Οι θολές στρατηγικές προϋποθέσεις του 21ου αιώνα, Ελλάδα, Τουρκία, Αμερική και Ρωσία. Δύο πόλεμοι σε μία σκακιέρα.
Η διεθνής ένταση που εκκόλαψε ο πόλεμος της Ουκρανίας και το ενδεχόμενο κλιμάκωσης του ακόμη πιο επικίνδυνου πολέμου στην Μέση Ανατολή δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι αποτέλεσμα των Μεταψυχροπολεμικών στρατηγικών επιλογών των ηγεμονικών δυνάμεωντις οποίες καμιά ανάλυση κρίσεων της διεθνούς πολιτικής δεν μπορεί να αγνοεί ή να παραβλέπει.
Εάν τα κύρια αίτια αυτών των δύο μεγάλων πολέμων δεν είναι κατανοητά κάθε συζήτηση είναι καταδικασμένη να διολισθαίνει σε ανορθολογικές διαμάχες επηρεασμένες από υποκειμενισμούς και από συνήθεις επικοινωνιακές πρακτικές προπαγανδιστικού χαρακτήρα των εμπλεκομένων κρατών.
Ακόμη πιο σημαντικό εντός κάθε κράτους αποτελεί προϋπόθεση ορθολογιστικών αποφάσεων που εξυπηρετούν το εθνικό συμφέρον η κυριαρχία αξιολογικά ουδέτερων περιγραφών και ορθών ερμηνειών των στρατηγικών εξελίξεων. Οι αποφάσεις έπονται και είθισται να εντάσσονται σε λογικές των ιεραρχημένων εθνικών συμφερόντων εντός του ανταγωνιστικού και πολύ συχνά συγκρουσιακού διεθνούς συστήματος.
Σε κάθε περίπτωση, ιδιαίτερα σε ρευστές μεταβατικές ιστορικές φάσεις όπως η συντρέχουσα προϋπόθεση ορθής κατανόησης των αιτιών και για λήψη ρεαλιστικών αποφάσεων απαιτείται θέαση της μεγάλης εικόνας και των πραγματικών γεγονότων της Μεταψυχροπολεμικής εποχής.
γ) ενδοκρατικό και διακυβερνητικό έλεγχο των τρομοκρατικών οργανώσεων και
δ) συμφωνίες για ελεγχόμενες μεταναστευτικές ροές.
Τέτοιες αποφάσεις αφενός απαιτούσαν πρωτοβουλίες πρωτίστως των μεγάλων δυνάμεων και κυρίως –όπως μερικοί υποστήριζαν– των ΗΠΑ, και αφετέρου, θα μπορούσαν να αντλήσουν ιδέες από παρελθούσες μετακρατοκεντρικές εμπειρίες που σκοπό θα είχαν πιο αποτελεσματική και συμφέρουσα για όλους διεθνή διακυβέρνηση. Ταυτόχρονα θα αποσκοπούσαν όχι μόνο στην ενίσχυση της κρατικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας ως καθεστώτος των διεθνών σχέσεων όπως ορίζει ο Χάρτης του ΟΗΕ, αλλά επιπλέον θα δρομολογούσαν ένα προσανατολισμό προς ένα πολιτικά και στρατηγικά ορθολογιστικό κρατοκεντρικό σύστημα.
Ως προς αυτό, τονίζεται και υπογραμμίζεται ότι όταν γίνεται λόγος για πολιτικό και στρατηγικό ορθολογισμό εντός ενός κρατοκεντρικού κόσμου δεν αφορά κάποια ιδεολογική ή κανονιστική αντίληψη αλλά τις προϋποθέσεις ούτως ώστε πάνω στην πλάστιγγα κόστους / οφέλους εναλλακτικών αποφάσεων των κρατών να ευνοείται η υιοθέτηση αποφάσεων που προκαλούν περισσότερο όφελος παρά ζημιές και βλάβες στα εμπλεκόμενα κράτη.
Αντί αυτών είχαμε εκκόλαψη νέων ανυπόστατων θολών ιδεών και μηδενιστικών παραδοχών για ένα εθνικά στερημένο και ενωμένο πλανήτη, οι οποίες με κάθε λογικό κριτήριο ήταν ασύμβατες με την δομή και τις λειτουργίες του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος όπως διαμορφώθηκε και όπως εξελισσόταν τους δύο τελευταίους αιώνες.
Πλανητικές στρατηγικές ισορροπίες
Στο επίπεδο των μεγάλων δυνάμεων, διόλου τυχαία η Θουκυδίδεια στρατηγική ανάλυση αναφερόταν όχι σε ουτοπίες και εσχατολογίες, αλλά σε ορθολογιστικές στρατηγικές που ρεαλιστικά και προς όφελος όλων θα προσανατολίζονταν προς ένα modus vivendi πλανητικών στρατηγικών ισορροπιών που θα ευνοούσαν την περιφερειακή και πλανητική σταθερότητα.
Ένας τέτοιος ρεαλιστικός προσανατολισμός απαιτούσε, μεταξύ άλλων
α) ένα νέο σύστημα οικονομικών, θεσμικών και πολιτικών σχέσεων που θα έφερναν την Ρωσία πιο κοντά στην Ευρώπη και στην Δύση,