πώς αντέδρασε στην δολοφονία ενός ανθρώπου θύματός της – μόνο γκάγκστερ του υποκόσμου στέκονται έτσι απέναντι σε θύματά τους), πυροδότησε μια αμφισβήτηση της εκλεγμένης εξουσίας που με κάθε λογικό κριτήριο είναι αδιέξοδη ή ακόμη χειρότερα η αφετηρία ενός φαύλου κύκλου βαθύτατων πλην άγνωστων προεκτάσεων.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Fgcd1ghag5Y&w=640&h=360]
Τα περί αναμείξεως της Ρωσίας στα πεδία του κυβερνοχώρου, επίσης, κοντεύουν αποβλακώσουν πολλούς ανυποψίαστους οι οποίοι εθισμένοι από τις προπαγάνδες του Ψυχρού Πολέμου και τα αποβλακωτικά ιδεολογικά δόγματα, δεν σκέπτονται κριτικά και έχουν θέαση μόνο ενός μέτρου από τα πόδια τους.
Πρώτον, δηλαδή ανακαλύψαμε τον τροχό! Οι μεγάλες δυνάμεις δεν κατασκοπεύουν αλλήλους, δεν εφαρμόζουν αθέμιτες πρακτικές, δεν μποϋκοτάρουν τις στρατηγικές των άλλων, δεν επηρεάζουν με χρηματοδοτήσεις και δολιοφθορές τις εσωτερικές άλλων κρατών (καίνε και δάση και πυρπολούν τις πόλεις επίσης, μήπως!) και δεν χρησιμοποιούν τον κυβερνοχώρο για να αποδυναμώσουν εχθρούς και φίλους! Δεν γνωρίζουμε αν όντως η Ρωσία κατασκόπευε και επηρέαζε αλλά αυτό δεν έχει σημασία γιατί αποτελεί, για να παραφράσουμε τον Raymond Aron, πρακτική του «εμπορίου των εθνών».
Δεύτερον και μη σημαντικό, και χωρίς αυτό να αποτελεί αξιολογική κρίση, διερωτόμαστε κατά πόσο οι αποκαλύψεις ήταν τόσο συγκλονιστικές για τις ίδιες τις ΗΠΑ, για τον υπόλοιπο κόσμο και για τον πολιτικό πολιτισμό που διαβρώνεται από τα διεθνικούς δρώντες, ούτως ώστε είναι ζήτημα πολιτικού και στρατηγικού ορθολογισμού να γίνουν γνωστά κάποια πράγματα. Αυτά που αποκαλύφθηκαν από το Wikileaks ή τους Ρώσους ή ενδεχομένως και αντιπάλους του δαιδαλώδους συστήματος των Αμερικανικών υπηρεσιών στα υπόγεια του οποίου συχνά δεν γνωρίζει τι συμβαίνει ακόμη και ο εκάστοτε πρόεδρος αφορούν όλους και το γεγονός ότι έγιναν γνωστά είναι ωφέλιμο. Τα υπόλοιπα αφορούν τους ίδιους τους Αμερικανούς και τους αντιπάλους τους με τους οποίους διεξάγουν αδιαλείπτως under cover operations ακόμη και σε στιγμές που … υποκριτικά αγκαλιάζονται.
Καλά κάνουμε λοιπόν να αδράξουμε την ευκαιρία της παντελώς αντί-δεοντολογικής στάσης του απερχόμενου προέδρου λίγες μέρες πριν την αποχώρησή του πριν αρχίσει να καταπολεμά τον νέο Πρόεδρο. Γιατί ισχυριζόμαστε, όπως άρχισε και όπως ίσως εξελιχθεί η διαμάχη ενδέχεται να είναι εξόχως ανορθολογικό για τις ίδιες τις ΗΠΑ και για την στρατηγική της όπως θα την σχεδιάσει και εφαρμόσει η νέα εξουσία.
Η διεθνής παρουσία τ
ων ΗΠΑ μετά το 1945 αλλά και η διαδρομή της ως ένα ιδιόμορφο και ιδιαίτερο κράτος είναι για εμάς ένα γνωστικό πεδίο μακρόχρονης έρευνας και δημοσιεύσεων. Επειδή ακριβώς εκτιμάται ότι οι διαιρέσεις που προκαλεί η εκλογή του νέου Προέδρου Τραμπ δεν είναι κάτι το επιπόλαιο και παροδικό θα τις παρακολουθήσουμε με πολύ προσοχή και χωρίς παρωπίδες.
Εν μέσω οχλαγωγικού χαρακτήρα και μπερδεμένων ιδεολογικών και ή προπαγανδιστικών μουρμουρητών που προηγήθηκαν της εκλογής Τραμπ και που συνεχίζονται, κάναμε δύο πολύ προσεκτικές παρεμβάσεις όχι για να προβλέψουμε κάτι ή να υποστηρίξουμε ή να ασκήσουμε κάποια κριτική κατά του κ Τραμπ αλλά: Αφενός για να ασκηθεί κριτική στην μετά το 1990 απίστευτα απερίσκεπτη στρατηγική των προκατόχων που προκάλεσαν το χάος που βλέπουμε γύρω μας. Αφετέρου για να αποτυπώσουμε τα διλήμματα της Αμερικανικής στρατηγικής ένα τέταρτο του αιώνα μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου κύριο στρατηγικό μέλημα της οποίας δεν μπορεί να είναι πλέον παρά μόνο η ορθολογιστική διαχείριση των ανακατανομών ισχύος στη μετάβαση από το «μονοπολικό» (μια υπερισχύουσα πολύ μεγάλη δύναμη + πολλές αναδυόμενες) στο αναδυόμενο πολυπολικό διεθνές σύστημα (μια υπερισχύουσα μεγάλη δύναμη + πολλές μεγάλες δυνάμει
ς + όλες πυρηνικές).
[βλ. ΟΙ ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ. ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ή ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ; http://wp.me/p3OqMa-1hn και ΗΠΑ: ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ. ΤΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΊ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ; Η νίκη του πολίτη; Ποιες προϋποθέσεις των Αμερικανικών στρατηγικών επιλογών που έχουν ως άξονα την έννοια της ισορροπίας εντός του αναδυόμενου πολυπολικού διεθνούς συστήματος http://wp.me/p3OlPy-1m9].
Πάνω από δύο δεκαετίες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου μου «Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, από την Ιδεαλιστική αθωότητα στο πεπρωμένο του έθνους 1776-1994 Τόμος Α» συγγράφεται ο δεύτερος τόμος της διαδρομής των σταθμών και των διαμορφωτικών παραγόντων μετά την Αμερικανική Επανάσταση μέχρι τον 21ο αιώνα. Ίσως το καλύτερό μου καθότι εστίασα την ερευνητική προσοχή στο αιώνιο ζήτημα των εκλογικευτικών διακηρύξεων ισχύος και του πραγματικού διακυβεύματος. Εδώ, τόσο στα εσωτερικά όσο και στα διεθνή που συνδέονταν οργανικά: Αφενός η ενδυνάμωση και «επίτευξη» αγγλοσαξονικής συνοχής με εθνοκαθάρσεις και αφετέρου την άνευ προηγουμένου επέκταση τόσο για να ενισχυθεί το νέο κράτος όσο και για να διασφαλιστεί γεωπολιτικά κατά των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών του 18ου και 19ου αιώνα.
Από καιρό το βιβλίο αυτό είναι εξαντλημένο και αναβάλλω την επανέκδοση με ενδεχόμενο να ενοποιήσω τον πρώτο και δεύτερο τόμο που ετοιμάζω. Τα λέω αυτά για να τονίσω κάτι σημαντικό: Οι διαιρέσεις αυτές στις ΗΠΑ δεν είναι νέες ή πρωτόγνωρες για όσους από εμάς αξιολογικά ουδέτερα και αυστηρά περιγραφικά (δηλαδή απαλλαγμένοι «χρηματοδοτήσεων», ταξιδιών αναψυχής, προπαγανδιστικής διάθεσης και ιδεολογικών κολλημάτων) μελετούμε την γένεση, εξέλιξη και γιγάντωση αυτού του κράτους που εξελίχθηκε σε πρώτη φάση ως η μια από τις δύο υπερδυνάμεις του 20ου αιώνα και σε δεύτερη φάση, σήμερα η συντριπτικά ισχυρότερη ηγεμονική δύναμη του 21 αιώνα.
Στο «Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, από την Ιδεαλιστική αθωότητα στο πεπρωμένο του έθνους 1776-1994» εξετάστηκε πρωτογενώς η έννοια «ιδεαλισμός» μέσα από την Αμερικανική εμπειρία και την κρατική θεμελίωση και μεγέθυνση των ΗΠΑ. Πριν, σημειώνεται, είχα δημοσιεύσει πολλά κείμενα για τις ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένης μιας ογκώδους Αγγλικής μονογραφίας για την Αμερικανική στρατηγική, το Αμερικανικό στρατηγικό δόγμα και τις Ευρωατλαντικές σχέσεις.
Καίριο συμπέρασμα διαχρονικής σημασίας του βιβλίου του 1994 ήταν ότι ιδεαλισμός=φασισμός, εθνοκάθαρση, γενοκτονία και εξεζητημένη / επιτηδευμένη και μεταμφιεσμένη θηριώδης αντιστροφή του πολιτικού πολιτισμού. Το «Τόμος Α» στο εξώφυλλο σήμαινε ότι αναμένεται ο Τόμος Β για να εξετάσει την διαδρομή των ΗΠΑ υπό το ίδιο πρίσμα μετά το 1917. Έκτοτε πήρα και συνεχίζω να παίρνω αναρίθμητα γράμματα, μηνύματα αναγνωστών που με ερωτούν που μπορούν να βρουν τον Τόμο Β.
Συνοψίζω λέγοντας ότι ο λόγος που δεν έχει δημοσιευτεί ακόμη δεύτερος τόμος είναι επειδή παρά την προγενέστερη εμπειρία μου με την εξωτερική πολιτι
κή των ΗΠΑ το «Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, από την Ιδεαλιστική αθωότητα στο πεπρωμένο του έθνους 1776-1994» ήταν για εμένα ως ερευνητή μια συγκλονιστική επιστημονική εμπειρία. Δεν εξεπλάγην βέβαια για το τι αποκρυστάλλωσε η έρευνα πλην τρία πράγματα στερεώθηκαν.
Πρώτον, κατανοήθηκαν πλήρως οι ρίζες της φιλελεύθερης ιδεολογίας ως ιδεαλισμού-διεθνισμού όπως εξελίχθηκε τότε και όπως έγινε προσπάθ
εια να εφαρμοστεί στην Ευρώπη μετά το 1945 (λειτουργισμός και νεολειτουργισμός). Κατανοήθηκε έτσι καλύτερα και η παράκρουση της μετακρατικής διεθνιστικής υλιστικής υπερεθνικής ενοποίησης της Ευρώπης κόντρα τον Ντε Γκολ που μιλούσε για μια μετακρατοκεντρική «Ευρώπη των Πατρίδων».
Δεύτερον, έγινε απόλυτα κατανοητή η απόλυτα προπαγανδιστική χρήση της ιδεολογίας αυτής μετά το 1945 με τρόπο που δεν είχε οτιδήποτε να ζηλέψει από την «αντίπαλό της» κομμουνιστική ιδεολογία καθότι αμφότερες ήταν παρωχημένες εκλογικεύσεις που χρησίμευσαν ως σανός για ιθαγενείς κρατών στόχων στο πλαίσιο της ηγεμονικής διαπάλης. Κοντολογίς, οι αριστεροδεξιοκτλ επικλήσεις είναι αξιοθρήνητα ανυπόστατες και σανός για χρήσιμους ηλίθιους ή προπαγανδιστές.
Τρίτον και κυριότερο, πείστηκα επιστημονικά και πρωτογενώς ότι οι ΗΠΑ παρά την φοβερή απόκτηση ισχύος τον 20ο αιώνα δεν έχει ακόμη σταθεροποιήσει μια εδραία πολιτική ανθρωπολογία, τουτέστιν, πιο συγκεκριμένα, το εσωτερικό ανθρωπολογικό της περιβάλλον είναι τόσο πολύ διαφοροποιημένο ούτως ώστε ενδέχεται υπό ορισμένες προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε κοσμοθεωρητική διαφοροποίηση σε βαθμό πολιτικής/κοσμοθεωρητικής σχιζοφρένειας. Οι (WASPS–White, agglosaxon and protestant) που αποτελούσαν την συντριπτική πλειονότητα των Αμερικανών πολιτικών ελίτ και των συνοδοιπόρων –κυρίως μεταναστών από την Ευρώπη που τάχιστα εντάσσονταν στους WASPS κατόρθωσαν μεν μέσα σε ενάμιση αιώνα να «επιτύχουν» την μεγαλύτερη εδαφική επέκταση όλων των εποχών, πλην η εξουσία τους εδράζεται πάνω σε σαθρά θεμέλια. Ναι μεν, επιπλέον, αυτό το εύθραυστο εποικοδόμημα διαθέτει πανίσχυρη εξουσία επειδή την τρέφουν τα λάφυρα μιας ηγεμονικής θέσης που επιτρέπει άντληση πλουτοπαραγωγικών πόρων από όλο τον πλανήτη, πλην τα κομμάτια της είναι συγκολλημένα και στερημένα επαρκών οντολογικών δεσμών που απαιτεί μια στέρεη εθνική «συγκρότηση και συγκράτηση»
Πριν παραθέσω το ενδιαφέρον ειδησεογραφικό σχόλιο που περιγράφει την σύγκρουση μεταξύ του αντί-συμβατικού νέου προέδρου και της απερχόμενης μπερδεμένης ηγεσίας της οποίας ηγείτο ένας μαύρος, θα μπορούσαν να γίνουν τρεις ακόμη συναφείς επισημάνσεις επί κατά τα άλλα “γνωστών” γεγονότων:
Οι ΗΠΑ μισό περίπου αιώνα μετά την Επανάσταση επεκτάθηκαν εκτοπίζοντας όχι μόνο τους αυτόχθονες Ινδιάνους (εκτελέστηκε μια από τις μεγαλύτερες εθνοκαθάρσεις / γενοκτονίες των αυτοχθόνων) είχε «επιτύχει» επέκταση και εθνοκάθαρση Νότια. Πιο συγκεκριμένα, οι μισές σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες είναι εδαφικά το μισό περίπου Μεξικό της δεκαετίας του 1840. Οι Λατινοαμερικανοί που εκτοπίστηκαν, όμως, επανήλθαν ως λαθρο(;)μετανάστες σε βαθμό που πλέον είναι πλειονότητα σε μερικές πολιτείες. Από ότι γνωρίζω, μια πολιτεία έχει δικαίωμα να αποσχισθεί εάν το ψηφίσουν οι πολίτες της ενώ ένα άλλο κράτος μπορεί να συμμετάσχει στην Ομοσπονδία εάν το θελήσει.- Οι μαύροι, μπορεί να έχουν αποκτήσει το δικαίωμα ψήφου πριν μερικές δεκαετίες -και μπορεί στην αρχή να χαριεντίζονταν για την προεδρική μεταμφίεση του συστήματος με ένα μαύρο, τον Ομπάμα- πλην παραμένουν φτωχοί. Ο ρατσισμός επίσης δεν εξαλείφθηκε και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα κατά πόσο μπορεί να εξαλειφθεί στο μέλλον. Οι μαύροι, χωρίς να έχουν ξεχάσει τις καταγωγικές τους ρίζες και την διαδρομή του φαινομένου της δουλείας, είναι διάσπαρτοι, σημειώνεται, σε όλη την Αμερική.
- Το Αμερικανικό «στρατιωτικό, βιομηχανικό, κρατικό σύμπλεγμα» για το οποίο μίλησε ένας μεταπολεμικός πρόεδρος σε στιγμές ειλικρίνειας, δεν είναι πλέον το ίδιο. Πολλές πολυεθνικές μετανάστευσαν σε κράτη όπως η Κίνα η οποία και επωφελείται τεχνολογικά, για πολλές Αμερικανικές εταιρείες κανείς δεν γνωρίζει που βρίσκεται το επιχειρηματικό κέντρο βάρος και πολλές έχουν καταστεί διεθνικοί δρώντες που επηρεάζουν απρόκλητα και ανεξέλεγκτα την πολιτική πολλών κρατών συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ.
Συμπέρασμα:
- Παιχνίδια με την φωτιά είναι οι τακτικισμοί του απερχόμενου προέδρου Ομπάμα. Η εξουσία του νέου προέδρου Τραμπ θα είναι ένα στοίχημα (τόσο εσωτερικά όσο και στην διεθνή πολιτική). Επιπλέον, υπό το πρίσμα των προαναφερθέντων η συνοχή του Αμερικανικού κράτους δεν είναι δεδομένη, ιδιαίτερα σε στιγμές μιας πιθανής μεγάλης κρίσης. Αυτά είναι στοιχήματα για την κοινωνία, την πολιτική ηγεσία και τους «επιστήμονες» ή επιστήμονες που εμπλέκονται επιστρατευμένα.
- Για πράγματα που είναι καταμαρτυρούμενα γεγονότα, έγραψε ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης δεν χρειάζονται υψιτενείς θεωρίες. Γι’ αυτό, κανείς καλά κάνει να παρατηρήσει τι έγινε στην Αλαμπάμα πριν λίγα χρόνια όταν είχαμε ηλεκτρικό black out (λεηλατήθηκε η πόλη και χρειάστηκε να επέμβει ο στρατός) και τι συμβαίνει όποτε θερμόαιμοι αστυνομικοί δολοφονούν ένα μαύρο «ταραξία» ή ταραξία.
- Τουτέστιν: Χρειάζεται πολύ σκέψη και πολύ έρευνα για το πώς θα κινηθεί ο Τόμος Β του προαναφερθέντος βιβλίου και η καθυστέρησή του δικαιολογημένη … Το τι «συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο» (υπότιτλος του «Κοσμοθεωρία των Εθνών») δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα (και μάλλον είναι αναπάντητο ερώτημα).
- Στην πολιτική θεωρία του διεθνούς συστήματος πρέπει να αποφεύγονται οι προβλέψεις, να μελετώνται μόνο οι προσανατολισμοί και οι προϋποθέσεις (εντός αυτών των προσανατολισμών και στα περιβάλλοντα πεδία) και κυρίως κανείς να μην παρασύρεται από τις συνειδητές ή ανεπίγνωστες αξιοθρήνητες επιστημονικά μεταμφιεσμένες προπαγάνδες και ή γνώμες, και ή επιστρατεύσεις και ή «ιδεολογικές» εκλογικεύσεις.
Όπως επισημάναμε στις δύο παρεμβάσεις μετά την εκλογή του νέου προέδρου το μεγάλο στοίχημα της διπλωματίας των ΗΠΑ τις επόμενες δεκαετίες ως η ισχυρότερη δύναμη είναι η ορθολογιστική διαχείριση της ισορροπίας δυνάμεων εν μέσω καταιγιστικών ανακατανομών ισχύος λόγω ανάδυσης του πολυπολικού συστήματος. Ένα είναι σίγουρο, χειρότερη πολιτική εξουσία από τους προηγούμενους προέδρους των ΗΠΑ δεν μπορεί να υπάρξει. «Χειρότερη» με την έννοια του ελλείμματος στρατηγικού ορθολογισμού και κατανόησης του γεγονότος πως εν μέσω πολλών πλέον δυνάμεων και μάλιστα πυρηνικών τα αξιώματα του Θουκυδίδη απαιτείται να βρίσκονται στο τραπέζι των προέδρων, με σωστή όμως κατανόησή τους και όχι εκλογικευτικά επεκτατική όπως οι νεοφιλελεύθερες εξουσίες της μέχρι σήμερα μεταψυχροπολεμικής εποχής.
Τέλος, οι ΗΠΑ πέραν άλλων κριτηρίων είναι πολύ σημαντική για όλα τα υπόλοιπα κράτη ιδιαίτερα τα λιγότερο ισχυρά του λεγόμενου “δυτικού κόσμου”. Για την Ελλάδα όπως και άλλα κράτη το στοίχημα ήταν και είναι πάντα το πως οι ασύμμετρες σχέσεις ισχύος θα υιοθετούνται σωστές στρατηγικές που θα επιτυγχάνουν συμμετρία συμφερόντων. Είναι η θεωρία πελατειακών σχέσεων για την οποία έχουμε γράψει ξανά και δεν χρειάζεται να επανέλθουμε. Βλ. «Πελατειακές σχέσεις» (patron-clientrelations) μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών στο σύγχρονο… http://wp.me/p3OlPy-wB και ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΣΥΓΚΥΡΙΑ. «Πελατειακές σχέσεις» («patron-clientrelations»)… http://wp.me/p3OlPy-Oa . Το πιο 
επείγον βέβαια ζήτημα είναι η επιπολαιότητα με την οποία οι νεοέλληνες κινούνται όσον αφορά το Κυπριακό ζήτημα και την πιθανή διάλυση της ΚΔ και το ρίξιμό της μέσα στο κοχλάζων τουρκικό καζάνι. Την στιγμή μάλιστα που λόγω πολιτικών εξελίξεων στις ΗΠΑ και στις σχέσεις των δυνάμεων απαιτείτο περισυλλογή, προσεκτικά βήματα, χάραξης στρατηγικής με νέα δεδομένα και διαρκή συνεκτίμηση κάθε γεγονότος.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
U.S. Punishes Russia for Election Hacking, Ejecting Operatives
By DAVID E. SANGERDEC. 29, 2016
http://www.nytimes.com/2016/12/29/us/politics/russia-election-hacking-sanctions.html?emc=edit_na_20161229&nlid=69675577&ref=headline&_r=0
WASHINGTON — The Obama administration struck back at Russia on Thursday for its efforts to influence the 2016 election, ejecting 35 Russian intelligence operatives from the United States and imposing sanctions on Russia’s two leading intelligence services, including four top officers of the military intelligence unit the White House believes ordered the attacks on the Democratic National Committee and other political organizations.
In a sweeping set of announcements, the United States was also expected to release evidence linking the cyberattacks to computer systems used by Russian intelligence. Taken together, the actions would amount to the strongest American response ever taken to a state-sponsored cyberattack aimed at the United States.
The sanctions were also intended to box in President-elect Donald J. Trump. Mr. Trump has consistently cast doubt that the Russian government had anything to do with the hacking of the D.N.C. or other political institutions, saying American intelligence agencies could not be trusted and suggesting that the hacking could have been the work of a “400-pound guy” lying in his bed.
Mr. Trump will now have to decide whether to lift the sanctions on the Russian intelligence agencies when he takes office next month, with Republicans in Congress among those calling for a public investigation into Russia’s actions. Should Mr. Trump do so, it would require him to effectively reject the findings of his intelligence agencies.
Asked on Wednesday night at his Mar-a-Lago estate in Palm Beach, Fla., about reports of the impending sanctions, Mr. Trump said: “I think we ought to get on with our lives. I think that computers have complicated lives very greatly. The whole age of computer has made it where nobody knows exactly what is going on. We have speed, we have a lot of other things, but I’m not sure we have the kind, the security we need.”
The Perfect Weapon: How Russian Cyberpower Invaded the U.S.
A Times investigation reveals missed signals, slow responses and a continuing underestimation of the seriousness of a campaign to disrupt the 2016 presidential election.
The Obama administration is also planning to release a detailed “joint analytic report” from the Federal Bureau of Investigation and the Department of Homeland Security that is clearly based in part on intelligence gathered by the National Security Agency. A more detailed report on the intelligence, ordered by President Obama, will be published in the next three weeks, though much of the detail — especially evidence collected from “implants” in Russian computer systems, tapped conversations and spies — is expected to remain classified.
Despite the fanfare and political repercussions surrounding the announcement, it is not clear how much real effect the sanctions may have, although they go well beyond the modest sanctions imposed against North Korea for its attack on Sony Pictures Entertainment two years ago.
Starting in March 2014, the United States and its Western allies levied sanctions against broad sectors of the Russian economy and blacklisted dozens of people, some of them close friends of President Vladimir V. Putin, after the Russian annexation of Crimea and its activities to destabilize Ukraine. Mr. Trump suggested in an interview with The New York Times earlier this year that he believed those sanctions were useless, and left open the possibility he might lift them.
Mr. Obama and his staff have debated for months when and how to impose what they call “proportionate” sanctions for the remarkable set of events that took place during the election, as well as how much of them to announce publicly. Several officials, including Vice President Joseph R. Biden Jr., have suggested that there may also be a covert response, one that would be obvious to Mr. Putin but not to the public.
While that may prove satisfying, many outside experts have said that unless the public response is strong enough to impose a real cost on Mr. Putin, his government and his vast intelligence apparatus, it might not deter further activity.
Get the Morning Briefing by Email
What you need to know to start your day, delivered to your inbox Monday through Friday.
Top of Form
Receive occasional updates and special offers for The New York Times’s products and services.
Bottom of Form
“They are concerned about controlling retaliation,” said James A. Lewis, a cyberexpert at the Center for Strategic and International Studies in Washington.
The Obama administration was riven by an internal debate about how much of its evidence to make public. Although the announcement risks revealing sources and methods, it was the best way, some officials inside the administration argued, to make clear to a raft of other nations — including China, Iran and North Korea — that their activities can be tracked and exposed.
In the end, Mr. Obama decided to expand an executive order that he issued in April 2015, after the Sony hacking. He signed it in Hawaii on Thursday morning, specifically giving himself and his successor the authority to issue travel bans and asset freezes on those who “tamper with, alter, or cause a misappropriation of information, with a purpose or effect of interfering with or undermining election processes or institutions.”
Mr. Obama used that order to immediately impose sanctions on four Russian intelligence officials: Igor Valentinovich Korobov, the current chief of a military intelligence agency, the G.R.U., and three deputies: Sergey Aleksandrovich Gizunov, the deputy chief of the G.R.U.; Igor Olegovich Kostyukov, a first deputy chief, and Vladimir Stepanovich Alekseyev, also a first deputy chief of the G.R.U.
But G.R.U. officials rarely travel to the United States, or keep their assets here, so the effects may be largely symbolic. It is also unclear if any American allies will impose parallel sanctions on Russia.
Got a confidential news tip?
The New York Times would like to hear from readers who want to share messages and materials with our journalists.
The administration also put sanctions on three companies and organizations that it said supported the hacking operations: the Special Technologies Center, a signals intelligence operation in St. Petersburg; a firm called Zor Security that is also known as Esage Lab; and the Autonomous Non-commercial Organization Professional Association of Designers of Data Processing Systems, whose lengthy name, American officials said, was cover for a group that provided special training for the hacking.
ADVERTISEMENT
Continue reading the main story
“It is hard to do business around the world when you are named like this,” a senior administration official with long experience in Russia sanctions said on Thursday morning. The official spoke on the condition of anonymity because of the sensitive nature of the intelligence.
But the question will remain whether the United States acted too slowly — and then, perhaps, with not enough force. Members of Hillary Clinton’s election campaign argue that the distractions caused by the leaks of emails, showing infighting in the D.N.C., and later the private communications of John D. Podesta, the campaign chairman, absorbed an American press corps more interested in the leaks than in the phenomena of a foreign power marrying new cybertechniques with old-style information warfare.
Certainly the United States had early notice. The F.B.I. first informed the D.N.C. that it saw evidence that the committee’s email systems had been hacked in the fall of 2015. Months of fumbling and slow responses followed. Mr. Obama said at a new conference he was first notified early this summer. But one of his top cyberaides met Russian officials in Geneva to complain about cyberactivity in April.
By the time the leadership of the D.N.C. woke up to what was happening, the G.R.U. had not only obtained those emails through a hacking group that has been closely associated with it for years, but, investigators say, also allowed them to be published on a number of websites, from a newly created one called DC Leaks to the far more established WikiLeaks. Meanwhile, several states reported the “scanning” of their voter databases — which American intelligence agencies also attributed to Russian hackers. But there is no evidence, American officials said, that Russia sought to manipulate votes or voter rolls on Nov. 8.
Mr. Obama decided not to issue sanctions ahead of the elections, for fear of Russian retaliation ahead of Election Day. Some of his aides now believe that was a mistake. But the president made clear before leaving for Hawaii that he planned to respond.
The question now is whether the response he has assembled will be more than just symbolic, deterring not only Russia but others who might attempt to influence future elections.